Zat ik te wachten op een film als ‘Barbie’? Eerlijk gezegd, nee! Ik vind roze een lelijke kleur en ik heb niks met films waarin een pop (buiten de ‘Toy Story’ reeks) de hoofdrol speelt. Daarom laat ik films zoals ‘Child’s Play’uit 1988, of ‘Annabelle’,uit 2014,vaak ongezien voorbij gaan. Waarom dan wel naar ‘Barbie’ kijken? Eigenlijk om twee redenen en dat zijn Greta Gerwig als regisseur en Margot Robbie als actrice.
Gerwig heeft zich met films als ‘Ladybird’ uit 2017 en ‘Little Women’ uit 2019 als een belangrijke speler geprofileerd binnen de vrouwelijke regisseurs die in de USA werkzaam zijn en Margot Robbie toont een prettige veelzijdigheid, variërend van haar bijdrage in Martin Scorcese’s ‘The Wolf on Wallstreet’ tot haar vertolkingen als Harlequin binnen het DC-universum met haar bijdrages in ‘I,Tonya’ (2017) en in ‘Bombshell’ (2019).
Al vanaf 2009 circuleerde er berichten dat er een live-action film rond de meest bekende pop ter wereld Barbie zou komen. Actrices als Amy Schumer en Anne Hathaway werden genoemd voor de titelrol maar het kwam er uiteindelijk allemaal niet van. In 2018 kwam het project in een stroomversnelling toen Warner Brothers de rechten tot verfilming kocht. Gerwig werd gevraagd voor de regie en zij zou samen met haar man Noah Baumbach het scenario schrijven en Margot Robbie werd gecast voor de rol van Barbie.
De opening van ‘Barbie’ is al meteen goed. Gerwig zet in op een persiflage van ‘2001: A Space Oddysee’ (1968). Daar waar in Stanley Kubrick’s film een vreemde monoliet op de aarde verschijnt en de vroege bewoners van de aarde er toe drijft om stokken als wapens te gebruiken en zo de eerste machtsstrijden ontstaan, zo verschijnt in ‘Barbie’ een levensgrote Barbiepop die jonge kinderen, die tot dan enkel speelden met poppen die op baby’s leken zodat ze op deze wijze voorbereid werden op hun enige rol binnen de toenmalige samenleving, namelijk die van moeder, aanzet om die poppen inclusief kinderwagentjes te vernietigen, weg te werpen en af te wijzen.
Daar waar Kubrick ons met de monoliet toont dat de mens aangezet wordt tot een strijd om de macht, geeft Gerwig ons met de komst van Barbie de suggestie dat een pad van vrijheid ingeslagen kan worden. Dit alles becommentarieert met de ietwat vileine vertelstem van Helen Mirren. En dan pas begint eigenlijk het echte verhaal en worden we geïntroduceerd aan uitermate roze gekleurd Barbieland, een wereld waar een matriarchale samenleving is ontstaan. Hier zijn de vrouwen allemaal succesvol, vol zelfvertrouwen en gelukkig. Zo is er een President Barbie (Issa Rae), een rechter Barbie (Ana Cruz Kayne), een dokter Barbie (Hari Nef) en een schrijfster Barbie (Alexandra Shipp). Natuurlijk zijn er mannen in Barbieland, ook in allerlei varianten en zij halen hun bestaansrecht enkel uit het feit als een Barbie hen opmerkt. Onze hoofdpersoon is stereotype Barbie (Margot Robbie), een graag geziene en altijd vrolijke persoonlijkheid die er tip top uitziet. Haar Ken is Beach Ken (Ryan Gosling) die er alles aandoet om door haar opgemerkt te worden. In een wereld van zoveel Barbies en een aantal Ken’s kan een gesprek op het strand als volgt klinken.
Ken: Hi, Barbie!
Barbie: Hi, Ken!
Barbie: Hi, Barbie!
Barbie: Hi, Barbie!
Barbie: Hi, Barbie!
Barbie: Hi, Barbie!
Barbie: Hi, Barbie!
Ken: Hi, Barbie!
Barbie: Hi, Ken!
Ken: Hi, Ken.
Ja, voor een goed gesprek moet je op het strand zijn. Maar op een dag verandert de zorgeloze wereld van onze Barbie. Tijdens een dansfeest heeft ze opeens gedachtes over vergankelijkheid en de volgende ochtend stapt ze niet blij gemoed uit bed, blijken haar voeten niet meer voorgevormd te zijn om te passen in de hoge hakjes en heeft ze de eerste vormen van cellulitis. Een bezoek aan Weird Barby (Kate McKinnon) die er uitziet als een afgedankte Barbie brengt helderheid. De reeele wereld is Barbieland binnengedrongen en wil Barbie de problemen oplossen zal ze naar de echte wereld moeten. Ken besluit haar te vergezellen. Eenmaal in de echte wereld, gebeuren er twee dingen, te weten:
1. Barbie komt er achter dat de reden van de veranderingen liggen bij Gloria (America Ferrera) een medewerkster bij speelgoedfabrikant Mattel, die ongelukkig is met haar bestaan en haar dromen.
