Onder de noemer ‘Chaos and the Hits’ stond de oud-frontman van Softcell vrijdagavond in Muziekgebouw Eindhoven. Een concert dat het publiek in allerijl terug voerde naar de synthpop-tijd van begin jaren ’80, hoewel de soft- en poprock gedurende de avond wellicht meer overheerste.
Zonder voorprogramma ving de inmiddels 65-jarige aan met Blue Cheer-cover ‘I’m the Light’. Een cover als begin liet geen moment twijfel bestaan dat de avond voor een groot gedeelte uit covers zou bestaan. Bijna de helft van de setlist was uiteindelijk niet origineel van Almond, hoewel de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat bij die covers een flinke dosis Softcell zat. Feitelijk dus toch eigen nummers.
Verborgen achter een donkere zonnebril (en dat was maar goed ook) en met een warme shawl om de nek leek Almond net op tijd binnen te zijn gekomen. Het zou niet onlogisch zijn geweest, want buiten was de sfeer in de Eindhovense binnenstad opperbest. Maar ook binnen was de sfeer warm en gemoedelijk. Helaas was de zaal niet vol, maar Almond nam de lege plekken sportief op: “Don’t worry, I’m a professional.” Het concert werd dan ook een strak georganiseerde bloemlezing van het werk van de muzikant, die naar eigen zeggen voor het laatst op tournee is. Het is genoeg geweest, na 45 jaar on stage. Wellicht.
Waar (op de opener na) het eerste deel van de setlist bestond uit eigen composities, haalde Almond na een klein uur zijn cover-repertoire uit de kast. Met T-Rex’ ‘By the Light of a Magical Moon’, waar de Brit zijn liefde voor muziek uit heeft gehaald, bracht de muzikant Eindhoven rustigaan terug maar de Gene Pitney-cover ‘Something’s Gotten Hold of My Heart’ en ‘Purple Zone’, oorspronkelijk een bandduet van zijn Softcell en de Pet Shop Boys. Het leidde een setdeel in waarbij het publiek dat slechts de verzamelalbums van de artiest in de kast had staan, wat meer herkende. Hits als ‘The Days of Pearly Spencer’ en ‘Tears Run Rings’ werden dan ook uit volle borst meegezongen. Eindelijk, want hoewel het repertoire van Marc Almond allerminst saai te noemen is, kwam het publiek pas in het tweede deel echt los. Was Almond’s muziek dan toch net te onbekend voor een grote zaal? Absoluut niet, hoewel het duurde tot die hits dat het publiek uit de stoelen kwam, en naar voren toog om er een onvervalste jaren ’80-disco van te maken.
Fair, de grote hits van Almond en Softcell werden woord voor woord meegezongen, en muzikaal is er absoluut niets af te dingen aan de nummers van de rasmuzikant. Maar met zijn 65 jaar en 45-jarige carrière is de stem van Marc Almond niet meer die heldere tenor van weleer. Een geschiedenis van drank en drugs hebben van de man absoluut geen onprettig personage gemaakt, maar stemtechnisch heeft hij helaas te veel moeten inboeten. Met Bowie-cover ‘John, I’m Only Dancing’, grote hit ‘Tainted Love’ en logische afsluiter ‘Say Hello, Wave Goodbye’ werd het publiek in de toegift meer dan verwend. Qua hits dan. Almond kwam moelijk op gang, maar trok uiteindelijk aan het langste eind. Wellicht niet qua stem, maar absoluut qua sfeer en klasse.
