Op zondag 5 November sloot de Amerikaanse superband Winery Dogs het Europese deel van hun tournee, om hun derde album te promoten, af met een uitverkocht concert in een verkleinde mainstage van rocktempel 013 in Tilburg. Extra leuk voor degenen die er waren, was het feit dat de band van het optreden zowel audio- als videoopnames maakte, die later uitgebracht zullen worden.
Voordat het supertrio het podium betrad werd het publiek vermaakt met een voorprogramma dat verzorgd werd door Dave Cureton. Nu eens niet met zijn band IO Earth, maar als solo act, weliswaar vergezeld door IO Earth collega’s Tim Wilson op de drums en Adam Gough op toetsen en gitaar. Bassist William Kopecky is een ‘hired hand’ die op heel veel meespeelt, als het maar donker, hard en progressief is. Naast het spelen op de bas, zo vertelt hij op zijn zelfgeschreven wiki, houdt hij van het voordragen van zelfgeschreven, donkere haiku’s. Een niet te missen detail lijkt me. Dit gezelschap vermocht het publiek een half uur te vermaken met materiaal van Cureton’s solo-album. Het was hard, het was druk, het was vooral snel en minder virtuoos en nog minder origineel dan het in eerste instantie leek. Het lukte dan ook niet echt de handen van het publiek in de zaal op elkaar te krijgen. Dave probeerde het op het einde nog met een opsomming van zijn pas verworven Nederlandse vocabulaire: ‘”Bosse Bol, Oliebol”, maar dat ging ook aan de mensen voorbij. Exit Dave Cureton en zijn mannen.
Een klein half uur later doofden de zaal lichten en kondigen de mannen van Winery Dogs zichzelf aan met het afspelen van ‘We’re An American Band’ van Grand Funk Railroad, heerlijk nummer natuurlijk en een prima intro, maar je krijgt er toch een beetje van die foute redneck Ted Nugent-achtige associaties bij. Ja, ok ze komen uit Amerika, nou en 🙂
De Winery Dogs behoeven geen introductie voor de liefhebbers van hardrock. Niet gauw zul je zoveel talent en bewezen virtuositeit samen op een podium vinden. Drummer Portnoy speelde voor het laatst in de 013 met die andere superband waar hij inzit, Transatlantic. Bassist Billy Sheehan en gitarist/zanger Richie Kotzen hebben een gezamenlijk verleden in Mr. Big waar Kotzen in 1999 gitarist Paul Gilbert verving. Mr. Big werd nooit meer hetzelfde, totdat Gilbert terugkwam, jaren later.
Winery Dogs liggen muzikaal erg parallel aan wat Mr.Big doet, alleen brengt Portnoy een flinke scheut prog in de mix en is de zang van Kotzen van geheel ander kaliber dan dat van Eric Martin.
Toen het licht dan eindelijk aanging trapte de band meteen zeer sterk af met ‘Gaslight’ van hun laatste album. Natuurlijk zijn de unisono gespeelde gecompliceerde riffs zeer indrukwekkend en het is een soort van shock & awe strategie die de band meteen toepaste.
Ze waren zeer goed op elkaar ingespeeld, hetgeen te verwachten was aan het einde van deze serie concerten waar ze consequent overal dezelfde set hebben gespeeld. Mooi om Kotzen te horen soleren op zijn Telecaster custom build gitaar. Kijk mama! Zonder plectrums. De man speelt al zolang gitaar op interstellar niveau dat hij volledig vergroeid is met zijn instrument. Hij speelt niet op een gitaar. Richie Kotzen is een gitaar.
Na ‘Gaslight’ werd er nauwelijks ontkoppeld om door te schakelen naar de derde versnelling met ‘Xanadu’, waarin met name Sheehan kon shinen en kon laten zien op welke alternatieve manieren je een verder volledig onschuldige basgitaar kan bespelen. De Dogs hadden hun punt meteen gemaakt. Het is mooi te horen wat een drummer als Mike Portnoy doet met een band als Winery Dogs. Hij speelde deze avond op een lekker compact setje, waarachter hij zelfs gewoon zichtbaar was voor het publiek, dit in tegenstelling tot zijn set tijdens het optreden met Transatlantic. Portnoy had er zichtbaar enorm veel plezier in. Hij had zijn momentjes samen met Sheehan met wie hij constant in verbinding stond.
In ‘Mad World’ was een uniek en heel klein maar toch een timingfoutje van Portnoy te horen dat door de band erg professioneel in real time werd ondervangen, het was leuk te zien hoe Portnoy deze zeldzaamheid meteen met veel geweld wegspeelde. Compensatie. Begrijpelijk. Benieuwd of ze die in de registratie erin laten zitten of eruit dubben.
Natuurlijk is een Winery show niet compleet zonder solomomenten voor Sheehan en Portnoy. Uiterst vermakelijk voor het publiek. Waarschijnlijk zullen we in de dagen na het concert een verhoogd aanbod van tweedehands basgitaren en drumstellen zien op Marktplaats.
Kotzen liet horen naast een buitenaards goede gitarist ook een zeer verdienstelijk zanger te zijn, al zou het flauw zijn hem te willen vergelijken met iemand als Eric Martin, dus dat doen we niet. Zou je zijn stem willen typeren dan zou het een cocktail worden van Eddie Vedder, Chris Cornell en het bluesy randje van Paul Rodgers. Daar kan je best mee voor de dag komen. Lekker hoor.
Natuurlijk wachtte de band tot het einde om hun pièce de résistance te spelen: ‘Oblivion’ is meer prog dan al het andere materiaal waarin toch steeds meer blues naar binnen sijpelt. Een adembenemend stuk muziek waarin je ogen en oren tekort kwam om te kunnen volgen wat er allemaal op het podium gebeurde. Is dit een echte band of een heel knappe circusact? Het is wel erg veel van het goede, maar laat maar doorkomen hoor. Wow wat een muzikaal geweld. Wie kan hier nu niet van houden.
Winery Dogs zette in Tilburg een show neer van buitenaards niveau. Er zijn geen superlatieven genoeg om het niveau van het gebodene te beschrijven. Volgend jaar is Sheehan terug met Mr. Big. Twijfel niet. Ga.
