Wie het oeuvre van Joe Jackson kent, weet dat hij niet bepaald in de afgelopen 45 jaar zich aan één genre heeft gehouden, maar alle muzikale kanten op schoot. Ooit begon hij met een combinatie van new wave en reggae richting jazz, en met zijn meest recente album ‘What A Racket!’ dat vorig jaar verscheen naar het music hall genre dat in de jaren ’10 van de vorige eeuw populair was. Hij mag dan 70 jaar zijn, maar je kunt niet zeggen dat hij zichzelf niet meer vernieuwd. Deze avond in de Grote Zaal van TivoliVredenburg was dan ook niet een ‘Greatest hits’ show, maar een eigenzinnige avond met theatrale elementen in de tweede helft van de avond.
Eigenzinnig was ook de opening. Slechts alleen zittend achter een keyboard, en beginnend met het recentere nummer ‘Dave’ van het album ‘Fool’ uit 2019. De eerste twee nummers kondigde hij af als “Two songs from the 21th Century. What do you think? I don’t really like it.” De setlist zou daarom alleen nog maar terug gaan in de tijd. Waarbij bij het eerste gedeelte wel een aantal bekende nummers solo werden gespeeld. ‘You Can’t Get What You Want, Till You Know What You Want’ werd enthousiast ontvangen. En hoewel de solo ietswat de mist in ging, werd wel duidelijk dat de stem van Jackson niks had ingeboet in vergelijking met 40 jaar geleden. Evenals bij het nog altijd actuele ‘Real Men’, dat in deze solo versie minder bombastisch klonk.
Dat Jackson in een goed humeur was bleef wel uit zijn droge humor. Toen hij na de 70’s nummers ‘It’s Different For Girls’ en ‘On The Radio’ verder terug ging naar een decennium eerder: de jaren ‘60. Droogjes merkte hij op dat hij zelf in de jaren ‘60 nog geen nummers had geschreven (zijn debuutalbum ‘Look Sharp!’ verscheen in 1979). Daarom speelde hij een overigens uitstekende cover van ‘Waterloo Sunset’ van The Kinks.
Om daarna langzaam over te schakelen naar het vroege music hall genre van begin vorige eeuw met een kleine geschiedenisles wat populair was in de periode. Het vormde een overgang naar het theatrale gedeelte dat in teken stond van zijn meest recente album. Het doek achter hem ging omlaag en de boel werd ongebouwd door mannen die zo uit ‘Peaky Blinders’ leken te zijn weggelopen.
Zogenaamd zou hij met zijn 9 koppige band nummers uitvoeren van de componist Max Champion die in 1886 zou zijn geboren, en om het leven was gekomen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het is echter een fictief personage waar Joe Jackson zijn laatste conceptalbum omheen heeft gebouwd. Zo ook deze tournee, want mede door de theatrale band en uitvoering kwam het album op het podium wel meer tot leven dan op het album zelf. Zoals bij ‘The Sporting Life’, waarbij twee trompettisten deden alsof ze een wedstrijd opdrukken hielden.
Een aangename afwisseling was dat bij de toegift een speciale music hall versie werd gespeeld van ‘Is She Really Going Out With Him?’ Toch leek de aandacht van het publiek niet minder te zijn bij het gedeelte zonder hits. Wat veel zegt over de werking van de uitvoering van dit concept.
Heel even leek het teveel de kant op te gaan dat vroeger alles beter was. Je kunt alleen niet beweren dat Joe Jackson zichzelf niet vernieuwd op zijn 70ste. Nog altijd verkent hij andere richtingen. Daarnaast is hij nog altijd goed bij stem en weet hij nog steeds een publiek aan zich te binden.