Op een zondagavond in april 2025 verzamelde een verwachtingsvol publiek zich in het Muziekgebouw Eindhoven voor een avond met de legendarische zangeres Dionne Warwick. De 84-jarige artiest, met een imposante carrière die meer dan zes decennia omspant, zou haar levensverhaal delen en enkele van haar meest iconische hits ten gehore brengen in een voorstelling die vooraf was aangekondigd als “grotendeels verhalend, met muzikale ondersteuning”. Wat volgde was een gemengde ervaring die bij velen niet aan de verwachtingen voldeed. Tientallen verlieten de zaal dan ook al ver voor de pauze ook maar aanving en na de pauze waren de vele lege plekken gewoonweg pijnlijk om aan te zien voor de legendarische zangeres.
Langdradig
De avond begon met een interview door Damon Elliott, Warwicks jongste zoon, die de rol van gastheer op zich had genomen. Al snel werd duidelijk dat de muzikale momenten schaars zouden zijn. Voor de pauze wist Warwick slechts twee korte nummers te zingen, ‘Walk On By’ en ‘Anyone Who Had A Heart’, wat bij een aanzienlijk deel van het publiek voor teleurstelling zorgde. Ondanks de vooraankondiging van het verhalende karakter van de voorstelling, hadden velen blijkbaar gehoopt op een traditioneler concert met meer muziek.
Het interview door haar zoon Damon verliep soms moeizaam en was bij vlagen moeilijk te volgen. De trage opbouw en het gebrek aan dynamiek zorgden ervoor dat de aandacht van het publiek wegdreef. Het leek er soms zelfs op alsof Warwick gezien haar financiële situatie (enkele jaren geleden was de zangeres nog compleet bankroet), de tournee aangreep om haar zoons nog eenmaal mee te kunnen nemen om de wereld te kunnen zien. Want dat familie voor Dionne belangrijk was en is, bleek uit de vele video’s die tijdens de avond getoond werden.
Familiebanden
Warwick deelde uitgebreid over haar familiegeschiedenis en muzikale wortels. Meerdere keren werd haar familieband met Whitney Houston (haar nicht) en diens moeder Cissy Houston aangehaald, net als haar connecties met andere beroemdheden. Een van de memorabelere anekdotes betrof haar ontmoeting met rapper Snoop Dogg, die vertelde hoe Warwick hem om zeven uur ’s ochtends thuis had uitgenodigd voor een indringend gesprek. Ze maakte hem op niet mis te verstane wijze duidelijk dat als hij haar geen “bitch” wilde noemen, hij dat ook niet met andere vrouwen moest doen – een gewoonte die Snoop in het begin van zijn carrière regelmatig in zijn nummers liet blijken.
Zulke persoonlijke verhalen boden interessante inkijkjes in Warwicks leven en invloed, maar de manier waarop ze werden gepresenteerd miste vaak de nodige schwung om het bijna drie uur durende programma boeiend te houden. Aan de muzikale begeleiding zou het niet liggen. Die werd verzorgd door een trio bekwame muzikanten, die echter vooral konden schitteren in hun solo’s en niet zozeer in de begeleiding van Warwicks optredens, en al zeker niet in de meer dan helft van de avond dat ze in verband met het interview maar van het podium stapten om in de coulissen maar wat te gaan kaarten. Wat wellicht nog meer energie in zich had dan wat er zich op het podium afspeelde.
Na de pauze meer van hetzelfde
Na de pauze veranderde er weinig aan de formule, zo leek het. Voor een inmiddels veel minder publiek werd nog eens bijna een uur gevuld met interviews en videobeelden van prominente vrienden als Bill Clinton die over Warwick spraken. De voorstelling kreeg bij vlagen het karakter van promotiemateriaal voor een toekomstige biografie of documentaire.
De acht korte hits die Warwick gedurende de avond zong, waaronder klassiekers als ‘I Say A Little Prayer’ en ‘Do You Know The Way To San Jose?’, vormden de hoogtepunten van de avond. Ook haar oudste zoon David Elliott verscheen op het podium voor een gezamenlijk nummer en het was duidelijk dat muziek echt in de genen zit bij de familie. De voorstelling werd afgesloten met ‘That’s What Friends Are For’, dat Dionne samen met beide zoons ten gehore bracht, en meteen het hoogtepunt van de avond was. Een toegift bleef uit en ondanks dat het nog aanwezige publiek wellicht hoopte op ‘What The World Needs Now Is Love’ of een van haar andere grote hits, was het goed zo. Eindhoven wilde op tijd naar bed.
Een stem voorbij haar gloriejaren
Op 84-jarige leeftijd kan men natuurlijk geen vocale topprestaties meer verwachten, maar Warwicks stem was meer dan alleen broos te noemen. Het was pijnlijk om te horen hoezeer haar ooit zo krachtige en karakteristieke stemgeluid was verzwakt. Voor veel aanwezigen was het beschamend om een legende die ooit de muziekwereld domineerde in deze staat te zien optreden.
De algemene consensus onder het publiek dat tot het einde bleef, was dat de avond beter had kunnen worden ingedeeld. Een verkorting van het programma met ongeveer een uur en een betere afwisseling tussen muzikale optredens en korte interviews of anekdotes had de aandacht van het publiek beter vast kunnen houden en een waardiger eerbetoon kunnen vormen aan Warwicks indrukwekkende carrière.
De voorstelling voelde als een gemiste kans om deze muzikale grootheid op een passende manier te eren. In plaats daarvan werd het publiek geconfronteerd met een langdradige presentatie die het grootse verleden van een van de meest succesvolle artiesten uit de popgeschiedenis – met 56 hits in de Billboard Hot 100, meer dan 100 miljoen verkochte albums en zes Grammy Awards – niet ten volle recht deed.
Voor de fans die bleven tot het einde was het ondanks alles een zeldzame gelegenheid om een icoon in levenden lijve te zien, maar velen verlieten het Muziekgebouw met gemengde gevoelens over wat ze hadden meegemaakt.
Foto’s (c) Stefanie Portegies