Er bestaan weinig popsongs die zo’n perfecte balans vinden tussen catchy entertainment en authentieke paranoia als ‘Somebody’s Watching Me’. In 1984 bracht een jonge artiest genaamd Rockwell een nummer uit dat de tijdgeest van groeiend wantrouwen en technologische surveillance vertaalde naar een funky, obsessieve dansplaat. Met een vocale bijdrage van niemand minder dan Michael Jackson, zonder dat zijn naam op het label vermeld stond, werd deze single een wereldwijd fenomeen dat decennialang zijn relevantie zou behouden. Het is het verhaal van een zoon die uit de schaduw van zijn beroemde vader wilde treden, maar juist door diezelfde connecties zijn grootste triomf beleefde.
Rockwell
Achter het pseudoniem Rockwell ging Kennedy William Gordy schuil, geboren op 15 maart 1964 in Detroit, Michigan. Zijn vader was niemand minder dan Berry Gordy, de oprichter van Motown Records, het label dat de soundtrack van een generatie had gedefinieerd. Opgroeien in een muzikaal imperium had zo zijn voordelen, maar ook zijn uitdagingen. Kennedy wilde niet gezien worden als het bevoorrechte zoontje dat op papa’s naam kon teren. Daarom koos hij voor de artiestennaam Rockwell en probeerde hij zijn platencontract binnen te halen zonder dat zijn vader hiervan op de hoogte was. Het plan werkte, althans voor een tijdje. Uiteindelijk zou juist die familieconnectie hem de doorbraak bezorgen die hij zocht, zij het op een manier die hij niet had kunnen voorspellen.
In het begin van de jaren tachtig woonde Rockwell in een eenkamerappartement in Hollywood, waar hij op een bescheiden viersporenrecorder zijn demo’s opnam. De muziekindustrie was in die tijd volop in beweging. Disco had zijn hoogtepunt gehad, funk evolueerde naar een meer elektronisch geluid, en MTV veranderde de manier waarop muziek geconsumeerd werd. Artiesten als Prince, Rick James en Cameo mengden synthesizers met groove-heavy basgitaren, terwijl Michael Jackson met ‘Thriller’ net de wereld had veroverd. In deze context van muzikale experimenten en visuele spektakel paste Rockwell perfect.
Somebody’s Watching Me
In 1982 liet de achttienjarige Kennedy zijn vader een demo horen die hij had gemaakt in zijn appartement. Het nummer heette ‘Somebody’s Watching Me’ en ademde een claustrofobische, paranoïde sfeer. De tekst ging over iemand die zich constant bespied voelt, niet alleen door buren en onbekenden, maar zelfs in de douche en in bed. Het was een song over privacy-invasie lang voordat internet en smartphones dit tot een maatschappelijk debat maakten. De funky baslijn en de synthesizer-akkoorden gaven het geheel een eigentijds, dansbaar karakter, maar de griezelige ondertoon bleef domineren.
Berry Gordy hoorde potentie in het nummer en besloot het via Motown uit te brengen. Maar er was één probleem: de chorus miste iets. Het had een vocale kracht nodig die verder ging dan wat Rockwell zelf kon leveren. Michael Jackson, die toevallig een goede vriend van de familie Gordy was, werd gevraagd om de refreinen in te zingen. Jackson stemde toe, maar wilde niet dat zijn naam op het label vermeld werd. Ook zijn broer Jermaine Jackson droeg vocalen bij. Het resultaat was een hybride productie waarin Rockwells nerveuze stem op de coupletten perfect contrasteerde met Jacksons dramatische uitroep in het refrein: ‘I always feel like somebody’s watching me’.
