Vaudou Game is de Franse band rond zanger/ componist Peter Solo wiens echte naam Viwanou Deboutoh is, geboren in Aného-Glidji (Togo), waar de oorsprong van de voodoo-cultuur ligt. Vaudou Game combineert fris, rauwe afro funk met soul blazers en de jaren 70 sound van de West Afrikaanse opnamestudio’s waarin met veel creativiteit een totaal eigen sound werd gecreëerd. Juist in die sound kan de eenentwintigste-eeuwse luisteraar de erfenis herkennen van een legendarische band als het Orchestre Poly-Rhytmo de Cotonou.
Peter Solo heeft zijn Franse bandleden goed onderwezen, want de band staat al als een huis. ‘Noussin’, dat ‘blijf sterk’ betekent, is inmiddels het vierde album van de band nadat ze in Frankrijk in 2014 al doorbraken met het album ‘Apiafo’ waarop hun onweerstaanbare hit ‘Pas Contente’ staat. Inmiddels heeft de band een ijzersterke live reputatie opgebouwd. Ze waren ook al in Nederland te zien, en met het nieuwe album ‘Noussin’ is de hoop gerechtvaardigd dat ze snel weer terugkomen.
‘Noussin’ gaat voort op de weg die de band al vanaf 2014 bewandeld en het rijke idioom van de West-Afrikaanse muziek wordt steeds beter, dieper en speelser benaderd. Op ‘Noussin’ horen we een band die zich het idioom dusdanig heeft eigen gemaakt dat ze er met gemak mee kunnen spelen en experimenteren. Misschien een beetje jammer is dat de blazersectie vrijaf heeft gekregen ten faveure van meer toetsen en gitaar. Aan de andere kant klinkt het album daardoor wel lekker rauw en meer rock’n roll.
Het album is meer dan uitstekend geproduceerd en telt 10 tracks, waarmee net niet de veertig minuten worden aangetikt. Prijsnummers zijn ‘Bella’, ‘Lady Bobo’ en afsluiter ‘Tu as deconne’, waarop het werkelijk onmogelijk is stil te blijven staan. De bands speelt retestrak (excusez le mot) en geeft Peter Solo een mooi podium om zijn ritmische gitaarriffs op het publiek af te vuren. Het vraag- en antwoord spel tussen lead zang en backing vocals, waar de West- Afrikaanse muziek voor gekend is, wordt door Vaudou Game steeds verder uitgebreid. Buiten Afrika zal je het niet snel zo mooi te horen krijgen van wat in principe toch een Franse band is.
Er staat geen enkel nummer op dit album dat uit de toon valt. Het is zeker zo sterk en goed als het debuutalbum ‘Apiafo’, alleen is de verrassing er een beetje van af. Mensen vallen niet meer van hun stoel als ze deze sound horen, want zeker in Frankrijk is de band inmiddels een gevestigde naam. Dat is in Nederland nog niet zo, en zal ook niet gaan gebeuren. Daarvoor is de markt voor deze muzieksoort te ‘niche’. Echter voor iedereen die een open oor heeft voor Afrikaanse muziek is dit album een must. Net als voor iedereen die een feestje gaat geven en er zeker van wil zijn dat er gedanst gaat worden. (8/10) (Hot Casa Records)
