Zondagavond speelde Ramkot in poppodium Volt te Sittard. Het Gentse rocktrio is bezig met een tour van meer dan veertig shows ter ere van hun debuutalbum ‘In Between Borderlines’. Gitarist Tim Leyman, drummer (en grote broer) Tom Leyman en bassist Hannes Cuyvers wonnen in 2021 De Nieuwe Lichting. Sindsdien hebben ze veel gespeeld in poppodia en op festivals verspreid door de Benelux, waaronder Eurosonic en Pinkpop. Ramkot is in Nederland minstens net zo populair als in België, mede door radiozender KINK die hun single ‘Red’ van eerste EP ‘Ramkot’ in 2019 meteen oppikte en regelmatig draaide. Dit is te zien aan de overwegend uitverkochte zalen in ons land. Ook voor de show in Volt was al weken vooraf geen ticket meer te krijgen. Het was bij aankomst daarom een verrassing dat Ramkot in de kleine zaal geprogrammeerd stond.
Tommy Gazer
Voorprogramma Tommy Gazer warmde het publiek op met een stevige set alternatieve rock. De vierkoppige band uit Weert speelde op Festifallz, trad meermaals op tijdens de L1 Week van de Limburgse popmuziek en werd ook al gedraaid op KINK. Hun zelfbenoemde inspiratiebronnen zijn onder andere Biffy Clyro en Nothing But Thieves. De muziek heeft daar inderdaad duidelijke raakvlakken mee. Helaas was de zanger erg slecht bij stem door een keelontsteking, wat de liedjes uiteraard niet ten goede kwam. Sommige nummers bleven nauwelijks overeind. Wel respect voor het doorzettingsvermogen en de energie waarmee hij de aanstekelijke refreinen eruit perste. Dit kon het optreden nog een beetje redden.
Ramkot trapte na een korte intro meteen stevig af met twee nummers van album ‘In Between Borderlines’. Eerst single ‘One More’, gevolgd door ‘Exactly What You Wanted’. Het was moeilijk om stil te blijven staan tijdens de pakkende gitaarriff van dit nummer. Vervolgens werd ‘Broken Thighs’ ingezet, een van hun eerste nummers, dat aan de stonerrock van Queens of the Stone Age doet denken. Bassist Hannes maakte een rondje door de zaal en liet voor de eerste keer die avond zijn schreeuw horen.
Tijdens ‘Eye To Eye’, een headbangnummer bij uitstek, kwamen de bezoekers een beetje in beweging. De diepe, ronkende riffs gaven een opvallend volle sound voor een band bestaande uit drie personen. Ook het groovy ‘Dancing In A Dream’ klonk geweldig. Het publiek was echter meer timide dan gebruikelijk. De vraag om mee te zingen tijdens het refrein van ‘Am I Alright Now’, toch een van de grootste hits, kreeg weinig respons. Dit tot zichtbare teleurstelling van het trio. Hun verwoede pogingen de zaal op te zwepen hadden pas tegen het einde van de show enig effect.
Op ‘Heart Shaped Minds’ werd er voorzichtig wat gedanst en later ontstond er een kleine moshpit. Dat is het leuke aan de muziek van Ramkot: sommige nummers zijn behoorlijk stevig, andere zijn juist dansbaar. De zang werd mooi afgewisseld tussen gitarist Tim en bassist Hannes, waarbij Hannes het grootste deel van de vocalen op zich nam. Na ‘Fever’ verliet de band het podium, om al snel weer terug te keren voor een toegift met als eerste ‘Red’. Hekkensluiter na een ruim uur spelen was ‘Don’t Drop Down’, een van de hardste nummers uit het repertoire van de band.
Ramkot maakt pakkende, herkenbare rock die goed in elkaar zit. Het trio zette een mooie show neer waarin strak en met enthousiasme werd gespeeld. Toch liet de matige publieksreactie een ietwat bittere nasmaak achter en dat zal voor de band niet anders zijn geweest. Mogelijk was de show beter tot zijn recht gekomen in de grote zaal. Ramkot heeft zijn kwaliteiten in elk geval duidelijk laten zien door debuut ‘In Between Borderlines’ op een overtuigende manier te presenteren.
