Benjamin Epps, de Franse rapper, oorspronkelijk afkomstig uit Libreville, Gabon, heeft onlangs zijn nieuwste, derde album ‘La grande desillusion’ uitgebracht, dat ervoor zorgt dat de rapper met zijn internationaal georiënteerde stijl steeds bekender wordt in de Francophone muziekscene. Epps staat bekend om zijn unieke stijl en boeiende teksten en heeft zich ontpopt tot een rijzende ster in de rapindustrie. Geboren in Gabon, kwam Epps pas in 2015, als jongetje naar Frankrijk. Hier ontdekte Epps op jonge leeftijd zijn passie voor muziek en begon hij zijn eigen nummers te schrijven en uit te voeren. Hij kreeg erkenning met zijn debuut EP ‘La Futur’, dat zijn ruwe talent en lyrische bekwaamheid liet horen. Sindsdien is hij een groeiende kracht in de Franse rap gemeenschap, werkt hij samen met andere opmerkelijke artiesten en brengt hij nu dus zijn derde album uit. Zijn muziek is een weerspiegeling van zijn levenservaringen en de worstelingen die hij heeft doorstaan, waardoor het voor een breed publiek toegankelijk is. Met zijn laatste release ‘La grande desillusion’ blijft Epps grenzen verleggen en zijn groei als artiest tonen. Het album bevat een mix van energieke knallers en introspectieve nummers, waarbij elk nummer zijn unieke stijl en vertel vermogen laat horen.
Het album kent 12 nieuwe tracks, en Epps heeft zelfs een paar erg mooie ‘Collabs’ weten te strikken voor het album . Op ‘Libre’ heeft hij zich verzekerd van de medewerking van levende legende MC Solaar. Epps’ muziek is hoekig en minder muzikaal dan die van Solaar. Meer van de straat en minder jazz, directer en vooral ook simpeler. Dat wil niet zeggen dat de combinatie van Solaar en Epps onmogelijk is. Wat wel opvalt is dat het aandeel van Solaar er bijna lijkt te zijn ingemonteerd, het is gewoon een andere track, die naadloos is ingepast in het materiaal van Epps. Prima wel voor Epps om luisteraars te trekken.
Op ‘Très Tard le Soir’ doet Josman mee. Josman ligt in zijn muzikale ‘ coming of age’ duidelijk een paar jaar voor op Epps. Hij heeft inmiddels in L’Olympia gestaan. Samen met Josman weet Epps de track wel degelijk naar een hoger niveau te trekken. Het is duidelijk meer een gelijkwaardige samenwerking dan het knip- en plakwerk met Mc Solaar.
‘Dans nos Murs’ dan moet het Opus Magnus zijn van dit album, want met medewerking van Angelique Kidjo zelf opgenomen. Het nummer is het meest dansbare van het hele album, en daardoor waarschijnlijk ook het meest hitgevoelige. Ook hier zijn de vocalen van Kidjo ‘ingevlogen’. In de mix gegooid, en samengebracht met het werk van Epps. De productie klinkt ook hier niet echt optimaal, op het hoekige af. Op het productionele gebied is voor Epps nog veel winst te behalen.
Al met al zet Benjamin Epps de stijgende lijn die we zien vanaf zijn eerdere producties terug in zijn nieuwe album. Als ‘selfmade’ man in de muziekindustrie kan je alleen maar respect hebben voor wat hij bereikt. Ik ben benieuwd of Epps door kan groeien tot de top van de francophone rap. Naar mijn mening zal dat vooral afhangen van zijn vermogen om een volgend album productioneel naar een hoger plan te tillen en ook om zijn producties muzikaler te maken. Dit is nog iets te veel een knip en plakwerkstuk.
Ondanks deze kleine kritiek is het duidelijk dat Benjamin Epps een blijvertje is en een kracht om rekening mee te houden in de Franse muziekindustrie. De man heeft een grote partij achter zich die hem zeker zal helpen commercieel de juiste keuzes te maken. (7/10) (Mocabe Nation / Sony entertainment)
