‘Mesdames’ ligt inmiddels alweer drie jaar achter ons, en vorig jaar hadden we Éphémère, dat Grand Corps Malade maakte samen met Gael Fay en Ben Mazue. Tussen al die activiteiten door was Grand Corps Malade ook nog druk aan het touren. Eigenlijk is het dus ergens een wonder dat we vandaag naar een nieuw album van de slammer kunnen luisteren.
Met ‘Reflets’ is het achtste album van Grand Corps Malade uitgekomen. ‘Mesdames’ was zo’n groot succes dat het moeilijk voor te stellen leek dat hij het niveau van dit album zou kunnen evenaren. De prachtige teksten, de duetten met de beste zangeressen, een gouden formule is het nog steeds. Wat voor album is ‘Reflets’ dan geworden?
Die vraag is makkelijk te beantwoorden. Met ‘Reflets’ gaat Grand Corps Malade terug naar de echte slam zoals we die van hem kennen van zijn eerdere albums. Alleen gooit hij er qua productie en muzikaal een paar scheppen bovenop. Het is hem andermaal gelukt een urgent album te maken vol met prachtige nummers en actuele teksten die de luisteraar dan weer aan het nadenken zetten, dan weer een glimlach geven, muziek zoals het leven zelf. Grand Corps Malade verstaat de kunst om ons allemaal een spiegel voor te houden, en geeft ons iets om over te denken en iets waar je empathie voor kan voelen. Een groot talent.
Met ‘Reflets’ brengt Grand Corps Malade ons twaalf nieuwe titels. De productie is heel erg goed. Als een album zo modern, rijk, gedetailleerd en rustig kan klinken, dat weet je dat daar Mosimann en Guillaume Poncelet achter moeten zitten. ‘Top of the line’ noemen de Engelsen dat. Het lijkt wel of met de opkomst van mannen als Poncelet, de hele Franse populaire muziek een boost heeft gekregen. Niet alleen zijn producties instant herkenbaar, maar ook met name zijn pianospel is zo verbonden aan de man dat het bijna een handtekening is onder zijn muziek. Luister ook maar eens naar zijn eigen album ‘Durango’, dit is een gratis extra luistertip. Nu even door met ‘Reflets’.
De nummers doen niet voor elkaar onder, maar er staan er een paar op die echt even de moeite waard zijn om extra in het zonnetje te zetten. Luister naar ‘2083’ een brief van een grootvader aan zijn kleinzoon vanuit de toekomst. Een waarschuwing voor klimaatverandering en onverdraagzaamheid. Helaas nodig, maar in de handen van Grand Corps Malade wordt ook dit onderwerp niet uit de weg gegaan. Halve maatregelen zijn geen optie meer. Hopelijk wordt er geluisterd.
‘Rue la Fayette’ is adembenemend mooi. Je hoort de regen, een jazztrompet danst tegen de muren van Rue La Fayette aan het einde van de zomer. De piano van Poncelet draagt de voordracht van Grand Corps Malade. Pure poëzie. Laat je meenemen op de melodie, na enkele draaibeurten zal je de tekst in je hart sluiten. Prachtig, en dan koperblazers als een zijden jurk op de wind tussen de muziek door. Grand Corps Malade op zijn best.
Zoals gezegd kent dit album geen zwak moment. De muziek is verrijkt, verder ontwikkeld. Team Grand Corps Malade raakt steeds beter op elkaar ingespeeld. Hij zelf weet steeds mooiere woorden te vinden. Zijn teksten zijn poëtisch, zo origineel dat ze kunst zijn. Soms raken ze zo diep, en doen ze me denken aan de Nederlandse , vroeg twintigste-eeuwse schrijver Nescio. Die kon ook schrijven op een manier die rechtstreeks uit het hart leek te komen. Met ‘Reflets’ schrijft Grand Corps Malade een nieuw hoofdstuk voor zijn steeds mooier wordende oeuvre. Hij weet steeds meer connectie te maken met zijn eigen authentieke hart. Dat is moeilijk en niet vanzelfsprekend. Het is wel op deze manier dat de connectie die hij met ons als publiek maakt op die manier steeds directer wordt. Als luisteraar voel je dat. Luister en onderga het. ‘Reflets’ is andermaal een meesterwerk. (9/10) (Anouche Records)
