Zaterdag 25 mei was Rosborough in Paradiso te zien tijdens het London Calling Festival, de springplank voor nieuwe internationale acts. Het is voor de tweede keer dat de Noord-Ierse singer/songwriter uit Derry zijn opwachting maakte tijdens dit twee-dagen-durende evenement in Amsterdam. Deze keer zou het allemaal net even anders zijn. Niet alleen omdat hij nu voor de eerste keer in de Grote Zaal stond geprogrammeerd, maar dit jaar is het ook nog eens extra speciaal omdat London Calling voor de 25e keer zou plaatsvinden.
Een echte jubileum-editie dus. Ooit begonnen in 1992 als showcase festival voor de grootste talenten uit Groot-Brittanië, bekende namen als Foals, The Wombats, White Lies, Blur, Editors, Florence & The Machine, Skunk Anansie, Placebo, The Libertines hebben er allemaal eens gespeeld, tegenwoordig kun je er terecht voor de meest interessante nieuwkomers van over de hele wereld. Glenn Rosborough kijkt ernaar uit wanneer wij hem enkele weken voorafgaand aan het festival spreken. Volgens hem blijkt het festival ook in het buitenland behoorlijk tot de verbeelding te spreken. “Logisch toch? Wie wil dat nu niet? Wanneer je in Nederland kunt optreden in Amsterdam dan is Paradiso toch wel één van de meest favoriete locaties en als het, zoals in mijn geval, ook nog in de Grote Zaal is dan is het al op voorhand grotendeels geslaagd.”
Na eerder als support-act van DMA’s en Seafret te hebben gefungeerd heeft hij samen met zijn drummer Aaron ongeveer alle grote zalen in Europa van binnen gezien. Zo stond hij onlangs nog in TivoliVredenburg in Utrecht om daar het publiek op te warmen voor het optreden van Amy MacDonald. “Overal waar wij komen reageren de mensen positief en hier in Nederland is het zelfs al voorgekomen dat ze onze muziek kennen.” Het heeft hem verrast maar er blijkt wel degelijk een klik te zijn met het Nederlandse publiek. Een en ander heeft ook te maken met de sterke indruk die hij vorig jaar maakte tijdens het EuroSonic Festival in Groningen. De pakkende liedjes en de sterke vocalen bleken in de smaak te vallen van zowel publiek als aanwezige pers. Indie, pop, rock en zelfs een vleugje folk, het komt allemaal bij elkaar.
“Het gevolg daarvan was dat er plotseling interesse ontstond en we ineens overal kwamen te spelen. Dat is voor iedere beginnende muzikant toch wel het allerbelangrijkste. Wij vinden het bovendien ook nog eens ontzettend leuk om allerlei plaatsen te bezoeken en nieuwe mensen te ontmoeten. Er is daarom nog nauwelijks tijd geweest om te werken aan een volledig album maar dit najaar moet het er dan toch eens van komen. Het grootste deel heb ik al geschreven. Mijn EP ‘The Paper Boats’ is nu eigenlijk nog maar het enige echte wapenfeit en die verkopen we hoofdzakelijk na de optredens.” Het mini-album is uitgebracht nadat Noel Gallagher hem benaderde om deel uit te maken van zijn eigen platenlabel. Glenn tekende een contract voor het Ignition Records-label en bevindt zich daarom nu in goed gezelschap van o.a. The Stereophonics, Primal Scream en Band of Skulls. Naast vier zelf geschreven tracks is er ook een uitvoering op te vinden van het door de Amerikaanse singer/songwriter Daniel Johnston geschreven ‘True Love Will Find You In The End’.
“Het is een liedje uit de beginjaren tachtig. Hij is een grote inspiratie gebleken voor veel muzikanten. Johnston is een zwaar onderschatte muzikant als je het mij vraagt. Beck en Wilco luisterden ook veel naar zijn werk en hebben het ook eens vertolkt. Ik was ongeveer 12 jaar oud en de broer van een vriend van mij had een originele ‘Hi, How are You’- cassette van Daniel. Het eerste wat mij opviel was het getekende hoesje van die tape. Ik raakte vervolgens verliefd op die muziek. Later zou Kurt Cobain een shirt dragen met hetzelfde artwork dat ik ooit op die cassette aantrof. Het is heel puur, heel oprecht en zo knap gemaakt. Hij beheerst de kunst om zijn gevoelens op een eenvoudige maar briljante manier te vertalen in muziek. Iets wat ik ook zo graag zou kunnen”, aldus de bescheiden Noord-Ier.
