“Keep calm and carry on!” zal Ane Brun wel gedacht hebben toen ze noodgedwongen haar geplande optredens en de release van een dubbelalbum met zeventien nieuwe nummers moest uitstellen door die hardnekkige vleermuizengriep uit het Verre Oosten. In de onvrijwillig ontstane vrije tijd die volgde heeft de zangeres het concept van het dubbelalbum kunnen heroverwegen. De zangeres heeft er voor gekozen om maar liefst twee albums kort achter elkaar uit te brengen door een nummer aan ‘After the great Storm’ toe te voegen. Het tweede album heet ‘How beauty Holds the hands of Sorrow’ en zal naar verwachting eind deze maand verschijnen.
Een keuze die volgens mij niet alleen uit artistieke overwegingen is genomen maar vermoedelijk ook een duidelijk onderliggend commercieel motief kent. De schoorsteen moet nu ook eenmaal bij deze gerenommeerde Noorse diva met haar hoge frêle stem en de kenmerkende korte zanglijnen blijven roken, niet waar? Gelukkig hoeven luisteraars met het uitbrengen van dit album niet sceptischer te zijn dan over de genomen maatregelen van onze overheid de coronapandemie te beteugelen. Ane Brun heeft op haar vorige albums ‘Rarities’ en ‘It all starts with one’ namelijk bewezen te leveren als het moet. Ze blijkt de gave te bezitten gekozen thema’s op een andere manier te benaderen zonder in te leveren op de kwaliteit van haar songs.
‘After the great Storm’ opent met het catchy ‘Honey’. In tegenstelling tot wat we gewend waren van Ane Brun zijn er behoorlijk wat synths en andere electronische geluiden waaronder break-beats te horen. De weg die wordt ingeslagen en die dit album haar karakter geeft is een duidelijke stijlbreuk met haar eerdere werk. Op dit nummer spiegelt de zangeres zichzelf met haar jongere persoon en stelt daarbij de vraag of ze andere keuzes zou hebben gemaakt met de gevolgen die hieraan verbonden zijn.
Op de nummers ‘After the great Storm’ en ‘Take Hold of me’ zijn zware klanken te horen vergezeld met beats die er voor zorgen dat laatstgenoemde nummer eindigt in een lekkere stamper waarvoor je als menig danceclub niet voor hoeft te schamen. Een gevoelige snaar weet Ane Brun te raken op ‘Fingerprints’. Ze voelt dat haar vader, na zijn dood in 2016, nog steeds bij haar is maar niet kan verklaren dat hij er feitelijk niet meer is. Hier zijn duidelijk minder aanwezige beats en electronische geluiden te horen, maar direct wordt hier de kracht van de unieke stem van Ane Brun open en blootgelegd.
Zonder dat het haar veel moeite kost weet ze een emotionele band te scheppen tussen haar en de luisteraar. En daar zit nu juist ook een minpunt op dit album met overwegend toch op eerste gehoor geslaagde nummers. Ane Brun zingt vooral met haar korte hoge zanglijnen vaak tussen de beats en soms op een mistige wijze, waardoor menig luisteraar dreigt af te haken of beter gezegd niet wil aanhaken. Dit is vooral het geval bij nummers als ‘Feeling like I wanna Cry’ en ‘Don’t run and Hide’.
Het album ‘After the great Storm’ heeft een duidelijk upbeat karakter waarbij de zangeres met negen songs haar gemoedstoestanden vertelt. Nee, geen bipolair drama van een of andere wannabe artiest met borderline maar eerder relativerend, eerlijk en oprecht. Over hoe ze naar zich zelf kijkt, rouwt om een geliefd persoon, relatie en frustratie over de toestand in de wereld van nu. Met dit album bewijst Ane Brun nog steeds een grande dame te zijn en levert met gemak een van de betere albums van dit jaar af. Met een grijns “op mijn gezicht kijk ik al uit naar het eind van deze maand! (8/10) (V2 Records)
