Vorig jaar gooide de Amerikaanse Weyes Blood, pseudoniem van Nathalie Mering, hoge ogen bij critici en liefhebbers met haar album ‘And In The Darkness, Hearts Aglow’, dat op menig eindejaarslijstje prijkt als een van de beste albums van het jaar 2022. Als Weyes dan ook nog begin dit jaar in duet verschijnt samen op het nieuwe album van niemand minder dan John Cale, dan zijn alle oren gespitst en alle ogen op je gericht.
Dit jaar trok Weyes met haar bandleden over de hele wereld en speelden ze op een koude, regenachtige herfstavond op 8 november in de Roma te Antwerpen, die geheel tegen de verwachting in, maar slechts voor de helft gevuld bleek te zijn met publiek. De zaal dan hè, het balkon was niet eens open. Een tegenvaller.
Als de zangeres het podium opkomt, samen met haar vier begeleiders, trapt ze het optreden af met meteen haar prijsnummer ‘It’s Not Just Me, It’s Everybody’ van haar laatste album. Weyes zag er echt fantastisch uit in een wit gewaad dat een kruising leek tussen een postmoderne trouwjurk en een op Disney geïnspireerde prinsessen-outfit. Wat meteen opviel was dat de zangeres erg goed bij stem was. De zang was op dit moment perfect. De afstelling van het zaalgeluid liet te wensen over, het was duidelijk dat daarmee geworsteld werd. Ook was lang niet alles dat gespeeld werd live. Maar goed, alleen een oude muziekliefhebber die zich erover verbaast. Voor iedereen die geboren is na 1980 is dat geen enkel issue.
Weyes Blood vertelde het publiek dat dit het honderd zevende optreden van dit jaar was. Ga maar eens na zoveel optredens in 45 weken. Dat gaat op een gegeven moment op een klerken positie lijken, dunkt me. Dat de band zo goed op elkaar ingespeeld was, was dan ook goed te begrijpen.
Met ‘Diary’ keert de artieste terug naar het ‘Front Row Seat To Earth’ album uit 2016. Dit soort dreampop uit de categorie Enya meets Joni Mitchell is op het album een prachtig nummer, maar live werkt het toch heel veel minder. Daarbij kwam het probleem van het front of house geluid steeds urgenter naar voren. Het nummer verzoop werkelijk in de galm. Dat kwam ook doordat de zaal niet vol genoeg was, maar dit zou echt een probleem worden deze avond.
Weyes Blood speelt de hele tour maar een erg korte set. Als hoogtepunt kan nog ‘Hearts Aglow’ genoteerd worden. Waarbij, tijdens het zingen, inderdaad een hart in haar jurk langzaam begon op te gloeien. Van het album genietend met een goede hoofdtelefoon en een glaasje wijn werkt dit prachtig, maar ook dit hoogtepunt van het concert werd sterk negatief beïnvloed door het zaalgeluid dat gaandeweg het optreden steeds verder wegzakte. Heel erg jammer.
Al na een zeer krap uurtje optreden nam de band afscheid van het publiek dat ook niet platgespeeld was. Zeker, de waardering was er, maar dit had zoveel mooier kunnen zijn. Weyes Blood zal nooit een stadionact worden, zelfs de Roma was voor haar te groot, zo bleek.
In de toegift werd met afscheid genomen met ‘In The Beginning’, een van de vroegere songs van Weyes Blood, waarin ze met wat soul searching de diepte bij zichzelf opzoekt. Weyes Blood in de Roma werd de avond van de zangeres die alles heeft om een prachtige avond te kunnen maken, maar waar het voor deze keer net niet lukte. Volgende keer beter dan maar.
Foto’s (c) Neil Krug (presskit)
