Mijn favoriete Nederlandse liveband Navarone komt eindelijk met album nummer vijf, oftewel ‘V’ dus. Dat werd tijd na het ietwat tegenvallende, want nogal rechttoe rechtaan en eenvormig, ‘Salvo’ uit 2018. Al stonden daar wel de krakers ‘Cerberus’ en ‘Fire’ op natuurlijk. Er werd in die jaren erna wel gewoon stevig doorgetourd gelukkig. Zelfs in coronatijd heb ik nog een aantal prachtige, aan de toen geldende restricties aangepaste shows gezien. En in 2019 speelden ze zich nog even in de kijker door The Voice-finale net niet te winnen. Toen dat programma nog geen ranzig bijsmaakje had.
Het televisie-avontuur zal de basis hebben gelegd voor de stijlverandering op dit album. Dat de band weleens een stapje verder wilde qua succes, was ook wel begrijpelijk. Zoals zanger Merijn het zegt: “Het proeven aan het grote mainstream-publiek smaakte naar meer. Met de nieuwe plaat wilden we daarop verder, veel in onze muziek wees al in die richting. ‘V’ is meer pop, meer piano en de nummers zijn meer mijn persoonlijke verhaal.” Exit stevige rock dus en welkom producer/m. songwriter Gordon Groothedde (Krezip, Nick & Simon, Maan en Golden Earring).
Of de koerswijziging muzikaal geslaagd is, lees je hieronder. Commercieel in ieder geval (nog) niet, want de zes (!) al uitgekomen singles van deze ‘V’ hebben geen echte hits opgeleverd helaas. Het gat dat Kensington liet vallen, hebben ze niet opgevuld. Missie vooralsnog mislukt, hoezeer ik het de heren ook gun. Maar is het muzikaal ook echt allemaal pop wat we horen? Ja, op enkele stevigere uitzonderingen na, zeker. Ook het geluid is een stukje gelikter dan op voorgaande albums, al is het wel tot in de puntjes van je speakers verzorgd. De productie is helemaal af, maar ook wat braaf en ik mis spontaniteit. Alsof er net iets te lang aan dit album is gesleuteld.
Opener ‘Divided’ verrast middels een wat hakkelend ritme a la De Staat, heeft een progressieve opbouw en soms hoge zang. Maar het is een prima track waarin vooral drummer Robin Assen opvalt. Het navolgende ‘Friends’ is volledig geschreven door Krezip’s Jacqueline Govaerts en Groothedde. Het klinkt niet echt als Navarone, want erg poppy, maar is wel catchy (al gaan die twee vaak samen). Voor de hartverscheurende pianoballad ‘Heroes Someday’ wordt opzichtig geleend bij Queen. Maar het levert een prachtig gezongen nummer vol dramatiek op. Misschien dat dit dan die gewilde hit kan worden? Hij is er mooi genoeg voor.
Helaas volgt er geen rocker, maar horen we in het lichtvoetige ‘Green Lights’ een niemendallig akoestisch Ed Sheeran-deuntje. Het navolgende, wat simpele ‘Question Why’ doet me ook niet zoveel, met die vervormde stem van Merijn en een wat kaal geluid. Dan zijn de volgende, reeds uitgebrachte ‘The End of the World’ en het van een Supertramp-intro voorziene ‘Keep on Running’ een stuk beter. Beiden rocken enigszins, zijn lekker uptempo en hebben een mooie opbouw, prima achtergrondzang en dito refreintjes. Uitschieters op dit album dus. Ook de aanstekelijke ballad ‘Wire’ kennen we al. Een heerlijk nummer met zijn mondharmonicasolo en mooie slot.
Nieuwste single ‘Come What May’ is wéér een ballad, met wederom Queen-invloeden, maar ook met een prima gitaarsolo en een nogal zoete tekst van Merijn. Het is zo’n handjes-in-de-lucht-en-meezwaai-nummer dat het live goed kan gaan doen. In het slotakkoord volgen het aardige, doch niet echt beklijvende midtempo ‘Stakes’ en de zoveelste, maar ditmaal iets stevigere ballad ‘Break Away’ (overdaad schaadt heren!). Het bekende ‘Can’t Love’ sluit het album klein en intiem af. Het blijft een mooie song en leverde zowaar de band vorig jaar dan wèl wat terechte airplay op.
Deze ‘V’ is compositorisch een prima album geworden, maar wat mij betreft slaat de balans teveel door richting pop en ballads. Ik mis het spannende randje wat voorheen Navarone’s nummers kenmerkte. Het is duidelijk Merijn’s kindje geworden (hij schreef al dan niet samen met Groothedde vrijwel alle nummers), dus ik ben benieuwd hoe de rest van de band hier tegenover staat. Om over de fanatieke fans van het eerste uur nog maar te zwijgen. Zeker als straks deze opzichtige koerswijziging niet het gewilde succes gaat opleveren. Een gulden middenweg tussen stevige rock en pop, zoals op het onvolprezen album ‘Oscillation’ (2017) wèl lukte, was wellicht een logischere stap geweest. Tot slot verbaas ik me over de hoes. Als je zo lang aan een album werkt, waarom dan kiezen voor een lelijke, verouderde groepsfoto die al tijden gebruikt wordt in de pers? Was het budget op? Onbegrijpelijk. (8/10) (Sony Music Entertainment)
Tracklist ‘V’:
1. ‘Divided’
2. ‘Friends’
3. ‘Heroes Someday’
4. ‘Green Lights’
5. ‘Question Why’
6. ‘The End of the World’
7. ‘Keep on Running’
8. ‘Wire’
9. ‘Come What May’
10. ‘Stakes’
11. ‘Break Away’
12. ‘Can’t Love’
