De voertaal was niet Nederlands, althans niet op het podium. In de zaal was dit een ander verhaal. Hoewel de Duitse bezoekers nog in de meerderheid waren hadden veel Nederlandse liefhebbers de gelegenheid aangegrepen om in het E Werk in Keulen, relatief dicht bij huis, voor de eerste, tweede óf derde keer de ‘The White Album’-tour van the Analogues mee te maken. 50 jaar na het uitbrengen van het album werden de zintuigen van de bezoekers meer dan geprikkeld. Niemand ging ontevreden naar huis aan het eind van een ruim 2,5 uur durende belevenis. Niet in de laatste plaats omdat een concert van the Analogues is als een bezoek aan een fata morgana. Je gaat naar iets, wat eigenlijk niet kan. Dichter bij de creaties van de mannen uit Liverpool kan geen enkele Beatle liefhebber komen. De muzikale erfenis, die in andere vormen; op vinyl, band of film alleen in tweedimensionale vorm bestaat. Via the Analogues komt deze vorm tot leven, een Fab Fourth Dimension zogezegd.
De uitvoering van ‘The White Album’ door the Analogues is meer een pure weergave van de plaat dan de eerdere ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ of ‘Magical Mystery Tour’ projecten. Deze kenmerken zich door een hoger totaal-entertainment gehalte. Deze leenden zich daar ook meer voor dan ‘The White Album’. Hoewel de albumhoes een toonbeeld van minmalisme is, is de klankkleur dat verre van. Voor wie die dit nog niet onder de pet had; Bart van Poppel, muzikale spreekstalmeester van the Analogues, wees er aan het begin van het concert nog maar eens fijntjes op. Na een enigszins ingetogen begin kwam de band op deze woensdagavond in Keulen pas echt goed op gang vanaf ‘While My Guitar Gently Weeps’.
Naast het muzikale toonbeeld van kennis en kunde op het podium inclusief alle instrumenten én aanvullende bandleden is in ‘The White Album’ registratie de kleurrijke animatie een mooie aanvulling. Prachtige filmpjes bij ‘Why Dont We Do It In The Road’, ‘Piggies’, ‘Sexy Sadie’ en ‘Savoy Truffle’ vervolmaken het schouwspel.
En toen? Ja, toen kwam ‘Revolution #9’, de muzikale collage bij een film die nooit gemaakt werd. In een zelfde functie die ‘A Day In The Life’ op ‘Sgt. Pepper’ heeft, laat op The White Album ‘Revolution #9’ een spoor van verwarring in oog en oor na. Evenals bij de grootmeesters zelf, is ook hier de som meer dan alleen het optellen van de afzonderlijke delen, ook dit is tekenend voor de ambities van the Analogues.
Gezien het bijna maniakale streven naar perfectie zal het de bandleden niet lekker hebben gezeten dat niet alles vlekkeloos verliep. Een paar kleine technische onvolkomenheden én de stem, die Diederik Nomden niet de hele avond altijd gunstig gezind was. Het concert was daarmee niet blanco van schoonheidsfoutjes.
Dit maakt the Analogues zo mogelijk nog sympathieker. Ook de Beatles zelf kampten met tegenslag. Alleen vielen deze, over een periode van vele maanden in de opnamestudio, in het niet bij het eindresultaat op vinyl. Pas na het uitpluizen van alle bandopnames kwamen ook de onvolkomenheden aan het licht. In die zin komen concerten aan het eind van ‘The White Album’ tour van the Analogues wellicht meer overeen met de werkelijkheid van 1968 dat de hyper-perfectie die de band aan het begin van de tour kon laten zien en horen. Het maakt dat de waardering voor het lef, muzikaal vakmanschap en commitment dat the Analogues op zich hebben genomen in hun mammoet-projecten om het schier onmogelijke aan kunstvormen tot leven te wekken alleen maar groter.
