Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Sea Lemon – Diving For A Prize
Ondanks dat de albumcover er uit ziet als een bij elkaar geraapt zooitje, is de muziek die we terugvinden op het debuutalbum van deze Amerikaanse dreampop artiest een stuk meer samenhangend. Sea Lemon is het soloproject van Natalie Lew. Met dit album kun je twee kanten op. Of je hebt dit wellicht wat op de achtergrond aan staan of bent er niet met de volle focus bij, dan heb je een plaatje te pakken wat erg makkelijk weg luistert. Ga je er echt voor zitten met bijvoorbeeld een koptelefoon, dan merk je dat de songs toch een behoorlijke diepgang hebben en je stof tot nadenken geven. Al moet ook gezegd dat het af en toe moeilijk te verstaan is door de effecten. Lew levert met deze een mooi debuut af, waar zeker de liefhebbers van deze muziek zich mee kunnen laten nemen. (Rik Moors) (7/10) (Luminelle Recordings)
Jimmy Barnes – Defiant
Op zijn 69e toont Jimmy Barnes met ‘Defiant’ dat hij nog lang niet van plan is om het podium te verlaten. Na een hartoperatie en meerdere heupvervangingen had de Australische rocklegende alle reden om de handdoek in de ring te gooien, maar in plaats daarvan levert hij zijn 21e studioalbum af, een persoonlijk statement over veerkracht en doorzettingsvermogen. De tien tracks, opgenomen in Nashville, mengen Barnes’ vertrouwde pub rock met Americana-invloeden. Producer Kevin Shirley zorgt voor een warme, volle sound, terwijl gastmuzikanten als Jason Bonham en Joe Bonamassa de kwaliteit hoog houden. Hoogtepunten zijn opener ‘That’s What You Do For Love’ en de emotionele ‘Never Stop Loving You’, waarbij zijn vrouw Jane en dochter Mahalia meezingen. Toch speelt Barnes het veilig binnen bekende formules. Hoewel zijn raspende stem nog altijd overtuigt en de thema’s oprecht aanvoelen, mist ‘Defiant’ de verrassende wendingen die een goed album groot maken. Het is vakwerk van een ervaren rot, maar geen essentiële luisterervaring. Fans krijgen waar ze voor komen, maar nieuwe verhalen blijven achterwege. (Jan Vranken) (6/10) (Freight Train Music)
Silver Nightmares – Roxy Passion
‘Roxy Passion’ is de nieuwe EP van de Italiaanse prog rock band band Silver Nightmares. Ze voegen er Aor rock, heavy metal en enkele licht klassieke invloeden aan toe. Twee nummers zijn instrumentaal, Göran Edman zingt de andere twee nummers .Zijn rockstem past prima bij de titeltrack. Met vlagen hoor je aangenaam veel toetsen en lekker gillend gitaarspel. De gestapelde zang is soms op voorspelbare momenten ingezet, maar dat vergroot de toegankelijkheid van deze pakkende openingstrack. Het instrumentale ‘Cats on the run’ start met gesampelde geluiden van onweer en een ‘krijsende’ kat, dit geluid komt later terug. De a capella start van ‘The Blue Light’ is verrassend. De meerstemmige achtergrondzang vormt een mooie eenheid met de kalme pianoklanken van deze track. De elektronische klanken zorgen voor een ‘space-sfeer’ in ‘The Blue Light (Space Version)’. Dit laatste nummer heeft minder wendingen en een redelijk voorspelbaar einde. Door diverse wisselingen in de bezetting van de afgelopen jaren heeft Silver Nightmares misschien nog geen ‘vaste’ stijl. Toch hoor je zeker overeenkomsten met vorige albums/EP’s. (Esther Kessel-Tamerus) (7/10) (Eigen Productie)
GoldLink – Enoch
Na vier jaar stilte keert GoldLink terug met ‘Enoch’,een explosie van ritme, house en hip-hop in 28 minuten. De architect van ‘future bounce’ laat horen dat zijn genre-vloeiende sound actueler is dan ooit. Verwacht geen diepzinnige teksten, wel strakke flows over briljante beats van o.a. Kaytranada, Juls en Zaytoven. ‘Limpopo’ knalt, ‘Aventador’ glijdt, en ‘Club Beat’ doet z’n naam eer aan. De lyrics? Simpel, vaak over geld, status en clubleven – maar dat lijkt bewust: GoldLink laat de beats het verhaal vertellen. Na controverses en reputatieschade voelt ‘Enoch’ als een slimme herstart. Hij mikt niet op catharsis, maar op beweging. En dat werkt. In een tijd van TikToks en dansbare trends is dit een album dat de polsslag van nu perfect aanvoelt. GoldLink hoeft niet te schreeuwen. Hij laat de muziek het werk doen. Iets meer overtuiging, en dan zijn we er. (Elodie Renard) (6/10) (RBC Records)
Omar – Brighter the Days
Na veertig jaar als opnameartiest levert Omar Lye-Fook MBE met ‘Brighter the Days’ zijn meest ambitieuze werk af. Dit negende studioalbum toont waarom de Britse neo-soul pionier nog altijd de maatstaf is voor eigentijdse soul. Het hoogtepunt is ongetwijfeld ‘This Thing Called Life’, een heerlijke dancefloor filler die cinematische strijkers combineert met een onweerstaanbaar funky arrangement. Dit instrumentale meesterwerk toont perfect Omars vermogen om tijdloze elegantie te verweven met hedendaagse energy. De sterrencast aan gasten, van Paul Weller tot India Arie, van Giggs tot Ledisi, draagt bij aan een album dat barst van de kwaliteit. Greg Boraman’s productie creëert warme, soulvolle grooves die Omars inmiddels rijpere stem perfect omlijsten. Deze 69 minuten durende reis door soul, funk, jazz en salsa voelt als een viering van veertig jaar muzikale excellentie. Het is jammer dat gevestigde meesters zoals Omar zo weinig mainstream media-aandacht krijgen. Deze muziek zou veel breder kunnen aanslaan als ze de erkenning kreeg die ze verdient. ‘Brighter the Days’ bewijst dat artistieke rijpheid en vier decennia ervaring kunnen resulteren in werk dat zowel carrière-bepalend als oprecht vernieuwend is. (Jan Vranken) (8/10) (Impressive Collective/BBE Music)
