Naar aanleiding van hun eind maart verschenen album ‘Sierra Tracks’ tourde Vega Trails voor het eerst kort door Nederland en gaf in een intieme ‘in the round’ setting een adembenemend mooi duo concert in LantarenVenster Rotterdam. De avond werd een ode aan de verbinding tussen mens, natuur en intense muziek.
“Mijn muziek is een medicijn voor lichaam en geest”, vertelde bassist Milo Fitzpatrick eerder en wanneer je op zo’n korte afstand van de twee uiterst geconcentreerde muzikanten zat, kreeg je gaandeweg het optreden door wat hij hiermee bedoelde. De sympathieke uit Southampton afkomstige Engelsman en ook bekend van Portico Quartet, gaf eerlijk toe dat hij even moest wennen aan het omringende publiek dat achter zijn rug naar hem zat te kijken. Op voorhand maakte hij vast een soort van excuus voor zijn collega en multi-instrumentalist Jordan Smart (Mammal Hands bandlid), die kennelijk niet geheel fit het podium had betreden. “Vanochtend had hij nog koorts!”, riep Fitzpatrick. Maar in alle eerlijkheid was daar tijdens het concert geen moment iets van te merken. Smart speelde vol verve op zijn meegebrachte instrumenten en leek diep verzonken in de muziek. Hij schakelde net zo makkelijk van tenorsaxofoon naar basklarinet of sopraansaxofoon. Wat een ongelooflijk fijne en betoverende warme sound had deze man.
En vanaf het openingsnummer ‘Murmur’ werd het publiek gelijk meegenomen op een muzikale trip. Fitzpatrick en Smart trakteerden het publiek op een zorgvuldig uitgezochte mix van nummers van het debuutalbum ‘Tremors in the Static’ en het recente ‘Sierra Tracks’. En alle nummers vulden elkaar zo fantastisch aan. Onder andere ‘Train to Kyoto’, ‘Spiral Slow’ en ‘Els’ kwamen voorbij. Milo Fitzpatrick werd voor de nummers onder andere geïnspireerd door het landschap van de Sierra de Guadarrama, ten noordwesten van Madrid, waar hij tweeënhalf jaar geleden was komen wonen. “Het laatste album is ook een persoonlijk verhaal over mentale gezondheid en herstel”, vertelde Fitzpatrick. “Fysieke inspanning, zoals wandelen of rennen door de natuur, helpt bij het vinden van rust wanneer je hoofd chaotisch is”.
Rust en ontspanning vond in ieder geval het publiek. Sommigen zaten zichtbaar te stralen of legden liefdevol hun hoofd op de schouder van hun partner. De muziek was intens, dromerig en lag ergens op de grens tussen jazz, klassiek en minimal music. De mannen van Vega Trails schroomden er ook niet voor om maar liefst vier wonderschone nummers te spelen die nog niet waren uitgebracht: ‘Fractals’, ‘Granada’, ‘Walking over Waterloo Bridge’ en ‘When I die…’. En nu maar hopen dat deze op een toekomstig derde album terecht gaan komen?
Foto’s (c) Annelies Diertens
