op 28 februari komt het nieuwe album van Robert Cray uit. Het album met de titel: ‘That’s what I heard’ is alweer het 21e studioalbum van de zanger/gitarist die voor altijd en eeuwig verbonden zal blijven met zijn classic ‘Right next door (because of me)’. Het nummer handhaaft zich al jaren in de onderste regionen van het jaarlijk terugkerende top 2000 circus en de man heeft zich aldus een plek verworven in ons collectieve muziekgeheugen.
Robert Cray heeft door de jaren heen een ijzersterke reputatie opgebouwd, niet alleen als live artiest, maar ook als muzikant pur sang die erg mooie albums maakt die door een groot en breed publiek worden gewaardeerd. De man heeft maar liefst vijf Grammy Awards op zijn schoorsteenmantel staan en die zijn stuk voor stuk verdiend.
Op ‘That’s what I heard’ vinden we 12 tracks. Vijf tracks zijn nieuwe composities van de hand van Cray zelf. De overige tracks zijn eigen bewerkingen van traditionals, of door Cray zelf geselecteerde, min of meer obscure covers. Deze geven Cray wel de gelegenheid om zijn invloeden voor een groter publiek te presenteren. Wellicht dat er mensen zijn die ‘You’ll want me back’ van The Impressions kennen. Het nummer, geschreven door Curtis Mayfield raakt meteen aan de essentie van dit nieuwe album. Cray laat ons kennismaken met zijn soul, gospel en R&B roots. Een heel mooie uitbreiding op het gewoonlijke blues vocabulaire waarin hij zo uitblinkt.
Op opener ‘Anything you want’ horen we meteen dat Cray zich meer door de soul heeft laten inspireren. Een lekker reutelend en accenten gevend orgel, samen met de zo typerende, cleane manier van gitaarspelen van Cray geven een heerlijk groovende bodem aan zijn stem die door de jaren heen beter is geworden. Cray zingt op dit album de sterren van de hemel.
De traditionele gospel ‘Burying ground’ verrast andermaal. Prachtig. En ook hier laat Cray zich als zanger van zijn beste kant zien. Het hele album combineert het beste van zoet en spicy. Cray laat zich ultiem zien als een alleskunner. ‘Hot’ moet wel het beste nummer zijn dat Cray zelf schreef sinds ‘Right next Door’. Dit keer geen blues maar een instant soulklassieker. Een door je speakers heen brandende gitaarpartij en een vocale prestatie die we echt niet van Cray gewend waren tot nu toe. Chapeau.
‘Promises you can Keep’ dan. Geschreven door onder andere topproducer Danny Kortchmar, valt dan weer helemaal terug in het zoet. Je voelt de blues. Niks kitsch of banaal. Zo hoort de blues gespeeld te worden anno 2020. Blazers, toetsen, de cleane gitaar, Het is er allemaal, op een manier waarvan je weet dat het zo hoort te zijn. En ook hier weer bonuspunten voor de zang van Robert Cray.
Alles bij elkaar staat er geen zwak moment op dit album. Het klinkt zoals een soul/blues album moet klinken. Heel down to earth, warm, en direct. Zo komt de muziek ook binnen. Is dit dan een comeback album? Nee, dit is een album van een muzikant die zich steeds doorontwikkeld, onafhankelijk van hoe de commerciële winden waaien. Cray heeft met dit album zichzelf een groot plezier gedaan. Hij maakt geen come-back, maar hij vindt zichzelf wel opnieuw uit. Robert Cray de soulman, Robert Cray de vocalist, hij is het allemaal. (8/10) (Nozzle)