De zondag was alweer de afsluitende dag voor het internationale Jazz à Liège festival, dat ook dit jaar, na meer dan dertig jaargangen, andermaal heeft bewezen een van de fijnste festivals in de zeer wijde regio te zijn. Qua programmering dan weer avontuurlijk en experimenteel, dan weer leunend op oude en gevestigde namen. Het Jazz à Liège festival is een avontuur, precies zoals je een festival wil hebben.
De afsluitende zondag afficheerde twee grote concerten. Als eerste naar het oude Trocadero theater voor een concert van pianist Yaron Herman. Yaron, oorspronkelijk afkomstig uit Israël, werkt hij de laatste jaren vanuit Frankrijk. Herman wordt door sommigen zelfs vergeleken met Keith Jarrett. Yaron Herman is in elke vezel van zijn lichaam een muzikant. Hij improviseert en ook zijn albums zijn avontuurlijk, vervelen nooit, en getuigen van een bijzonder grote muzikaliteit. Yaron interpreteert volksmuziek, maar ook draait hij zijn hand niet om voor eigen bewerkingen van nummers van artiesten als Britney Spears, waarvan hij de hit ‘Toxic’ opnieuw opnam. Hij deed dit ook met nummers van The Police en Leonard Cohen.
Het Trocadero theater was goed gevuld toen Yaron even na zeven uur het podium opkwam en plaats nam achter de vleugel. Nul sterallures bij de in de simpele streetwear geklede muzikant. Heel even zagen we de concentratie bezit van hem nemen, voordat hij uit het niets begon te spelen. Prachtige muziek die ter plekke werd gecreëerd. Daarna raakte de muziek aan een sonate-achtig construct, om opvolgend zonder enige overgang terug te vallen op minimal music. Smaakvol en regelmatig verrassend. Je oren werden wakker, en het publiek ging er eens goed voor zitten.
Na een half uurtje richtte Herman zich even tot het publiek. De muziek vanavond ontstond ter plekke, al bekende Yaron dat hij zich liet inspireren door volksliedjes uit zijn jeugd in Israël en later door een gebed dat hij nog van zijn moeder kende. Herman speelde ruim een uur en het concert verveelde geen seconde. Boeiend en lichtvoetig, soms reflectief, gaf de man duidelijk alles in zich. Je hoorde het niet alleen aan zijn muziek, je zag het aan zijn lichaamstaal achter de vleugel. Hij bewoog op en neer naar het puntje naar zijn pianokruk, de rug kaarsrecht, de onderarmen aangespannen, dan weer de ontspanning in zijn rug zoekend als zijn handen lichter moesten spelen. Fascinerend om te zien en te horen.
Helaas was het niet mogelijk het concert helemaal uit te luisteren, omdat de programmering naar het grote eindconcert van de Canadese Diana Krall en haar band erg krap gepland was.
Krall speelde in het prachtige Le Forum, twee straten verderop. Niet alleen was zij de ster van wereldfaam, gekozen om hier op het podium van Le Forum het festival af te sluiten, maar haar optreden was ook specifiek bedoeld als de afsluiting van het jaar waarin le Forum precies honderd jaar bestond.
Krall speelde met een kleine bandbezetting. Bas, gitaar en drums, om haar te ondersteunen op piano en haar zang. Le Forum was tot aan de allerlaatste plaats uitverkocht. Wat opviel was het groot aantal amateurfotografen die voor het eerst sinds ooit eens een foto met hun oude smartphone wilden maken. Gekmakend waren de oplichtende flitsers gedurende het hele concert. Irritant en geen foto zal gelukt zijn. Krall bleef er zeer rustig onder. Dat was precies ook een beetje de teneur van haar optreden. Ze bleef overal wel heel erg rustig onder. Het optreden kende geen opbouw, geen spanning en weinig inspiratie. Duidelijk was dat de muzikanten een beetje moe waren zo aan het einde van hun zes weken durende tournee en la Krall zelf had haar kapsel zelfs niet naar haar eigen standaard verzorgd. Ze zat een beetje verveeld achter haar piano en het concert werd gewoon op routine afgewerkt.
Krall maakte nauwelijks contact met het publiek en als ze al wat zei dan was het tijdens het applaus. Om de haverklap stelde ze de band voor. Op een gegeven moment viel het optreden zelfs stil. Krall zei dat ze niet wist wat ze nog moest gaan spelen. Serieus! Er kwam gelukkig hulp vanuit het publiek, anders hadden we daar misschien nog tien minuten moeten wachten op inspiratie. Ja, ze speelde natuurlijk prachtige nummers als ‘I’ve got you Under my Skin’ en Fitzgerald’s ‘Let’s Fall in Love’, maar ze haalde het niveau bij lange niet dat we van Krall gewend zijn. Deze finesses leken aan een groot deel van het publiek voorbij te gaan, want dat klapte haar handen rauw.
Jazz à Liège had niet beter kunnen weten. Je boekt Krall niet voor zo’n inspiratieloze vertoning. Het zal nog wel even duren voordat ze terug gevraagd gaat worden.
Foto’s (c) Christophe deHousse
