De laatste jaren is de populariteit van cover- en tributebands toegenomen. Het zal mede komen doordat veel van de originele artiesten uit de jaren ’60 en ’70 steeds meer komen te overlijden, of veel goedkoper zijn dan de originele artiesten die nog wel leven en op tournee zijn. In het geval van The Beatles hebben The Analogues in de afgelopen 9 jaar naam gemaakt door zich niet te verkleden als hun voorbeelden, maar wel exact dezelfde instrumenten te gebruiken. The Bootleg Beatles is daarentegen wel echt een tributeband die qua uiterlijk het origineel proberen te benaderen. Iets wat ze in naam al vier keer zo lang doen dan dat The Beatles hebben bestaan. Ze hebben een grote bekendheid opgebouwd door op een festival als Glastonbury te spelen en door de jaren heen voor èn met meerdere bekende artiesten te hebben opgetreden, zoals Oasis in de jaren ’90, Iggy Pop en David Bowie. Daar moet wel bij opgemerkt worden dit dat was in een andere samenstelling van de huidige. Van de originele band die in 1980 begon is geen enkel bandlid meer over. De huidige samenstelling deed deze week een korte tour door Nederland en België. Waarvan ze deze avond de grote zaal van TivoliVredenburg aardig wisten te vullen.
Het is inmiddels alweer 60 jaar geleden dat het eerste album ‘Please Please Me’ van The Beatles verscheen, en volgens aankondiging zou daar bij de huidige tour van The Bootleg Beatles ook meer aandacht aan worden besteed. In chronologische volgorde begonnen ze inderdaad met het titelnummer na een videointroductie die ons terug bracht naar het tijdsgewricht van 1963. De jaren werden als het ware geintroduceerd door een video van het jaar waarin de nummers verschenen. De stemmen klinken sprekend als de echte Beatles, en met een beetje oogleden bij elkaar knijpend lijken ze spreken op hun voorbeelden.
Natuurlijk is bij een band als The Beatles de keuze reuze om uit hun catalogus te putten. Opvallend was dat ze er in zo’n sneltreinvaart doorheen gingen dat ze van het jaar 1965 alleen maar ‘Day Tripper’ speelden. Des te leuker was dat ze na voornamelijk de hits opeems de eerste helft afsloten met het experimentele ‘Tomorrow Never Knows’ van het album ‘Revolver’. Een album dat ook voor The Beatles een scheidslijn was, want ze stopten toen in één keer met optreden, en gingen verder met de ontwikkelingen in de studio. Wat het legendarische ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ opleverde.
Des te verrassender was het dat het roemruchtige jaar 1967 na de pauze compleet werd overgeslagen, maar er gelijk in de outfits van het beroemde dakconcert in 1969 werd doorgepakt. Met na ‘Get Back’ en ‘Come Together’ weliswaar een kleine sprong terug naar ‘The White Album’ uit 1968 met ‘While My Guitar Gently Weeps’ en ‘Obla-di-Obla-da’. Het maakte duidelijk dat The Bootleg Beatles zich (in ieder geval bij deze huidige tournee) vooral richten op het livewerk van de Fab Four (ook al hebben ze nummers van ‘Revolver’ en ‘The White Album’ zelf nooit live gespeeld). Of in ieder geval op nummers die live goed werken, zoals publieksfavorieten ‘Let It Be’ en in de toegift ‘Hey Jude’. Waarbij er tussendoor nog even een korte vroege medley werd gedaan van de Chuck Berry cover ‘Rock & Roll Music’ en de Little Richard cover ‘Long Tall Sally’.
Waarmee The Bootleg Beatles waarschijnlijk meer een musical of toneelstuk waarmee ze een indicatie proberen te geven hoe een concert van The Beatles geweest zou zijn. Daarin slagen ze wel, en zijn ze eigenlijk een goede aanvulling op The Analogues die dan weer meer het studiowerk tot in detail naar het podium weet te vertolken.
