De Melkweg maakt met gepaste trots onderdeel uit van Liveurope, het platform dat eenentwintig vernieuwende Europese concertzalen heeft geselecteerd om jonge Europese acts in de schijnwerpers te zetten. De Iers Bengaalse zangeres Joy Crookes uit de Zuid Londense wijk Elephant & Castle behoort tot één van die acts. Ze heeft inmiddels al enkele E.P. ‘s op haar naam staan en bracht afgelopen najaar haar debuutalbum ‘Skin’ uit dat met lovende kritiek werd ontvangen. In een stampvolle Melkweg stapte ze gisteren zelfverzekerd het podium op.
Even daarvoor had support act Rasharn Powell acte de présence gegeven. De eigenzinnige zanger wist de zaal goed op te warmen met een eclectische mix van alternatieve R&B en synth-pop. Powell werd in 2020 al opgepikt en geïnterviewd door het Amsterdamse streetwear merk Patta en hij dropte vorig jaar zijn album ‘Dusk & Dawn’. Powell voelde het publiek meteen goed aan en na een aantal mid-tempo tracks kreeg hij de zaal in beweging bij het inzetten van de song ‘Freedom’. De latin beat werkte aanstekelijk en de heupen kwamen los. Toen hij daarna ook nog de funky track ‘Warm in these bluejeans’ er achteraan knalde was het publiek klaar voor de headliner van de avond.
Miss Crookes opende de avond met ‘I don’t mind’ dat tevens ook de openingstrack is van haar debuutalbum ‘Skin’. De drieëntwintigjarige zangeres heeft de liefde voor muziek van haar vader die haar al op jonge leeftijd liet kennismaken met een breed scala aan artiesten en muziekstijlen: van punk tot soul en van elektronische muziek tot wereldmuziek. Hierdoor heeft ze een brede muzieksmaak ontwikkeld en die diversiteit is heel goed terug te horen op het album ‘Skin’ dat prachtige ingetogen ballads bevat maar ook punchy mid-tempo tracks met een soul twist.
Het album ‘Skin’ is in samenwerking met Blue May geproduceerd en werd grotendeels opgenomen in de Londense Konk studio’s waar onder anderen ook Thin Lizzy, Depeche Mode en The Stone Roses muziek opnamen. Haar teksten zijn persoonlijk en oprecht en zijn ontstaan uit eigen ervaringen en gesprekken met vrienden en familie. Door de rijke instrumentatie hebben de songs diepte en is het een mooi en vooral tijdloos album geworden.
Ook tijdens het concert wist ze veel dynamiek aan te brengen. Er kwamen hele fraaie ingetogen songs voorbij zoals de titeltrack ‘Skin’ die ze schreef voor een vriend. De song gaat over de voortdurende onzekerheid en onrust in een relatie die zijn hoogtepunt heeft gehad en waarin geworsteld wordt met vraag of het leven nog zin heeft. Ze deed dat met een prachtige ingetogen versie waarbij ze het heel klein hield en met de breekbaarheid in haar stem wist ze de zaal te ontroeren. Er was echter ook ruimte voor liedjes met een politiek boodschap zoals ‘Kingdom’ dat over de Engelse regering en de Britse politiek gaat.
Tijdens de intro van ’19th floor’ vroeg Joy om applaus voor haar kranige grootmoeder voor wie ze de meeslepende track geschreven heeft. De song riep in de verte herinneringen op aan ‘Unfinished Symphony’ van Massive Attack door het gebruik van de strakke beat en strijkers. Diverse melodielagen versterkten daarbij heel treffend het melancholische gevoel van de zangeres over de verandering in haar wijk waar de gezellige multiculturele winkels en markten moesten plaatsmaken voor moderne kille gebouwen.
De universele connectie via muziek is heel belangrijk voor Joy en ze genoot dan ook volop van de interactie met het publiek dat veel van haar songs uit volle borst meezong. In de Melkweg liet Joy zien dat ze een hele natuurlijke, ontspannen en charismatische uitstraling heeft. Ze was oprecht ontdaan en verrast door de liefde en positieve vibe die het Nederlands publiek aan haar teruggaf en ze bedankte het publiek daarvoor meerdere malen. Met een intrigerende combinatie van Oosterse elegantie en een Londense straatmentaliteit kon ze de aandacht heel gemakkelijk vasthouden zonder uitbundige dansmoves of een schreeuwend decor. Ook liet ze zien dat ze zichzelf op gitaar prima kan begeleiden zoals tijdens ‘Don’t let me down’, een track die afkomstig is van haar ‘Reminiscence’-EP uit 2019.
Tegen het einde van de avond ging het tempo omhoog en kwam de soul-banger ‘Feet don’t fail me know’ voorbij. Er werd afgesloten met ‘When you were mine’ waarbij de band kon laten horen hoe goed ze op elkaar ingespeeld zijn. Er was helaas geen ruimte voor improvisatie en dat was jammer want de bassist en drummer zaten heerlijke in de groove. Een groove en die voor velen nog wel vijftien minuten langer had mogen duren.
Het zou wel eens de laatste keer geweest kunnen zijn dat je Joy Crookes in een kleine intieme popzaal kon bewonderen want deze dame heeft met de aflevering van dit debuut de potentie om een hele grote artieste te worden. Joy Crookes is later dit jaar in ieder geval al geboekt voor de populaire festivals Down the Rabbit Hole en Pukkelpop.
Foto’s (c) Perrin Oubrie