In december 1983 werd ‘Somebody’s Watching Me’ officieel uitgebracht als de eerste single van Rockwells gelijknamige debuutalbum. De plaat piekte op de tweede plaats in de Billboard Hot 100 en werd in de Verenigde Staten goud gecertificeerd. In het Verenigd Koninkrijk bereikte de single de zesde positie en bleef het Rockwells enige top 40-hit in dat land. Ook in andere landen scoorde het nummer uitstekend. In Canada, Australië, Nieuw-Zeeland en verschillende Europese landen haalde het de top tien. De combinatie van een aanstekelijk refrein, een onheilspellende sfeer en de aanwezigheid van Michaels stem maakte het tot een commercieel succes van formaat.
De videoclip droeg bij aan de mysterieuze allure van het nummer. In typische jaren tachtig-stijl zag je Rockwell door een donker huis dwalen, achtervolgd door schaduwen en ogen die hem vanuit elke hoek gadesloegen. De visuals versterkten de paranoïde thematiek en maakten van ‘Somebody’s Watching Me’ een hit die perfect paste bij Halloween-playlists, iets wat decennia later nog steeds zou gelden.
In muzikaal opzicht bevond ‘Somebody’s Watching Me’ zich in het hart van de funk-pop-beweging van de vroege jaren tachtig. De song deelde DNA met nummers als ‘I Wanna Be Your Lover’ van Prince en ‘1999’ van diezelfde artiest, waarin synthesizers en een strakke ritmesectie de basis vormden voor vocale hooks. Ook Cameos ‘Word Up’ en Rick James’ ‘Super Freak’ leverden vergelijkbare dansbare grooves met een donkere onderstroom. Wat Rockwell echter anders deed, was de expliciete focus op angst en surveillance, thema’s die in de popmuziek van die tijd niet zo frontaal werden behandeld.
Waar Michael Jackson met ‘Thriller’ het horror-element vooral als visueel spektakel inzette, ging Rockwell een stap verder door de horror psychologisch te maken. Het was geen zombie of weerwolf die je achtervolgde, maar het alziende oog van een onzichtbare toeschouwer. Die paranoia resoneerde met een publiek dat steeds bewuster werd van camera’s, telefoons en andere vormen van monitoring. Het nummer was dystopisch voordat dystopie mainstream werd.
Ook de productie was vooruitstrevend. De synthesizers klonken kil en mechanisch, de drums waren strak geprogrammeerd, en de vocale effecten gaven een vervreemdend gevoel. In een tijd waarin veel popproducties nog leunden op traditionele instrumentatie, koos Rockwell voor een modernere, meer elektronische benadering. Dat maakte de song niet alleen tijdloos, maar ook toekomstbestendig.
Beatfreakz
Ondanks de iconische status van ‘Somebody’s Watching Me’ zijn er opvallend weinig bekende covers van gemaakt. Eén van de opmerkelijkste versies kwam van de Britse band Beatfreakz, die in 2006 een dance-remix uitbrachten onder de titel ‘Somebody’s Watching Me’. Deze versie combineerde het originele refrein met een moderne, uptempo house-beat. De cover bereikte de tweede plaats in de Britse charts, een prestatie die aantoonde dat het nummer nog steeds commercieel levensvatbaar was, ruim twintig jaar na de oorspronkelijke release.
Ook andere artiesten hebben zich aan het nummer gewaagd, maar geen enkele versie heeft de culturele impact van het origineel kunnen evenaren. Dat heeft waarschijnlijk te maken met de unieke combinatie van Rockwells breekbare, nerveuze stem en Jacksons dramatische refrein. Iedere cover mist ofwel die spanning, ofwel de authenticiteit van het origineel. Het nummer lijkt onlosmakelijk verbonden met zijn tijd en zijn makers, wat het tot een moeilijk te herscheppen kunstwerk maakt.
Desondanks blijft ‘Somebody’s Watching Me’ een favoriet voor samples en interpolaties in de hiphop en elektronische muziek. Producers zijn gefascineerd door de baslijn en de synthesizer-akkoorden, die zich uitstekend lenen voor hergebruik in moderne productie. Dat zorgt ervoor dat het nummer, ook zonder directe covers, levendig blijft in de hedendaagse muzikale conversatie.
