Het was eindelijk weer een soort van normaal muziekjaar na twee jaar corona-ellende, zowel qua releases als qua concertaanbod. Na jaren weer naar Graspop, vier dagen nog wel. Weliswaar bloedheet, maar zwaar genoten van veel oude, maar lang niet allemaal vergane glorie. Persoonlijk muzikale hoogtepuntje was natuurlijk het privé-optreden van Robin Borneman voor mijn vrouw’s 50ste verjaardag. Op naar 2023 met nieuwe releases van Rival Sons, Metallica en een nogal poppy nieuwe Navarone.
Op de valreep kwam mijn terechte nummer één, het prachtige nieuwe album van Mick Moss’ Antimatter, nog uit dit jaar. Wederom een heerlijk donker album vol emotie. Geknipt voor de koude wintermaanden. Ook Queensryche maakte weer een mooi en afwisselend album, al vond ik hun voorganger ‘The Verdict’ toch een tandje beter. En na een heel lange tijd weer een nieuwe Journey, dat had ik van de band die intern nogal in de knoop zit en toch vooral teert op oude successen, niet meer verwacht. Porcupine Tree stelde dan weer enigszins teleur. De harde, wat klinische, gevoelloze songs leggen het af tegen het veel aansprekender rustigere werk.
Daarmee wordt mijn top 10 als volgt :
1. Antimatter – A Profusion of Thought
2. Queensryche – Digital Noise Alliance
3. Journey – Freedom
4. Thunder – Dopamine
5. Rammstein – Zeit
6. Soen – Atlantis (live)
7. Ghost – Impera
8. Porcupine Tree – Closure – Continuation
9. Pure Reason Revolution – Above Cirrus
10. Ann Wilson – Fierce Bliss
