Vraag eens een inwoner uit Weert waar hij in het weekend op zondag 17 augustus 1969 was? De kans dat de gevraagde met schaamkaken op zijn gezicht moest antwoorden dat hij in cafe Old Inn alias ‘De Roos’ de beest aan het uithangen was, is levensgroot. De band Ten Years After kan op die vraag alleen maar als een eindbaas reageren. “Wij stonden destijds op Woodstock”. Nou hebben niet alle leden van het huidige Ten Years After die dag gespeeld. Van de band die afgelopen zaterdag in de Bosuil optrad kunnen alleen drummer Ric Lee en toetsenist Chick Churchill hierover meepraten.
In een goed gevulde, maar geen uitverkochte Bosuil, waar zestigers veruit in de meerderheid waren, trad de band op in de samenstelling zoals we die vanaf 2014 kennen. Met op basgitaar Collin Hodgkinson en Marcus Bonfanti zang en gitaar. Bonfanti, duidelijk de jongere en opmerkelijk de meest energieke bandlid weet het aanwezige publiek van af meet af aan het publiek in te pakken. Beginnend met ‘Land of the Vandals’ en ‘One of these Days’.
Energiek is een woord dat echter niet opgaat voor overige leden van de band. Hodgkinson kan nauwelijks overeind staan en moet zo nu en dan op stoel zitten. Herhaalde malen in samenspel met de zanger/gitarist bleek dat hij het tempo niet meer kon bijbenen. Zo nu en dan een vergeten noot. Duidelijk waar te nemen tijdens ‘Good Morning Little Schoolgirl’. Met name in Churchill lijkt zienderogen geen leven meer te zitten. Echter, hij doet wat hij moet doen en dat is strakke solo’s geven tijdens ‘Hear Me Calling’ en die ene toegift ‘Choo Choo’.
Ten Years After staat live veelal bekend om hun uitgesponnen bluesrock nummers met solo’s. Zaterdagavond was dit niet anders. De band gaf de aanwezigen waarvoor ze gekomen waren. Maar, het zou te kort door bocht zijn om hen hiermee te blijven typeren. Ric Lee en Bonfanti zorgen tussen de bedrijven voor een aangename cooling down in een semi-akoestische set van drie nummers ‘Portable People’, ‘Losing The Dogs’ en Don’t Want You Woman’. Daarna is het weer feest. Ten Years After strooit vanaf dan met hun beste en meest groteske live-nummers. Het is voor de meesten vroeg Sinterklaas. ‘The Hobbit’ subliem, maar ‘Coming Home’ een tegenvaller aangezien omdat er zonodig ’n rock ’n roll- medley in moest.
Hoe dan ook in meerdere opzichten een historisch optreden. Niet vanwege de blijvende indruk die band achter wist te laten bij de aanwezigen. Ook niet omdat het concert in de Bosuil nu eenmaal geen Woodstock jaren zestig is. Eerder om het gegeven dat we kunnen constateren dat Bluesrock jammer genoeg niet heet meer is. Het is hard te moeten constateren dat virtuositeit, kunde en ziel (lees: de blues) samen met de artiesten aan het uitsterven is. Ook een Marcus Bonfanti die het vuur nog heeft kan hier weinig aan veranderen. Al met al een zeer goed optreden met hier en daar wat minpuntjes waar slechts een kniesoor op let.
Foto’s (c) Perry Hermans