2. Ken komt er achter dat in de echte wereld de dienst uitgemaakt wordt door mannen Een prima idee, vindt hij en hij besluit terug te keren naar Barbieland om de wereld te veranderen in een patriarchale samenleving. Het is dan aan Barbie dit met de hulp van Gloria en haar dochter Sascha (Ariana Greenblatt) om dit te voorkomen.
Om maar met de deur in huis te vallen, ‘Barbie’ is veel leuker dan gedacht. Margot Robbie is prima op haar plek en treft zowel het blijmoedige van het karakter als op momenten het wanhopige. En ook Ryan Gosling voldoet prima in zijn wat plastic vertolking. Gerwig is op haar best als zij kiest voor de ironie. Dan is de film licht, soms intelligent maar bovenal vermakelijk. En soms erg grappig zeker als BARBIE zich ook nog eens op een meta-niveau gaat begeven. Bijvoorbeeld in een wanhopig moment van Barbie, dringt de vertelstem zich op.
Barbie: [in tears]I’m not pretty anymore!
Narrator: Note to filmmakers: Margot Robbie is not the actress to get this point across.
Maar Gerwig en Baumbach wensen ook statements te maken. Over de positie van de vrouw, over de het corset van rollenpatronen, over de invloed van commercialisering (alleen dat verkoopt blijft en daar past volgens Mattel een zwangere Barbie niet bij) maar ook over de voortdurende strijd van een vrouw in deze samenleving. Wat er van hen geeist wordt maar waar ze nooit aan kan voldoen. Dat levert een fraaie monoloog op van Gloria, met verve gebracht door America Ferrare.
Gloria: It is literally impossible to be a woman. You are so beautiful and so smart, and it kills me that you don’t think you’re good enough. Like, we have to always be extraordinary, but somehow we’re always doing it wrong. You have to be thin, but not too thin. And you can never say you want to be thin. You have to say you want to be healthy, but also you have to be thin. You have to have money, but you can’t ask for money because that’s crass. You have to be a boss, but you can’t be mean. You have to lead, but you can’t squash other people’s ideas. You’re supposed to love being a mother but don’t talk about your kids all the damn time. You have to be a career woman, but also always be looking out for other people. You have to answer for men’s bad behavior, which is insane, but if you point that out, you’re accused of complaining. You’re supposed to stay pretty for men, but not so pretty that you tempt them too much or that you threaten other women because you’re supposed to be a part of the sisterhood. But always stand out and always be grateful. But never forget that the system is rigged. So find a way to acknowledge that but also always be grateful. You have to never get old, never be rude, never show off, never be selfish, never fall down, never fail, never show fear, never get out of line. It’s too hard! It’s too contradictory and nobody gives you a medal or says thank you! And it turns out in fact that not only are you doing everything wrong, but also everything is your fault. I’m just so tired of watching myself and every single other woman tie herself into knots so that people will like us. And if all of that is also true for a doll just representing women, then I don’t even know.
Maar daar waar de ironie precies het doel treft is het engagement en de statements in ‘Barbie’ nogal onhandig gebracht. Verder dan platitudes van iedereen hoort gelijk te zijn, je kunt alles worden wat je maar wenst en niemand hoort aan de zijlijn te staan komt het niet. Sympathiek allemaal, maar hoe dit te bereiken blijft toch wel heel erg vaag (of simpel). Maar misschien meten we ‘Barbie’ ook niet belangrijker maken dan dat de film is. Gewoon een leuke komedie met een in het oogspringende art-direction. Meer een van het gehalte van een roze suikerspin dan van een verfijnde haute cuisine maaltijd die lang bij blijft.
BARBIE (USA, Groot-Brittannie, 2023).
Regie : Greta Gerwig.
Acteurs: Margot Robbie, Ryan Gosling, Kate McKinnon, America Ferrera, Michael Cera, Ariana Greenblatt, Rhea Perlman, Helen Mirren, Will Ferrell, Connor Swindells, Jamie Demetriou Emerald Fennell, Issa Rae, Alexandra Shipp, Dua Lipa, Lucy Boynton, Simu Liu, Kingsley Ben-Adir, Scott Evans, Rob Brydon.
Waardering: 6,5.
