Het was even wennen voor Emmy d’Arc om zondagavond op te treden voor een kleiner publiek dan ze gewend is. Terwijl haar thuisconcerten in Hasselt razendsnel uitverkopen en zelfs tweede data worden bijgeprogrammeerd, zorgde de ligging in Malmedy voor een meer intieme setting met zo’n vijfenzeventig toeschouwers in Daft Hotel & Music Studios.
De Vlaams-Limburgse singer-songwriter liet zich daar echter niet door van de wijs brengen. Integendeel, het extra zelfvertrouwen dat ze de laatste maanden heeft opgebouwd, straalde vanaf de eerste noten van ‘Frontline’ af. Dit openingsnummer van haar debuutalbum ‘Braving Fears’ toonde direct waarom critici zo lovend zijn over haar ontwikkeling als artiest.
Wat opviel tijdens nummers als ‘White Flag’ en ‘I’m Alright’ was de natuurlijke manier waarop Emmy tussen haar gitaarspel en zang schakelt. Haar vingertoppen vertellen verhalen op de snaren, terwijl haar stem die kenmerkende Ierse klank heeft die zo sterk doet denken aan Sinéad O’Connor. Bij ‘Back to You’ werd dat bijzonder duidelijk, een moment waarin de zaal helemaal stil werd.
De emotionele kern van de avond lag in de ballade ‘Behind Your Eyes’, waar Emmy’s storytelling volledig tot zijn recht kwam. Het nummer ‘November’ bracht daarna weer energie in de set, gevolgd door de ingetogen ‘In the Shadow’ waarin haar vocale rijkdom ten volle naar voren kwam. Bij ‘What’s on Your Mind?!’ voelde je hoe de connectie met het publiek groeide, ondanks dat sommigen misschien nog niet al haar nieuwere materiaal kenden.
‘The Day’ vormde een mooi rustpunt waarin je een speld kon horen vallen. Het was duidelijk dat Emmy geniet van deze momenten waarin alleen zij, haar gitaar en het publiek bestaan. ‘Anger’ toonde vervolgens weer haar kracht als songwriter, teksten die raken zonder overdreven dramatiek.
De traditie wil dat Emmy haar concerten afsluit met covers die haar wortels blootleggen. ‘Thunder Road’ van Bruce Springsteen kreeg een eigen interpretatie mee, waarbij je hoorde hoe ze het nummer tot het hare heeft gemaakt. De finale ‘Troy’ van Sinéad O’Connor was zoals altijd een emotioneel hoogtepunt, waarbij haar stem bijna breekt van pure emotie.
Na afloop was het een drukte van jewelste bij de merchandisestand. Vrijwel iedereen bleef hangen om een cd van ‘Braving Fears’ te kopen of gewoon even te praten. Dat zegt veel over Emmy’s vermogen om ook in deze meer afgelegen locatie een band te smeden met haar publiek.
De organisatie had wat haperingen, het concert begon een halfuur later dan aangekondigd zonder dat Emmy daarvan op de hoogte was gesteld. Emmy haar moeder schrok even van het weinige publiek voordat duidelijk werd dat dit gewoon de opzet was van een Daft Session in Malmedy. Ook de akoestiek van de ruimte was niet altijd optimaal, maar Emmy wist daar vakkundig mee om te gaan.
Voor wie Emmy d’Arc nog niet eerder had gezien, was dit een kennismaking met een artiest die klaar is voor grotere podia. Haar muzikale verhaal, verteld in de intieme setting van Malmedy, bevestigde waarom ze wordt gezien als een van de meest opkomende en veelbelovende namen van tegenwoordig.
Foto’s (c) Vic Geurts
