Fans van Taylor Swift hebben de afgelopen jaren niets te klagen gehad. Na twee onverwachte corona-albums, ‘folklore’ en ‘evermore’, is de zangeres ook begonnen haar oude albums opnieuw op te nemen. Inclusief niet eerder uitgebrachte nummers. Tussendoor heeft ze ook nog tijd gevonden om aan haar tiende album te werken. Op ‘Midnights’ vertelt Swift dertien verhalen waar ze ‘s nachts wakker van heeft gelegen. Een mooi uitgedacht concept dat ook in de praktijk goed overeind blijft staan.
Van countryzangeres tot popprinses tot indiepop singersongwriter. De carrière van Taylor Swift is muzikaal zeer verscheiden. Het grootste mysterie was misschien dan ook in welk genre ‘Midnights’ zou vallen. In lijn met zusteralbums ‘folklore’ en ‘evermore’ is Swift niet compleet de popkant op gegaan. Maar om het een derde zus te noemen, gaat ook te ver. Het album is meer gelinkt aan ‘Lover’, uit 2019. Niet gek ook, want de working title van dat album was “Daylight”. Denkend in de puzzels die Swift vaak zelf uitlegt voor haar fans, zouden daglicht en middernacht goed verwant kunnen zijn. Maar zo’n enorm popalbum als ‘Lover’ is, is ‘Midnights’ niet. En dat is de juiste keuze geweest. De rustige pophoek die Swift heeft gevonden, past haar goed. Erg goed.
Op ‘Midnights’ heeft Swift nauw samengewerkt met producer Jack Antonoff. Met hem werkt ze samen sinds ze de popmuziek heeft omarmd op ‘1989’. Ook Lana Del Rey werkt frequent samen met Antonoff. Niet gek dat de drie hun muzikale krachten hebben gebundeld op ‘Snow On The Beach’. Een nummer met deze drie namen belooft veel, maar maakt dit net niet waar. Dit komt vooral doordat Lana Del Rey nauwelijks te horen is. Enkel als achtergrondzangeres. Muzikaal springt het nummer, over een onverwachte liefde, er ook niet uit. ‘Snow On The Beach’ is een geslaagd nummer, maar de verwachting ligt net te hoog.
Haar gehele carrière is Swift een verteller geweest. Al op haar doorbraaksingle ‘Love Story’ herschrijft en bezingt ze een compleet liefdesverhaal. Dit doet ze ook op ‘Midnights’. Al zijn de teksten wel volwassener geworden. De dertien verhalen die haar ’s nachts wakker houden gaan van liefdeslied ‘Sweet Nothing’ naar een vreemdgaande echtgenoot op ‘Vigilante Shit’ en zichzelf als de schuldige neerzetten op ‘Anti-Hero’. De onzekerheid die Ye (Kanye West) haar op het podium van de MTV VMA’s bezorgde is en blijft groot. Maar de uitstekende tekstschrijver die Swift is durft op ‘Midnights’ ook de nachtmerries die haar ’s nachts wakker houden te verwoorden. En dat doet ze uitstekend.
Swift heeft de laatste jaren haar album laten afhangen van haar eigen gemoedstoestand. Waar ‘1989’ nog vrolijke pop was, denk maar aan grootste hit ‘Shake It Off’, was opvolger ‘Reputation’ vooral boos. Maar van alle gemoedstoestanden komt op ‘Midnights’ een versie voorbij. Zo is ‘Vigilante Shit’ muzikaal een minder heftige versie van ‘Look What You Made Me Do’ en tekstueel van ‘no body, no crime’. Ook op ‘Maroon’ kun je haar eerdere nummers ‘Red’ en ‘Clean terug horen. Al zijn ze op ‘Midnights’ wel in een gelijkwaardig muzikaal jasje gestoken zodat het een geheel vormt met de andere nummers op het album. Muzikale variatie vind je dan ook niet terug op dit tiende album. Het is een conceptalbum en dat concept wordt doorgetrokken door alle dertien nummers.
Voor iedereen die na drie kwartier en dertien nummers toe is aan meer, heeft Swift zeven extra nummers uitgebracht als 3AM Edition. Waarom deze nummers het album niet hebben gehaald, is een raadsel. Zeker ‘Would’ve, Could’ve, Should’ve’, wat opzich al een prachtig literaire titel is. Vocaal gezien is dit het eerste nummer dat de zangeres echt uitpakt. Ook ‘High Infidelity’, dat inspiratie leent van het gelijknamige boek en de film, kan je niet missen. Hier is ook Aaron Dessner (The National) weer van de partij zoals ook op ‘folklore’ en ‘evermore’ eerder het geval was.
‘Midnights’ is een typisch Taylor Swift album zoals ze deze de laatste jaren vaker heeft gemaakt: rustige pop met de focus op de songteksten. Het geluid dat ze nu gevonden heeft, staat haar goed. Enkel de stemvervormer op ‘Midnight Rain’, ‘Question…?’ en ‘Labyrinth’ mag de deur uit. Die heeft ze helemaal niet nodig. De synths, bas en drummachine mogen wel blijven. Die voegen de pit toe die dit album af en toe nodig heeft. Wat dat betreft is Antonoff de perfecte producer geweest voor dit geslaagde conceptalbum. (8/10) (Republic Records)
