Vandaag presenteert Ane Brun haar tweede album in zeer korte tijd. Eerder deze maand wist de Noorse singer- en songwriter met ‘After the great Storm’ ons aangenaam te verrassen door af te wijken van de stijl van haar eerdere werk. Er werd voor even plaatsgemaakt voor elektronische invloeden met beats en afgestapt van de minimalistische neo-klassiek leunende stijl waar de zangeres bekend mee is geworden. Nu keert de zangeres met het nieuwe album ‘How Beauty Holds The Hand of Sorrow’ weer terug in haar oude comfort zone met akoestische instrumenten. Haar nieuwste release is haar negende album in vijftien jaar. Er zijn in muziekland weinig artiesten die zich met haar kunnen meten als het om productiviteit in combinatie met kwaliteit gaat.
‘How Beauty Holds The Hand of Sorrow’ wordt niet gepresenteerd als een concept album. Toch lopen thema’s als een ingrijpende gebeurtenis, overlijden en leed als een rode draad door het hele album. Duidelijk is dat er de afgelopen jaren enkele ingrijpende gebeurtenissen hebben plaatsgevonden in het leven van de zangeres waaronder het verlies van haar vader. Met ingetogen piano-arrangementen lijkend op een wiegelied beschrijft ze in het openingsnummer ‘Last Breath’ het laatste moment voor het overlijden. Meeslepend maar tegelijkertijd ook een innemende sfeer.
‘In Closer’ zingt Ane Brun over de kracht die geput kan worden uit al deze tegenslagen. Het brengt je dichter bij hoe je uiteindelijk echt bent. Relativering en positiviteit, maar op de een of andere wijze weet het nummer me door de dramatiek in het repeterend zingen van het woord ‘closer’ niet te raken. Het vocale geluid is te hoog en werkt contraproductief voor de emoties die zouden moeten worden opgewekt. Een zogenaamde nervenzaag.
‘Song for Thrill and Tom’ daarentegen is een prachtig lied over een buitengewone en complexe liefde tussen twee vrienden waarvan een van de beide geliefden twee jaar geleden is overleden. Het piano-intro zet de sfeer voor de rest van het nummer treffend neer met een lichte speelsheid die recht doet aan de herinneringen die de zangeres had met haar vrienden. Positiviteit en berustend.
De kracht van Ane Brun op ‘How Beauty Holds the Hand of Sorrow’ is dat ze je kan meenemen naar vrijwel alle emoties die bovenkomen bij het rouwproces van de achterblijvers. Het is alsof de zangeres op muzikale wijze Kubler-Ross’ model van fasen in het rouwproces herdefinieert. Dat is knap en getuigt van vakmanschap. Het probleem is echter dat je er als luisteraar niet altijd zin in hebt dat de emoties bloot komen te liggen. Het is zeker geen zwaarmoedig album, maar is in sommige gevallen pijnlijk herkenbaar.
Met waardigheid worden de thema’s neergezet. Leed kan ook schoonheid tot gevolg hebben. Het hoeft niet altijd negatief te zijn. Toch dreigt de interesse na de eerste drie nummers weg te zakken. De sfeer, hoe waardig en vakkundig neergezet, blijft overwegend gelijk en mist ergens spanning. Mogelijk heeft dit ook te maken dat we de vrijerij met electronische invloeden van ‘After The Great Storm’ nog te vers in ons geheugen hebben zitten. (7/10)(V2 Records)