De Italiaanse Lorenzo Armando begon op 14-jarige leeftijd als poprockdrummer. Hij leerde nooit zijn theorie, maar oefende veel in verschillende bands en op verschillende plaatsen. De autodidact vond zijn weg in de progressieve rockscene terwijl hij naar Dream Theater luisterde en besloot om ook progrock te gaan spelen en te leren van moderne progbands als Symphony X.
Na veel progrock te hebben gespeeld en deze specifieke stijl te hebben gevolgd, maakte hij wat uitstapjes in verschillende fusionjazzbands. Sinds 3 jaar probeert hij ook zelf te componeren, maar aangezien hij geen theoretische achtergrond heeft, baseerde hij alles alleen op zijn zintuigen: zijn hart en oren.
Door de jaren heen kwam Lorenzo hierdoor op vele ideeën die in zijn hoofd ronddwalen, om ze zo in realiteit om te gaan zetten. Deze laatste zijn erg complex met vreemde en extreme tempo’s, zoals 17/16 15/16 13/16 7/8 11/8 en zo. Duidelijk te horen bijvoorbeeld op de symfonische rockballad ‘La Rue De La Maison’, die afgelopen oktober uitkwam.
Maar toch, door ze te spelen lijken ze eenvoudig voor het gehoor. Armando probeert hiermee uiteindelijk toch zijn levenswerk van te maken en de muziekindustrie te vormen naar zijn hand. Een hand die hier daar de prog durft te mixen met oude klassieke barok, zoals bij zijn laatste meesterwerk ‘A Nightingale In The Storm’.
