Kristin Hersh… Haar naam laat al meer dan veertig jaar menig muziekhart sneller kloppen. Eerst als frontvrouwe van Throwing Muses, later ook onder haar eigen naam en als frontvrouwe van 50 Foot Wave. De beide bands bestaan nog steeds, beide als trio. Met Hersh als absolute creatieve geest die alle lyrics en arrangementen voor haar rekening neemt, en alles ook grotendeels zelf inspeelt. Nu komt Kristin Hersh onder haar eigen naam met haar twaalfde soloalbum ‘Clear Pond Road’. Haar eerste sinds ‘Possible Dust Clouds’ (2018). In de tussentijd kwam ze nog op de proppen met ‘Sun Racket’ (2020), het tiende album van Throwing Muses, en met ‘Black Pearl’ (2022), het tweede volledige album van 50 Foot Wave. Creatief en productief, dat is Hersh. Die zelf zegt dat het verschil tussen de twee bands en haar solowerk moeilijk is te horen. En dat ze voor de drie verschijningsvormen ook geen aparte recepten gebruikt, afgezien van het instrument waarop ze basis legt voor de songs.
Voegt ‘Clear Pond Road’ dan nog iets toe aan dit omvangrijke oeuvre? En hoe kunnen we het plaatsen? Laten we voorop stellen dat we ook hier weer typisch Kristin Hersh aan het werk horen: helder gitaarwerk, kenmerkende zang met een lekker rauw en hees randje. Nog steeds niet de allermooiste stem, maar wel een stem met emotie; van angst, woede, berusting, verdriet tot vreugde. En je gelooft haar. Dat is heel belangrijk in de beleving van haar werk.
‘Clear Pond Road’ lijkt relatief wat meer naar binnen gericht. De songs zijn rustig, maar toch ook uitgesproken, puur geschreven voor haar stem, gitaar, strijkers en mellotron. Een album met persoonlijke memoires, kleine details en observaties. Ook hier is er een broos, en daardoor spannend evenwicht tussen licht en donker. ‘Donkere zonneschijn’, zoals ze het zelf graag noemt. “Maar nu klinkt de passie minder boos. Het is meer dankbaar, zoeter, verdrietiger”, zegt ze zelf in aankondiging van het album.
Een eerste luisterbeurt bevestigt dat gevoel. Het album heeft echter veel meer tijd nodig om echt door te dringen. En daarvoor moet je toch een liefhebber van haar werk zijn. Om het die kans te geven. Dan ontdek je pure songs, direct en productioneel minimalistisch. Songs die hun kracht vinden in de spanningsopbouw binnen een song. Of juist door knappe variaties in stem, zanglijnen en instrumentgebruik. ‘Eigenzinnig’ is dan ook nog steeds een woord dat bij haar past.
Zo schuift ze ‘Dandelion’ als single naar voren. Geen song voor de radio, maar voor je koptelefoon, op een herfstige namiddag. Heel rustig, introvert met akoestische gitaar en strijkers. Maar meer hoeft het ook niet te zijn; Net als de opener ‘ Bewitched Reruns’. Andere songs werken soms sterker naar een climax. Vooral door de wisselende emoties in haar stem, ondersteund door strijkers, die af en toe heel dreinend en dreigend kunnen klinken, zoals in ‘Ms Haha’, ‘Reflections On The Motive Power of Fire’ of het sterke ‘Eyeshine’. Sterk, maar er steekt eigenlijk geen enkel nummer echt bovenuit. Zoals er ook geen nummer onderuit gaat. Maar waarbij je bij ‘Constance Street’ wel onbewust terug gaat naar de beginperiode van Throwing Muses. Waar natuurlijk niets mis mee is, integendeel… Het album sluit meer dan waardig af met ‘Tunnels’. Een intens, golvende opbouw naar een climax, met het gerommel van onweer op de achtergrond… “I lost you…”, brengt Hersh nog uit… als einde van een heel persoonlijk album.
Al met al zal ‘Clear Pond Road’ de liefhebbers van Kristin Hersh zeker bekoren. Herkenbaar als altijd, en toch onderscheidend genoeg om trots toe te mogen voegen aan haar catalogus. Maar niet sterk en afwisselend genoeg om tot haar beste werk te gaan behoren. Of om ermee nieuwe fans aan te trekken. Maar voor dat laatste zal de eigenzinnige Kristin Hersh dit album ook absoluut niet gemaakt hebben. (7/10) (Fire Records)
var bol_sitebar_v2={“id”:”bol_1692452285557″, “baseUrl”:”partner.bol.com”,”productId”:”9300000151566781″,”familyId”:””,”siteId”:”2112″,”target”:true,”rating”:true,”price”:true,”deliveryDescription”:true,”button”:true,”linkName”:”KH”,”linkSubId”:””};
