Physical Graffiti is een internationale Led Zeppelin tribute band. Afgelopen zomer stonden ze op Bospop (Weert). Zaterdagavond 20 januari speelden ze weer in Weert, nu in De Bosuil. De leeftijd van het publiek was gevarieerd, veel bezoekers waren te jong om de echte Led Zeppelin live gezien te hebben. Ruim voor aanvang was het al gezellig druk binnen.
De lichten in de zaal doofden, zonder showelementen betrad dit vijftal het podium. Ze startten met ‘The Wanton Song’. Non-stop volgende ‘Heartbreaker’. Frontman Andrew Elt had een energieke manier van performen. Bassist Dave Harrold stond heel rustig te spelen, maar je zag hem genieten. De solo van gitarist Daniel Verberk was zeer goed. Door non-verbale communicatie vielen de mannen als één man weer bij. Tijdens het instrumentale stuk speelde Andrew tamboerijn. Ook hier was hij beweeglijk en speelde intens.
Gallows Pole
‘Misty Mountain Hop’ was één van de nummers waar Remco van Zandvoort niet op zijn Hammond speelde, maar op de Mellotron. Hier was de zang af en toe niet helemaal zuiver. De Ludwig drumkit van Jan Gabriel is mooi van klank, bovendien speelde hij prima. ‘Since I’ve Been Loving You’ werd gevoelig gezongen en gespeeld. De Hammond kwam mooi tot zijn recht. Het gave gitaarspel vormde een super combinatie met de woordeloze zang van Andrew. Weer viel zijn bezieling op. Dave speelde met gesloten ogen, hij was één met de muziek.
Op de beamer zag je oude beelden, flyers, toegangskaartje en album/single covers.
Bovendien was er voldoende interactie tussen de bandleden. Er was dus genoeg te zien. ‘Gallows Pole’ startte met akoestisch gitaarspel en kalme zang. Langzaam namen tempo en volume toe. Steeds sneller werd het, het plotselinge einde werd goed gespeeld. Tijdens ‘Black Dog’ brak een snaar maar Daniel speelde prima door.
No Quarter
Remco speelde het ingetogen intro van ‘No Quarter’ op zijn Mellotron, in de zaal werd er her en der gepraat. Er was veel rook op het podium, dat paste bij de sfeer. Andrew zong en bewoog op een intense manier. De minimalistische, aangenaam lange solo van Remco was prachtig. Gelukkig was het publiek inmiddels stil. Terecht kreeg hij een tussentijds applaus. Het instrumentale stuk wat hierop volgde was puur genieten. Andrews zang was rustig maar intens. De hoge vocale uithalen leek hij moeiteloos te halen. Daniel bespeelde even de Theremin. Het publiek was onder de indruk van de manier waarop dit nummer gespeeld werd. Zowel de rusten als het plotselinge einde van ‘Nobody’s Fault but Mine’ waren foutloos.
Moby Dick
Na het funky ‘Trampled Under Foot’ werd het bas intro van ‘Dazed and Confused’ meteen herkend. Het licht en de rook gaven de bijzondere sfeer nog wat extra’s. (Bijna) iedere Led Zeppelin tribute band heeft dit geweldige nummer op de setlist staan. Men zag dit niet voor het eerst, maar het blijft magisch om te zien als een gitaar met een strijkstok bespeeld wordt. Het is bijna onvoorstelbaar wat Daniel uit zijn gitaar wist te halen. De woordeloze zang vormde weer een mooi geheel met het gitaarspel. Deze fantastische uitvoering werd met een royaal applaus beloond. Andrew roemde de bandleden en met name Jan, en kondigde ‘Moby Dick’ aan. Jan werd tijdens zijn uitgebreide solo mooi in het licht gezet. Het publiek reageerde vooral enthousiast op manier waarop hij pauk speelde.
Daniel pakte zijn dubbelhals gitaar voor ‘Stairway to Heaven’, deze grote hit mocht niet ontbreken. ‘Rock and Roll’ was het laatste nummer. Gelukkig kwamen de mannen terug voor een toegift. Het eerste nummer hiervan was ‘Kashmir’, gevolgd door ‘Whole Lotta Love’. Daniel haalde bijzondere geluiden uit zijn gitaar en bespeelde de Theremin. Even later deed Andrew mee. Dit werd mooi belicht, waardoor dit moment nog beter tot zijn recht kwam. Ook nu werden de tempo-en volume wisselingen goed gespeeld. Het publiek zong enkele zinnen spontaan mee. Dit laatste nummer eindigde met een snel gespeeld stuk. Het uitgebreide slotapplaus was dik verdiend. Want zonder pauze had Physical Graffiti bijna 2,5 uur virtuoos gespeeld.