Afgeladen vol. Zo vol dat je amper bij de bar een drankje kon bestellen. Zo druk was het in de ECI cultuurfabriek in Roermond zondagavond, alwaar de Britse jazzfunk formatie Shakatak aantrad. Met bijna 43 jaar op de teller heeft de band een flinke schare fans opgebouwd. Het concert in Grenswerk in Venlo, een kleine vier jaar terug, was in ieder geval zo succesvol dat de band de Maas wat heeft weten af te zakken maar een kleine 30 kilometer zuidelijker. Een goede keuze.
Met een intro dat wat deed terugdenken aan de beginjaren van collega jazzfunketeers Level 42 kwam de band onder luid applaus de trap af, het podium op. Op de balustrade en een grote ‘STFU’ op een paal midden op het podium na, deed de intro dan ook sterk denken aan het Jazz Cafe in Londen, waar voorgenoemde band rond de millenniumwisseling weer bijeen kwam en enkele jaren gebruikte de nieuwe faam te herbouwen. En ook de nieuwe bass van basissist George Anderson, wiens JD GA Calibas 24 nogal wat overeenkomsten vertoonde met Mark King’s JayDee Supernatural Classic. Mét ledjes in de hals. Maar daarna hield de vergelijking dan ook wel op.
Het zestal ving direct aan met het toepasselijke ‘Invitations’, waarna toetsenist Bill Sharpe het publiek welkom heette. De goedlachse, inmiddels 70-jarige, muzikant probeerde zijn Nederlands aan het publiek te laten horen, waarbij het goedbedoelde “I am happy” de lachers op zijn hand kreeg met “Ik ben Frolik”, waarna de ene na de andere hondenvoergrap over het toneel rolde. Slechts een van de vele humoristische momenten van de avond, waarbij de nodige zelfspot van Sharpe afdroop.
Hits als ‘Easier said than done’, ‘Nightbirds’, ‘Day by day’ (waarbij zangeres Jill Saward naast haar eigen lijnen ook die van de originele medeperformer Al Jarreau voor haar rekening nam), ‘Dark is the night’, maar ook wat minder bekend oud en nieuw werk passeerden de revue in twee delen. Onderbroken door een korte pauze, want met ruim 42 jaar op de teller zijn de leden van Shakatak (op achtergrondzangeres Debby Bracknell na) inmiddels ook niet meer de jongsten meer, hoewel dat op het podium totaal niet te merken was. Eenieder zou blind tekenen om op die leeftijd nog zo vief en vrolijk (Frolik) rond te kunnen springen en dansen.
Waar Shakatak voor de pauze helaas regelmatig leek te moeten zoeken naar de juiste toon, was het optreden na de break een waar feest. Het leek erop alsof de geluidsman bij de eerste nummers nog wat moest zoeken naar het juiste geluid, gezien de ietwat schelle mix in het begin en het regelmatige net ernaast zitten van de muzikanten pur sang. Jammer, want dat maakte het verschil tussen een memorabel en een goed optreden, wat de Britten ondanks alles absoluut neer hebben gezet.
Foto’s (c) Bart Teunis
