Philemon is een indiefolk project van Anton De Boes… Maar dat is wel een heel korte versie van het hele verhaal. Een verhaal dat artistiek een veel langere focus verdient, met veel aandacht voor de kleine dingen, de alledaagse verhaaltjes die het leven interessant maken. Zoals hij ze zelf laat horen op zijn tweede EP ‘Familiar Stranger’. Philemon is groots in de kleine observaties.
Anton De Boes zit relaxed thuis, in een fauteuil. Met de huiselijke geluiden als een natuurlijke achtergrond, waarmee de geluidsgolven van ons prettig klein en knus gesprek naar hartenlust mogen resoneren. Een ideale ruimte om te spreken over zijn project Philemon en over zijn recente EP ‘Familiar Stranger’. “Terwijl hij al in april of mei 2021 af was. Ik vergeet bijna dat die nieuw is voor de mensen. Ik begin hem nu ook weer te herontdekken”, lacht hij openhartig.
Op deze tweede EP liet Anton zich opnieuw vergezellen door producer Pascal Deweze (Metal Molly, Sukilove), drummer Michiel Balcaen (Balthazar, Warhaus) en gitarist Kim Van Elsen. Net als op zijn eerste EP-worp ‘Hourglass’. “Die kwam uit op 3 april 2020. Juist ja, aan het begin van de allereerste corona golf… Het releaseconcert is vijf keer uitgesteld.” Gelukkig kan Anton relativeren: “Ik heb eigenlijk al twee corona baby’s gehad…”
Anton De Boes is geen onbekende in het Belgische muziekwereldje. “Ik schrijf muziek sinds mijn vijftiende. Voor de bands waarmee ik speelde. En voor mijn eigen projecten en dus ook voor Philemon.” Hij noemt zichzelf van oorsprong geen zanger. “Ik was altijd wat onzeker of ik daar wel goed genoeg voor was.” Hij ging bas spelen bij diverse bands, zoals Pauwel. “Het schrijven was duidelijk een passie, en ook een uitlaatklep. Mijn vriendin heeft me dan ook gepusht van “doe er iets mee”. Dat heeft me mede geholpen om het nummer ‘Tomorrow’ uit te brengen. Zonder echte verwachtingen… Maar er kwamen wel meteen leuke reacties op. Ik kon een paar toffe concerten spelen en het nummer is doorgestuurd naar een platenlabel.” Zo is Philemons balletje gaan rollen en rolt hij met succes al twee EP’s verder.
“Bij de opname van de eerste EP lag nog alles open. Ik ging gewoon met Pascal, mijn producer, de studio in.” Twee heren met een enorme voorliefde voor de sixties. “En voor alles wat met Beatles en Beach Boys te maken heeft. Zo kwam Pascal al heel snel af met een klavecimbel. Die hebben we uiteindelijk bij elk nummer gebruikt.” Bij de nieuwe EP zochten de twee elkaar weer op, als van nature. “Nu zit er meer een lijn in, een visie. We hebben duidelijke keuzes gemaakt. Met vaste sounds gewerkt om het geheel nog meer in stand te houden. Daarin zit het grootste verschil tussen beide platen.” En tekstueel? “Ik schrijf nog steeds hetzelfde, maar ik hoop ergens wel dat ik daarin ook gegroeid ben.” Anton blijft een exponent van de Belgische bescheidenheid.
In hoeverre is Philemon eigenlijk een project, het project van Anton De Boes, en in hoeverre toch een band? De enige autoriteit in deze, Anton zelf dus, is duidelijk: “Ik noem Philemon altijd een solo project. Er is wel een band die live meespeelt, maar de nummers, arrangementen en opnames staan ergens los van de personen die live meespelen.” Hij laat even een veelzeggende pauze… “Het is wel aan het evolueren richting een band. Dat voel ik ook wel… Kijk, ik ben altijd een eenling geweest in songwriting. En ik kijk er naar uit om ook met anderen ideeën op te doen. Maar ik zou het ook wel moeilijk vinden om dingen los te laten, dus ja… Maar ik zou het nu nog een solo project noemen.” Na de twee EP’s zal de volgende stap een debuut album zijn. “Het is nog niet duidelijk hoe die gaat worden. Het hangt er van af hoe de songs zich vormen en zetten. En als we merken dat de flow met de band heel goed werkt dan gaan we daar wel aan vasthouden, denk ik.”
Maar er is een duidelijk argument dat Philemon hier en nu, ten tijde van ‘Familiar Stranger’, een soloproject is: Antons eigen, persoonlijke observaties die prachtig op de plaat zijn gezet. “Ik schrijf vooral graag over kleine dingen. Zo staat op de EP het nummer ‘Afterglow’. Dat is gewoon een ode aan mijn gitaar. In de outro zing ik: Let me hold you in my arms again… dat gaat dus over mijn gitaar.” Hij lacht. “Laat mijn vriendin het niet horen … En er is een nummer over het in slaap vallen in de trein. En over mensen tegen komen die je niet kent. Het zijn kleine dingen die mij triggeren om daar iets mee te doen. Dat het net iets meer wordt dan dat kleine verhaal…”
Anton, of is het Philemon, gaat voor de persoonlijke observaties… alledaags maar misschien daarom juist bijzonder. “Ik maak de nummers in eerste instantie vooral voor mijzelf. Maar ik hoop ook dat het ergens resoneert, dat mensen zich erin herkennen. En vooral ervan genieten. Zoals ik ook van muziek geniet. Zonder een grote boodschap. Ik wil niemand zeggen wat ze moeten denken of zo. Zoek zelf wat voor u de betekenis van een nummer is. Voel uw eigen emotie erbij, ruik uw eigen geuren. Of laat een eigen herinnering oproepen. En die kan heel anders zijn dan die ik had bij het schrijven van het nummer.”
Zijn persoonlijke observaties leverde voor ‘Familiar Stranger’ vijf nummers op, vijf kleine verhaaltjes. Elk met zijn eigen klankkleur en gevoel. “Het nummer ‘Afterglow’ is ergens een uiterste voor mij. ‘Try A Little Harder’ was de echte single van de EP, ook een uiterste. Onze laatste single ‘Getaway’ zit daar ergens tussenin en is misschien het meest karakteristiek voor was Philemon nu is: Het is heel aangenaam melodieus, maar heeft ook genoeg weerhaak om spannend te zijn. En het leunt heel dicht tegen mij aan. Het is gewoon het gevoel dat ik erbij heb… Ik kan dat niet zo goed verwoorden.” Laten we de bescheiden en sympathieke Anton de Boes even helpen: Philemon is groots in de kleine observaties.