De ambitieuze Rosborough is bereid keihard te werken om zijn carrière van de grond te krijgen en probeert, wanneer hij thuis is, iedere dag een liedje afgerond te krijgen. Hij schrijft veel en verwerkt in zijn teksten ervaringen van gebeurtenissen uit zijn eigen leven. Zo is er het bizarre maar waargebeurde verhaal van ‘Another Lesson’ waarin hij vertelt over een feest dat thuis bij één van zijn vrienden plaatsvond, aanvankelijk heel relaxed was en van het ene op het andere moment veranderde in een grote vechtpartij. “Er was veel alcohol in het spel. Ik heb iedereen daar geobserveerd en zag hoe mensen plotseling veranderden. De sfeer sloeg om en iedereen gaat daar op zijn of haar eigen manier mee om. Sommigen werden wat somber maar anderen werden ineens heel erg kwaad en zochten ruzie. Volgens mij zonder het zelf te beseffen waarom ze eigenlijk zo boos waren. Mijn tekst gaat over negatieve en positieve invloeden in je leven en wat je daar mee doet. Je moet soms leren omgaan met je donkere kanten en met al je verschillende stemmingen. Niet iedereen is in staat om zelf daarvoor de verantwoordelijkheid te nemen en daar iets mee te doen. Tegenwoordig ervaar ik heel veel wanneer ik op tournee ben en daar komt ook heel veel inspiratie uit voort waar ik vervolgens iets mee doe in het schrijfproces. Ik probeer zo actief mogelijk te blijven. Het lijkt een soort dwangmatigheid, maar ik ben ook een beetje bang dat er op een bepaald moment niets meer uit mijn pen komt, iets waar veel muzikanten nog wel eens last van blijken te hebben en wat mij dus hopelijk nooit gaat overkomen. Ik moet er echt niet aan denken”.
Glenn is trots op zijn afkomst en vindt Derry nog altijd een prachtige plaats waar hij nog steeds met veel plezier woont, maar het is soms toch ook met gemengde gevoelens. “Het beste wat je kunt doen als je in Derry woont is toch echt je spullen pakken en vertrekken om iets van de wereld te ontdekken want eerlijk gezegd kan ik niet ontkennen dat er eigenlijk maar weinig te beleven valt. Ik heb daarover ‘Made Of Gold’ geschreven. Op zowel politiek vlak als economisch gebied is Derry altijd onderhevig geweest aan veranderingen maar daar is verder ook alles mee gezegd. De stad kent veel plekken waar nog veel verbeterd kan worden. Enkele pogingen om met studiegenoten daar een band te starten liepen vaak op niets uit. Anderhalf jaar Londen en een jaar rondhangen in Liverpool leverden ook al niets op. Dublin waar ik de laatste tijd veelvuldig verbleef beviel mij daarentegen heel goed. Het leukste van het muziekvak vind ik dus ook het reizen en allerlei indrukken opdoen en sommige plaatsen zijn dus blijkbaar wel degelijk heel inspirerend.” Zijn jeugdvrienden uit Derry zijn allemaal goed terechtgekomen. Sommigen werden zelfs professionele muzikant, schrijver, TV-ster of acteur.
Als het even kan wordt er in het drukke tourschema ruimte vrijgehouden om in Derry op te treden en dan is het leuk om al die oude bekenden van toen weer te ontmoeten. “Het voelt weliswaar niet helemaal meer als een thuiswedstrijd maar iedereen zingt alles woord voor woord mee en dat is dus een geweldige ervaring. Ik heb nog niet zo heel veel materiaal online maar alles wat er op dit moment verkrijgbaar is wordt herkend. Denk echter maar niet dat ik daar als een ster wordt behandeld of dat ik er niet over straat kan. Pas wanneer je vertelt dat er van die EP echt al veel exemplaren zijn verkocht lijken ze lichtelijk verbaasd en worden er voorzichtig enkele vragen gesteld. Het houdt je in ieder geval met beide benen op de grond. Zo gaat dat dus in Derry.” Dat Glenn Rosborough zijn drummer die hem sinds juni vorig jaar vergezeld, uitgerekend in daar ontmoette lijkt vanzelfsprekend maar berust volgens hem toch op toeval.
Niet alleen op persoonlijk maar ook op muzikaal vlak vormen ze een twee-eenheid. Met een laptop naast het drumstel wordt het geluid van keyboards, backing vocals, bas en diverse samples toegevoegd en wordt een totaalgeluid geproduceerd waar de gemiddelde viermans-band maar nauwelijks aan kan tippen. “Hij is als een broer voor mij. We trekken veel met elkaar op en dan is het prettig wanneer je het goed met elkaar kunt vinden. Via een vriend kwam ik met hem in contact. Pas veel later kwam ik er achter dat hij en driekwart van zijn familie ook uit Derry afkomstig zijn. Ik had het kunnen weten want het voelde vanaf de eerste minuut al behoorlijk vertrouwd met hem. We begrijpen elkaar soms zonder dat we ook maar iets hoeven te zeggen.” Een groot plan of muzikale koers hebben de twee dan ook niet en over een genre wordt al helemaal niet gesproken. Is ook helemaal niet nodig: “De mensen zijn totaal niet geïnteresseerd in een bepaald genre, ze willen simpelweg muziek horen… Muziek die rechtstreeks uit het hart komt.”
