Fall Out Boy werd opgericht in 2001 en bestaat uit Patrick Stump, Pete Wentz, Joe Trohman en Andy Hurley. De band staat bekend om hun mix van poppunk, emo en alternatieve rock. Hun album ‘From Under the Cork Tree’ uit 2005 was erg succesvol en bevat hits zoals ‘Dance, Dance’ en ‘Sugar, We’re Goin Down’. Ze hebben sindsdien veel albums uitgebracht en blijven een populaire band in de rockmuziek.
Fall Out Boy heeft hun naam ontleend aan het personage Fall Out Boy uit de animatieserie The Simpsons. De mannen wilden een naam die opviel en herkenbaar was. Dat is gelukt, want door de jaren heen hebben ze samengewerkt met andere artiesten zoals Taylor Swift en Elton John. Hun muziek is een mix van catchy melodieën, pakkende teksten en rockinvloeden. Ze hebben een grote en toegewijde fanbase over de hele wereld.
Het publiek in AFAS was van verschillende leeftijden. Het was enorm gemixt en zorgde voor een leuke sfeer. Voor de meeste bezoekers was dit niet de eerste keer dat ze aanwezig waren bij deze band. Er waren vooral mannen en het was al snel duidelijk wat de kledingstijl was: Zwart met een tint alternatief. Een perfecte representatie van de band. Mannen met grote baarden en vrouwen met shirtjes van verschillende bands. Het leek alsof we terug gingen in de tijd.
Fall Out Boy kwam stipt op tijd on stage en hadden een knaller van een opening. Het vuurwerk bleef maar komen en overal waar je keek was wat spectaculairs aan de hand. Zanger-gitarist Patrick Stump speelde steengoed, direct vanaf het begin. De dynamiek die tussen de bandleden is gevormd de afgelopen twintig jaar, was iets wat het meeste opviel. Ze genoten dan ook zichtbaar van het optreden en van het samenzijn. Maar ze genoten vooral van de fans. De glimmende rode gitaren waren meer dan aanwezig en tijdens sommige nummers vlogen de vlammen aan de bovenkant van de gitaar van de bassist Joe Wentz.
Het decor bleef wisselen door de avond heen. Misschien wel het meest duidelijke dat opviel. Om de 3 nummers was er verandering en het bleef spannend wat er zou komen. Van vuurwerk, naar bellenblaas naar vlammen en opgeblazen doorzichtige ballen in het publiek. Het bleef de fans maar verbazen. Een van de thema’s die een grote rol speelde, was tijd. Na een verandering in het decor, was er een klok die tikte. Soms kwam er een maan, soms kwam er een zon. Er waren dan ook haast geen telefoons te zien: Het genieten in het moment was wat centraal stond. Het overrompeld worden door alle prikkels die gaande waren. Je kon niet wegkijken, want voor je het wist, miste je wat. De enorme hondenkop die het podium op werd gebracht kwam als een verrassing voor velen. Deze werd hierna vervolgd door een enorme uil.
Bassist Pete Wentz liep langs de fans om vervolgens midden in de zaal een stukje te spelen. De connectie die de band zocht met de fans is iets wat hun speciaal maakt. Na twee prachtige speeches over angst en jezelf zijn, volgde er een stuk op de piano door Patrick Stump. Wat kunnen de mannen van Fall Out Boy niet?
Een band die al jaren bestaat, een band die keer op keer laat zien hoe sterk ze zijn. Een concert van Fall Out Boy is iets wat ieder mens een keer moet ervaren. Eigenlijk is een concert niet het goede woord, het is een ervaring. De grootste verwachtingen van de fans werden overtroffen. Er is geen band die dit beter kan dan Fall Out Boy. Fall Out Boy heeft hét concert van het jaar neergezet in de AFAS.
