Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Southern Empire – Another World
Vijf jaar na hun vorige album ‘Civilization’ zijn de Australische progrockers met nieuwe leadzanger Sean Holton terug met het album ‘Another World’. Voor progrock liefhebbers die de band nog niet kennen. Ga dit luisteren! Southern Empire gaat next level als het gaat om vakmanschap, musiceren, zang, compositie en productie. Een ongelooflijke mix van prog, jazz, en klassiek die je gewoon verbaasd achterlaat. Het album met 7 nummers heeft een speelduur van meer dan een uur. Lekker korte progtrackjes dus. Dit is een meesterwerk. (Jan Vranken) (9/10) (Giant Electric Pea)
Bertolf – Bluefinger
Bertolf maakte zijn droom waar door een bluegrass plaat op te nemen in Nashville. Bluegrass is als genre in de vergetelheid geraakt, maar liefhebber Bertolf blaast het stof ervan af met dit erg goed klinkend album. Allemaal bestaande nummers op een erg goed duet met Ilse deLange en drie nieuwe instrumentals na. Onnederlands goed dit. Een ode aan de Bluegrass. (Jan Vranken (8/10) (Excelsior)
Coach Party – Killjoy
Coach Party is een indie-pop/rock band uit het Verenigd Koninkrijk. Na drie EP’s (‘Party Food’ uit 2020, ‘After Party’ uit 2021 en vorig jaar’s ‘Nothing Is Real’) en een reeks daaropvolgende tours als support voor Wet Leg, The Amazons, Queens of the Stone Age en meer is het dan nu tijd voor een debuutalbum. ‘Killjoy’ is een ongecompliceerd album, zonder pretenties waarop vrolijk en op hoge energie lekker simpele recht toe recht aan muziek gemaakt wordt. De Ramones hadden nog minder tijd nodig om hun zegje te doen, maar amper 28 minuten voor 10 tracks is ook een statement.
Zoals gezegd “niks aan de hand muziek”. Twaalf in een dozijn, geen dertien, maar inderdaad twaalf. Je zet deze niet af als hij opstaat, maar je zet hem ook niet speciaal ergens voor op. Dit najaar spelen ze in verschillende clubs in NL en BE. (Jan Vranken) (6/10) (Chess Club Records)
Grandaddy – Sumday: Excess Baggage
Indierockers ‘Grandaddy’ uit het altijd zonnige Californie hebben het onzalige idee uitgevoerd om een album met allemaal B-sides uit het verleden waarmee ze nu dan een heel album vullen en dat presenteren als ‘het verloren’ Granddaddy album. Humor hebben ze we daar onder de Californische zon, en erg goede reefer.Volgens hun eigen bio worden ze al sinds 2000 gezien als ’the next big thing’. Ook weer humor om dat gewoon tot 2023 op je bio te laten staan. Nee, dit is niet veel soeps dit album. Lekker laten gaan, ze doen niemand kwaad verder. (4/10) (Jan Vranken) (Dangerbird records)
Ian Shaw – Greek Street Friday
Shaw begon zijn carrière als trompettist en flugelhornist (is dat een goed woord ?), maar speelde zich pas goed in de kijker toen hij ook begon te zingen. Luister naar dit album en je kan je ledematen maat moeilijk onder controle houden. Wat een heerlijke groove en swing. Ian Shaw is een graag geziene gast in Ronnie Scott’s jazzclub, en als je dit album hebt gehoord, dan krijg je gewoon zin om zo’n avond eens bij te wonen. Soms wordt Shaw vergeleken met Kurt Elling, maar die vergelijking gaat mank vind ik. Shaw is meer pop/ blies georiënteerd dan Elling. Luister naar titelnummer ‘Greek Street Friday’, dat zemelende orgeltje op de achtergrond, dat kabbelende gitaartje. Doet denken aan ‘Jessie’ van Joshua Kadison. ‘Falling Uphill’, geweldig en ‘Jackie’s Blues’ roept herinneringen op de beste tijden van Randy Newman. Dit album blijkt uit in feel good quality time. Geen innovatie revolutie, maar een ‘ouderwets’ goed album. (Jan Vranken) (8/10) (Silent Wish Records)
