Door Corona, en de gevolgen ervan, heeft het lang geduurd voordat zanger/multi-instrumentalist Henrik Freischlader weer kon optreden. Zo’n anderhalf jaar geleden viel zijn band uit elkaar, en werden de geplande concerten afgezegd. Ondertussen ging Henrik natuurlijk wel door met schrijven, zodoende kwam er een nieuw album uit. Hierop speelde hij alles zelf, behalve het Hammond orgel. Moritz Fuhrhop speelde niet alleen de Hammond partijen in op de cd, hij maakt ook deel uit van de live band. Hij is een bekende, net als bassist Armin Alic en drummer Hardy Fischötter. Zondagmiddag 12 maart was het eindelijk zover: Henrik Freischlader trad met zijn band op in De Bosuil in Weert.
Nadat de deuren geopend waren, stroomde de zaal langzaam maar zeker voller. Het was gezellig druk toen de lichten iets later dan gepland doofden en de band het podium betrad. Henrik begon met een bescheiden begroeting waarna de jam sessie werd gestart. Er was meteen een heerlijke flow. Henrik maakte volop oogcontact met Armin en Moritz. Je voelde direct dat dit een zeer goed concert zou gaan worden, want de onderlinge chemie die de band uitstraalde was duidelijk zichtbaar. Henrik bespeelde zijn gitaar vol vuur, dat leverde heel terecht tussentijds applaus op. Hardy liet zo nu en dan korte solo’s horen, na iedere solo viel de band als één man weer in. Armin zorgde voor gave bas grooves, het Hammond spel van Moritz was zeer goed. De bandleden hebben allemaal een vrij ingetogen manier van performen, maar je kon aan hun gezicht zien dat ze het goed naar hun zin hadden. Kortom, deze instrumentale opening kon niet beter.
Hendrik Freischlader, Recorded By Martin Meinschäfer II
Het doel van de ‘Bring Back Time Tour 2023’ was om het nieuwe album ‘Hendrik Freischlader, Recorded By Martin Meinschäfer II’ te promoten. Het eerste nummer dat hiervan werd gespeeld was ‘Free’. De balans tussen muziek en zang was goed. Al had Henrik in de luide stukken een beetje moeite om boven de muziek uit te komen. Erg was dat niet, want ook dit nummer werd gewaardeerd. Dat gold ook voor het oudere ‘Disappointed Women’. De ingetogen gespeelde delen zorgde voor kippenvel. Er waren diverse plotselinge tempo-en volumewisselingen, deze werden prima gespeeld en met een extra applaus beloond. Henrik genoot zichtbaar van het mooie Hammond spel van Moritz. Hij roemde Moritz, waarna applaus volgde. De opbouw naar het einde toe was leuk.
Daarna werden er diverse nummers van het nieuwe album gespeeld, zoals ‘Turn Back The Clock’, met zijn mooie luistertekst, en ‘The Given Groove’. Gevolgd door ‘Lost Souls’, het licht paste bij dit rustige nummer. Voor in de zaal was iedereen stil, achteraan werd nog wat gepraat, langzaam werd het ook daar stil. Henrik zong en speelde gevoelig, ook als de muziek wat luider werd. Vooral tijdens instrumentale stukken voelde je de passie.
Het laatste nummer voor de pauze was ‘The Bridge’. Weer was het gitaarspel super, wat een extra applaus opleverde. Henrik vroeg het publiek mee te zingen met zijn woordeloze zang. Dat deed men zacht maar respectvol. Je zag het plezier op zijn gezicht.
The Question
Na de pauze kwam het nieuwe album met onder andere ‘The Question’ weer aan bod. Men werd geraakt door de langzaam gezongen woorden. Moritz speelde langaanhoudende tonen, het publiek was tot en met de laatste noot muisstil.
In de gevarieerde set was er ook plaats voor ‘Longer Days’ uit 2011. Moritz en zijn Hammond werden op het juiste moment belicht, wat het concert nog wat extra’s gaf. Door middel van non-verbale communicatie verliep het plotseling einde goed. Non-stop volgde ‘She Ain’t Got the Blues’, en de cover ’The Sky Is Crying’. Waarbij je zijn pijn bijna kon voelen. Tijdens een heel ingetogen gespeeld deel werd het publiek stil. Tempo en volume werden omhoog gestuwd, om vervolgens weer te zakken. Dit herhaalde zich een paar keer. Zowel de minimalistische als de snelle delen waren perfect. Deze versie was aangenaam lang, dus werd ook de opbouw naar einde langer gerekt.
Bad Dreams
Na het fantastische laatste nummer (met diverse solo’s), werd er flink geklapt en geroepen om meer. De band was vrij snel terug om ‘Bad Dreams’ te spelen. Henrik startte rustig, de rest van de band volgde precies op het juiste moment. Er was vrij veel rook op het podium, waardoor Hardy en Armin in de mist gehuld waren. De wending naar het ingetogen instrumentale deel, en het uitgebreide instrumentele deel zelf waren zeer goed. In een rustig gespeeld deel toonde Henrik lef door even zonder microfoon te zingen, waarna tempo en volume in één keer omhoog gingen. Korte tijd later eindigde dit nummer, en dus dit concert, heel rustig. De muziek was soms wat minder ingetogen dan anders, je had je gehoorbescherming wel nodig. De bescheiden Henrik Freischlader en zijn band speelden zoals altijd zonder show elementen. Maar hun passie en hun liefde voor de muziek was duidelijk voelbaar.
