Nicholas Allbrook vergaarde vooral bekendheid als frontman van de Australische band ‘Pond’en alslid van het muzikale duo Allbrook/Avery. Hij was ook ‘touring member’ van Tame Impala, waarbij hij bas speelde totdat hij de groep in 2013 verliet.
Allbrook werd geboren in Subiaco, Western Australia in 1987. Hij begon al op jonge leeftijd muziek te maken en vormde zijn eerste band, Pond, in 2008. De band kreeg al snel aanhang in de Australische muziekscene en bracht in 2010 hun debuutalbum Youngblood Supercult uit. In 2009 sloot Allbrook zich dus aan bij Tame Impala als toerend lid. Hij speelde mee op het tweede album van de band, ‘Lonerism’, dat in 2012 werd uitgebracht. Hij verliet de band echter in 2013 om zich op Pond te richten.
Sindsdien heeft Allbrook drie soloalbums uitgebracht: Ganough, Wallis & Fatuna (2014), Pure Gardiya (2016) en Wabi Sabi Bruto Bruta (2019). NU heeft hij zijn nieuwste boreling uitbracht onder de titel ‘Manganese’
Allbrook staat bekend om zijn eclectische en experimentele benadering van muziek. Hij heeft een breed scala aan invloeden, waaronder psychedelische rock, jazz en elektronische muziek. Zijn muziek wordt vaak gekenmerkt door pakkende melodieën, complexe arrangementen en introspectieve teksten.
Op ‘Manganese’ is dit allemaal in ruime mate aanwezig. Met een speelduur van iets meer dan 37 minuten, verdeeld over 9 tracks, is het niet echt een lang album, maar Allbrook heeft erg zijn best gedaan. Elk nummer is een gevalletje spijker op de kop en helemaal raak.
Opener ‘Commodore’ heeft hitpotentie, wat een lekker popliedje is dit zeg. ‘Babbel’. Is meteen een stuk duisterder. Synths, gecombineerd met een mooie akoestische gitaar en de glijdende stem van Allbrook die eigenlijk heel vertrouwd klinkt en allerlei hints geeft van grote stemmen uit de popgeschiedenis. Een heel leuk spelletje blijkt dat wanneer je dit album lekker met je ogen dicht luistert . ‘Babbel’ blijkt intenser dan het begin doet vermoeden, prachtig.
Titeltrack ‘Manganese’. Mag gerust een meesterwerkje genoemd worden. Prachtige opbouw, onbegrijpelijke psychedelische tekst, poëtische, qua vorm prachtig. Die knorrende bass eronder, heerlijk. Allbrook is zeker niet bang zich van zijn meest kwetsbare en oprechte kant te laten horen. Dwarsfluit Solo , ook altijd pluspunten, zeker in dit nummer.
‘ Vale the Chord’ is dreigend en sfeervol, ‘ Mazda’ is weer meer synthpop. Eclectisch en toch bij elkaar gehouden door die dienij vlagen maniakaal zingende Allbrook. Hoor ik daar Bowie erdoorheen ? Of toch de Smiths ? Je hoort het allemaal. Afhankelijk van hoe breed je eigen referentiekader is, pik je met kinderlijk gemak de invloeden van Allbrook uit de muziek.
Met ‘Manganese’ verrast Allbrook. Het is een onverwacht sterk album, dat beter wordt elke keer als je het draait. Een album dat op je groeit en je steeds liever wordt. Een van de betere albums van 2023.
(9/10)(Spinning Top records)
