Dinsdagavond schreef The Weeknd geschiedenis in het Levi’s Stadium in San Francisco, als de mannelijke soloartiest met de hoogste omzet ooit in de geschiedenis van de locatie. De avond was een spektakel van begin tot eind, met een mix van filmische productie en pure menselijke connectie.
Het podium weerspiegelde zijn tour uit 2022, met een skyline van Toronto en de iconische CN Tower, een knipoog naar zijn thuisstad. Een grote trap liep van het hoofdpodium naar een catwalk, bijna zo lang als een voetbalveld. Aan de andere kant stond een kleiner B-podium. Korte zijcatwalks vormden lussen die samen een kruisvormig patroon vormden. Aan het einde van de catwalk stond een imposant beeld van een vrouwelijke robot van Hajime Sorayama, wat de theatrale en futuristische sfeer versterkte. Achter het hoofdpodium was een enorm scherm dat wisselde tussen achtergrondbeelden en livebeelden van de artiest.
De avond begon met Mike Dean, de legendarische producer van onder andere Kanye West, Beyoncé en The Weeknd zelf. Omringd door synthesizers bracht hij instrumentale nummers van zijn album ‘425’, met moeiteloze overgangen tussen toetsen, elektrische gitaar en saxofoon, terwijl hij ontspannen een sigaret rookte.
Daarna zette Playboi Carti het publiek op stelten. “De nummer één artiest op aarde”, zo werd hij aangekondigd, terwijl een schreeuwende gitaarriff klonk. Carti, gekleed in het zwart, trapte af met ‘Evil Jordan’ en vervolgde met de virale hit ‘FE!N’, zijn samenwerking met Travis Scott. Stroboscopen flitsten, hoewel het daglicht hun effect iets temperde. Zijn set van twintig minuten sloot af met het relaxte ‘Fine Shit’.
Rond 20:40 uur steeg de spanning voor Abel Tesfaye, oftewel The Weeknd. Hij verscheen in een glanzende goud-zwarte mantel en een metalen masker, en opende met het spookachtige ‘The Abyss’ van het album ‘Hurry Up Tomorrow’. Gemaskerde dansers in vloeiende rode mantels bewogen subtiel en gestileerd, wat de filmische sfeer versterkte. Na ‘Heartless’ en een stukje ‘Faith’ van ‘After Hours’ trok Tesfaye dramatisch zijn masker af en toonde een brede grijns, die een mooi contrast vormde met de eerdere mystiek.
“Jullie maken veel herrie”, zei hij tegen het uitzinnige publiek. “Vegas was luid, L.A. was luid, Minneapolis, Denver, maar laten we eens kijken wat de Bay te bieden heeft!” Het antwoord was oorverdovend, waarna hij knallend inzette met ‘Take My Breath’ van ‘Dawn FM’. Hoewel zijn muziek vaak donker en somber is, was Tesfaye’s podiumprésence warm en vrolijk. Tijdens ‘How Do I Make You Love Me?’ rende hij lachend over de catwalk, waarbij hij zijn duistere stijl combineerde met aanstekelijke charme.
Op het B-podium zong hij een verbluffende versie van ‘Can’t Feel My Face’, waarbij zijn stem de studioversie overtrof met foutloze runs en hoge noten. De band voelde een echte connectie met het publiek. Tijdens ‘Out of Time’ ging hij naar de barricade en gaf hij de microfoon aan fans om mee te zingen. “Jullie klinken prachtig”, zei hij, hoewel hun enthousiasme groter was dan hun toonvastheid.
De productie was een super, met polsbandjes die het stadion verlichtten in pulserende golven, perfect afgestemd op het hypnotiserende lichtontwerp. Het futuristische beeld van Hajime Sorayama draaide langzaam op het podium en voegde een buitenaards element toe. De overgang van het sombere ‘Baptized In Fear’ naar het energieke ‘Open Hearts’ verliep naadloos, met rood-blauwe lichtstrepen door het stadion. Gemaskerde dansers keerden terug voor ‘Cry For Me’ en ‘São Paulo’, waarmee de drama van ‘Hurry Up Tomorrow’ versterkt werd.
Playboi Carti kwam terug voor de energieke samenwerkingen ‘Timeless’ en ‘RATHER LIE’, waarmee hij het publiek opnieuw in vuur en vlam zette. Tesfaye keerde terug naar het hoofdpodium voor nog twee nummers, waarna Lana Del Rey’s zang in ‘Stargirl Interlude’ een dromerige onderbreking bracht.
The Weeknd’s muzikale stijl is moeilijk in één genre te vangen. R&B is dominant, maar hij omarmt ook theatrale elementen uit pop en rock. In het derde deel van het concert gaf hij een vocale masterclass die deed denken aan Michael Jackson en de gladde crooners uit vervlogen tijden. Eerder werden zijn engelachtige zanglijnen een krachtig tegenwicht voor de cynische, donkere teksten. In nummers als ‘Out of Time’ en ‘Call Out My Name’ toonde hij een rauwe, romantische kwetsbaarheid die weinig artiesten kunnen evenaren. Zijn vermogen om het enorme stadion te commanderen en tegelijk een intieme sfeer te creëren, was indrukwekkend.
Tesfaye bracht meerdere keren een ode aan de Bay Area: “Bay Area, ik zou voor jullie sterven”, zong hij tijdens ‘Die For You’. Hij moedigde de steden San Francisco, San Jose, Oakland en Berkeley aan en zei later: “Jullie maakten dit de beste avond van de tour.” Of het nu ingestudeerd was of spontaan, zijn liefde voelde oprecht.
In het laatste deel schakelde de show over naar een synthpop-explosie met nummers als ‘Save Your Tears’, ‘Less Than Zero’ en natuurlijk ‘Blinding Lights’. SoFi werd een levendige dansvloer in de stijl van OMD, waarbij de soulvolle romantiek van R&B plaatsmaakte voor de uitbundige energie van de New Romantic-beweging.
De avond werd afgesloten met klassiekers als ‘High for This’ en ‘House of Balloons’ van zijn compilatiealbum ‘Trilogy’ en het explosieve ‘Moth to a Flame’, begeleid door vuurwerk en pyrotechniek. Na ruim twee uur bleef Tesfaye’s zang onberispelijk en haalde hij moeiteloos hoge noten.
Het was een onvergetelijke avond, een bewijs van The Weeknd’s artistieke kracht en zijn bijzondere band met zijn fans. Mocht dit zijn afscheid zijn als The Weeknd, dan heeft Abel Tesfaye een onuitwisbare indruk achtergelaten.
Foto’s (c) Arik Ruiz
Dit verslag werd eerder gepubliceerd op Maxazine.com
