Wekelijks komen er bij Maxazine vele tientallen albums binnen. Het is echter onmogelijk ze allemaal te behandelen, vandaar dat we een aantal albums uit de lijst hebben genomen en hieronder kort bespreken.
The Bad Plus – It’s Hard
Het hoogbegaafde Amerikaanse jazz piano trio The Bad Plus heeft inmiddels een reputatie opgebouwd als jazz trio dat zich in de regel alleen waagt aan het coveren van andermans composities. Ook op hun al weer dertiende album ‘It’s Hard’ slagen bassist Reid Anderson, pianist Ethan Iverson en drummer David King er weer in 11 covers uit de pop en jazz als een soort jazz standaard neer te zetten. Voor sommige bewerkingen dient echt wel even erg goed geluisterd te worden om het originele stuk te kunnen ontdekken. De twee jazz covers, ‘Alfombra Magica’ en ‘Broken Shadows’ geven iets van een contrast met negen andere songs en dat maakt It’s Hard over de hele linie extra spannend. Het hoogtepunt van de het album is een langzame, erg relaxte en gevoelige vertaling van Neil Finn’s ‘Dont’t Dream It’s Over’. Al met al een vermakelijk en muzikaal hoogstaand album door een trio dat met respect voor het origineel laat horen dat muziek kan rijpen en verandering van context muzikaal spijs zeker zo goed smaakt als het originele maal. (8/10) (Okeh Records) (Door: Frank Hurkmans, JazzZine.nl)
SHVPES – Pain. Joy. Ecstasy. Despair
Als vader kan je alleen maar hopen dat je zoon in je voetsporen treedt. Vooral als je vader Bruce Dickinson heet en een fantastische carrière heeft als zanger. Griffin Dickinson is inderdaad ook zanger. De band SHVPES bevind zich weliswaar in een ander genre dan Iron Maiden maar is ook zeker de moeite waard. Met ‘Pain. Joy. Ecstasy. Despair’ willen ze de focus leggen op de mooie dingen die je kunt tegenkomen, ongeacht de situatie waar je op dat moment in zit. Er wordt creatief gebruik gemaakt van samples. Het groffe gitaarwerk van Ryan Hamilton is goed in balans met de zang. Het is een lekkere up tempo plaat. ‘Pain. Joy. Ecstasy. Despair’ is zeker geen teleurstellend album. De heren durven te experimenteren met muziek en tonen daarmee ook een zekere diversiteit aan. Sommige technische stukken met veel tempowisselingen klinken nog wat onwennig. Echter maken drummer Harry Jennings en zanger Griffin Dickinson dusdanig indruk dat het de band vergeven wordt. Het is een prima album wat niet zal misstaan in de gemiddelde metalcorecollectie. (7/10) (Search & Destroy/Spinefarm Records) (Door: Juliette Ruygrok, RockMuZine.nl)
The Vaudevillian – Bringing Satan Down
Met The Vaudevillian gaan we terug naar de tijd dat er nog geen hifi was. Wat zeg ik? De tijd dat muziek alleen nog maar werd uitgebracht op 78-toeren schellak. Good old ragtime and hokum music. Het Canadese trio bestaat uit Norah Spades, Jitterbug James en Piedmont Johnson. Naast zang horen we het drietal op instrumenten als akoestisch- en resonatorgitaren, fiddle, koeienbel, wasbord, kazoo en staande bas. De piano wordt bespeeld door Dan Edmonds. Op de cd “Bringing Satan Down” staan veertien vrolijke, dansbare nummers. Deels eigen werk en deels zijn het bewerkte covers. Vanaf de opener “Broom Shooter” tot en met de afsluiter “Bringing Satan Down” is het een feestje. Tussen de nummers door horen we geinige babbels. De teksten gaan over whiskey drinken, feest vieren en zijn regelmatig dubbelzinnig. Luister maar eens naar “Sweet Honey Thighs” en “Grind So Fine”. Gewoon een erg leuke cd. (7/10) (Busted Flat Records) (Door: Eric Campfens, BluesZine.nl)
