Het nieuwe soloproject van Caroline van der Leeuw, beter bekend als Caro Emerald, is een welkome verrassing. De vrolijke, zonnige klanken die ze met haar Caro Emerald-band liet horen, zijn vervangen door triphopalbum ‘Nowhere Near The Sky’ dat veel weg heeft van Britse band Portishead. Grote verandering, maar of het gehele album is geslaagd, blijft de vraag.
Waar Caro Emerald als solo klinkt, zat daar een complete band achter. Caroline van der Leeuw is met The Jordan, vernoemd naar de wijk in Amsterdam waar ze vandaan komt, staat er nu alleen voor. Een bewuste keuze omdat ze weer muziek wil maken om muziek te maken. Niet voor het commerciële aspect. Met ‘Nowhere Near The Sun’ levert ze dus een debuutalbum af met muziek die ze al jaren wilde maken, maar binnen de band geen ruimte voor was.
Hits als ‘A Night Like This’ en ‘Back It Up’ heeft de zangeres achter zich gelaten. Met The Jordan is ze minder commercieel, maar een eigen sound is nog ver weg. Waar Caro Emerald precies wist wat ze muzikaal van plan waren, is Caroline solo nog zoekende. Op ‘Nowhere Near The Sky’ staan potentiële hits, maar ook nummers die plank misslaan.
Opener ‘The Room’ is mystiek. Een nieuw geluid waarbij Caroline’s stem erg goed uitkomt. Het heeft wat weg van London Grammer’s ‘Strong’. Een volledig album in deze sfeer komt er echter niet achteraan. Na een interlude volgen de twee grootste hits van het album, ‘Naked in the Sun’, ‘Best Damn Day’ en ‘Temptation’. Dit zijn de nummers die nog een tijdje op de radio te horen zullen zijn. Makkelijk weg te luisteren en een zeer aanstekelijk refrein.
Toch verandert niet alles wat Caroline van der Leeuw aanraakt in goud. Het alternatieve tintje aan ‘Nowhere Near The Sky’ is leuk, maar niet altijd goed uitgevoerd. Ze zweeft nog een beetje tussen commercieel en alternatief in. Daardoor komen de interludes ‘What Was, Was Not’, ‘Memento’ en zeker ‘A Price To Pay’ slecht uit de verf. Waar het de bedoeling was om hiermee het album aan elkaar te koppelen, doet dit juist het tegenovergestelde.
Nummers die volgen als ‘Waste Me’, ‘Someone New’, ‘Nothing New’ en ‘Catwalk’ lijken verdwaald te zijn. De verwachtingen liggen voor The Jordan net te hoog. ‘Nothing New’ verrast nog door samen met Koen de Witte een Nick Cage-achtig geluid tevoorschijn te toveren. Desondanks blijft het nummer een van de mindere op ‘Nowhere Near The Sky’. Met ‘Mmm’ sluit The Jordan het album wel weer sterk af. Dezelfde mystiek als opener ‘The Room’ komt deels terug waarbij Caroline’s stem het beste uitkomt.
Al met al is ‘Nowhere Near The Sky’ niet het debuutalbum waar de verwachtingen van de luisteraar aan voldoen. The Jordan weet mystieke klanken te combineren met dance, jazz, folk en alternatieve pop. Een volledige mix van genres dus. Waar het ene nummer deze mix prima kan dragen, slaagt het volgende daar minder in. Er is dus ruimte voor verbetering voor The Jordan. Maar dit is pas het debuut. Wie weet wat Caroline van der Leeuw in de toekomst nog wil laten horen. (6/10) (Cooking Vinyl/V2 Records)
