Het heeft een paar jaar geduurd dat Gilbert O’Sullivan voor het laatst in ons land was – medeschuldig was natuurlijk Covid – maar op maandagavond 17 oktober was het dan weer zo ver. Als onderdeel van zijn tournee door het Verenigd Koninkrijk en Europa trad hij op in het Muziekgebouw in Eindhoven. Dat Gilbert O’Sullivan al decennia lang niet meer in de hitlijsten voorkomt wil niet zeggen dat het publiek hem vergeten is. Integendeel, de concertzaal zat bijna vol, alleen achterin waren nog enkele plekken vrij.
Gilbert O’Sullivan kan terugkijken op een carrière van ruim vijftig jaar en hoewel hij zijn grootste successen vierde in de jaren zeventig en hij daarna in de top 40 niet meer voorkwam, betekent niet dat hij in al die jaren niets meer gedaan heeft. Op regelmatige basis verschenen nieuwe cd’s van hem en ook hij bleef hij optreden. Onlangs is zijn twintigste plaat verschenen met als titel ‘Driven’. Dit geeft weer dat hij zo lang hij liedjes schrijven en muziek maken leuk blijft vinden, hij gedreven is om dit te blijven doen.
Aangekondigd was een intiem concert. Zonder band dus, slechts begeleid door de Ierse gitarist Bill Shanley. Men kan zich afvragen hoe intiem een concert kan zijn in een zaal met 1200 toeschouwers, maar laat zoiets aan maar Gilbert O’Sullivan over. Ook in dergelijke zalen weet hij er een gezellige boel van te maken. Het optreden begon met ‘January Git’, om al heel snel in de set ‘Claire’ te brengen, een van zijn grootste hits. Meteen was duidelijk dat Bill Shanley een meer dan uitstekende gitarist is, die zorgde voor een prima ondersteuning en op de gepaste plaatsen een smaakvolle solo liet horen.
Gedurende de volgende twee uur kreeg het publiek een bloemlezing te horen van het werk van de 75-jarige singer-songwriter. Hits als ‘Alone Again (Naturally)’, ‘Ooh Wakka Doo Wakka Day’ en ‘Nothing Rhymed’ werden afgewisseld met wat minder bekend werk als ‘Happiness Is Me And You’, ‘Out Of The Question’ en ‘Where Peaceful Waters Flow’, waarbij het publiek werd verzocht mee te zingen.
Uiteraard mochten ook een aantal nummers van de nieuwe cd niet ontbreken. De keuze lag bij ‘Let Bygones Be Bygones’, ‘Take Love’ en ‘Blue Anchor Bay’. Het was duidelijk dat hij goed in zijn vel zat en er zin in had deze avond. Tussen de nummers door nam hij de tijd om er iets over te vertellen. Hij maakte onder meer duidelijk dat zijn liedjes zelden gaan over zaken die hij zelf heeft meegemaakt. Een goed tekstschrijver, zo zegt hij zelf, kan zich inleven in bepaalde situaties en daar dan over schrijven.
In een van de anekdotes vertelde hij dat twee dames ooit dachten dat Bill en hij een Gilbert O’Sullivan Tribute Band waren, omdat ze “er wel erg jong uitzagen”. Hilariteit alom. De avond werd afgesloten met de geplande toegift, waarin ‘Matrimony’ en een knallende versie van ‘Get Down’ door de zaal rockten.
Kortom, een leuke avond met een jeugdig ogende Gilbert O’Sullivan. Voor een deel pure nostalgie, en verder prima onbekender en ook nieuw werk. Zeer gevarieerd en leuk aan elkaar gepraat, waarvan iedereen heeft genoten.