Het album Somebody’s Watching Me
Het debuutalbum ‘Somebody’s Watching Me’ verscheen in 1984 op Motown en bevatte naast de titelsong ook de Amerikaanse top 40-hit ‘Obscene Phone Caller’. Dit tweede nummer was een logisch vervolg op de thematiek van het openingsnummer: opnieuw draaide het om ongewenste aandacht, ditmaal in de vorm van belastende telefoontjes. De productie was vergelijkbaar, met funky baslijnen en een uptempo ritme, maar miste de magische vonk van de titelsong. Toch behaalde het een respectabele chartpositie en versterkte het Rockwells imago als de artiest van de moderne angst.
Het album bevatte verder tracks als ‘Knife’, een powerballad die een gevoeliger kant van Rockwell liet horen, en ‘Taxman’, een nummer over financiële druk en de stress van het volwassen leven. Hoewel deze nummers minder commercieel succesvol waren, droegen ze bij aan de consistente sfeer van het album: een mix van paranoia, ongemak en sociale kritiek, verpakt in toegankelijke funk-pop.
Muzikaal gezien liet het album zien dat Rockwell meer in zijn mars had dan alleen één hit. De arrangementen waren doordacht, de productie strak, en de songwriting getuigde van een artiest die zich bewust was van de wereld om hem heen. Toch bleef het succes beperkt tot de eerste single. De overige nummers haalden niet de hoogten van ‘Somebody’s Watching Me’, en dat zou bepalend blijken voor Rockwells verdere carrière.
Het vervolg en de erfenis
Na het succes van zijn debuut bracht Rockwell in 1985 een tweede album uit, getiteld ‘Captured’. De lead single ‘Peeping Tom’ sloot thematisch weer aan bij zijn obsessie voor voyeurisme en privacy-invasie, maar het nummer maakte niet dezelfde indruk als zijn debuut. Ook dit album bevatte funky, synthetische producties, maar het ontbeerde de urgentie en de culturele timing die ‘Somebody’s Watching Me’ zo bijzonder hadden gemaakt. Het publiek leek verder te zijn gegaan, en Rockwells momentum was voorbij.
In 1986 volgde een derde album, ‘The Genie’, dat nog minder aandacht kreeg. Daarna trok Rockwell zich grotendeels terug uit de muziekindustrie. Hij bleef betrokken bij liefdadigheidswerk, waaronder organisaties als de Special Olympics en de American Cancer Society, maar zijn rol als popster was uitgespeeld. De carrière die zo veelbelovend was begonnen, eindigde als een korte flits van roem.
In 2021 keerde ‘Somebody’s Watching Me’ terug in de Britse hitlijsten en bereikte het de 47e plaats, aangewakkerd door hernieuwde belangstelling via streamingplatforms en sociale media. Het nummer bleef een vast onderdeel van Halloween-afspeellijsten en werd regelmatig gebruikt in films en series die een angstige of griezelige sfeer wilden creëren. De relevantie van de tekst nam alleen maar toe in een tijdperk van surveillance-kapitalisme, dataverzameling en constant online zijn. De vraag ‘wie kijkt er naar me?’ is in het digitale tijdperk urgenter dan ooit.
Rockwells erfenis blijft dus merkwaardig tweeledig. Als artiest was hij een eendagsvlieg, iemand die één onvergetelijke hit had en verder weinig wist te presteren. Maar als cultureel fenomeen blijft ‘Somebody’s Watching Me’ bestaan als een tijdloze reflectie op paranoia en privacy. Het nummer is een brug tussen de analoge angsten van de jaren tachtig en de digitale onrust van vandaag, en dat maakt het tot veel meer dan alleen een catchy popsong. Het is een statement, een waarschuwing, en een onverwoestbare melodie die generaties blijft achtervolgen, precies zoals Rockwell dat bedoeld had.