Drie jaar na zijn voorganger komt Alan Parsons eindelijk weer met een nieuw album, onder de titel ‘From the new World’. Na de enorm goed ontvangen voorganger ‘The Secret’ gaat Parsons, die mede verantwoordelijk is voor hoe de huidige pop en rock muziek klinkt verder op dezelfde weg. Jammer genoeg zal dit album het, voorlopig althans, moeten doen zonder een ondersteunende tournee, die wel al gepland was. Parsons moest echt een operatie ondergaan waardoor de hele tournee is geannuleerd.
Het nieuwe album bevat 11 nieuwe tracks, die allen onmiskenbaar in de sound en compositie het signatuur van de meester dragen. Ook nu dus weer een prachtige fusie van progressieve rock, klassieke muziek en classic rock. Dat laatste is zo ongeveer het unique selling point van de muziek van Parsons geworden. Ook dit keer verschaft Parsons de eer aan een aantal muzikanten die niet eerder meededen op een Alan Parsons album om hun bijdrage te leveren. Mooie namen op dit album zijn zanger Tommy Shaw en gitarist Joe Bonamassa. Minder bekend in Nederland is David Pack, voormalig zanger van Ambrosia en als producer zeer succesvol in zijn werk met artiesten als Phil Collins en Aretha Franklin. Zijn samenwerking met Alan Parsons gaat terug tot 1975 toen Pack gitaar speelde op ‘The Raven’ van het legendarische album ‘Tales of Mystery and Imagination’. Naast Pack zingt ook James Durbin, bekend van een vierde plek bij American Idol een tijd terug en daarna als zanger van rockband Quiet Riot.
Zo heeft Parsons weer een mooie who is who bij elkaar voor in de credits van het album. Ook dit album is, net als zijn voorganger, er een die meer draaibeurten nodig heeft om in het gehoor ’te groeien’. Maar wat is dit een goed album geworden. Het zal niet hoog komen in de charts, daar is het te oldschool voor, maar op ‘From the new World’ is als criticus heel erg weinig, dan wel helemaal niks op af te dingen. Stilistisch grijpt Parsons met zijn nieuwe album terug op lang vervlogen tijden en kan het album makkelijk geplaatst worden tussen releases als ‘I Robot’ en ‘Eve’. Maar ‘From the New World’ is beter.
Natuurlijk, er zijn vast genoeg criticasters die dit album af zullen doen als saai, voorspelbaar en slaapverwekkend. Als je referentiekader Lady Gaga of Dua Lipa is dan zou je er zo over kunnen denken. Echter als je dit album op zijn merites beoordeeld, op muzikaliteit, kwaliteit van de composities en uitvoering, dan kan de conclusie niet anders zijn dan dat Parsons met dit album er een gemaakt heeft die in zijn persoonlijke top 5 thuishoort.
Opener ‘Fare thee Well’ is lichtjes gebaseerd op Dvorak’s 9de symfonie, en doet verder in de opening sterk denken aan ‘Sirius’. In de tekst verwijst hij naar zijn eerste album ‘Tales of Mystery and Imagination’. Als je de tekst goed luistert, wordt je bijna bang, gezien de gezondheidstoestand van de man op dit moment. Een zin als “When the raven tapped upon your door, he was singing your own tune” lijkt toch een duidelijke verwijzing naar een naderend overlijden, gekoppeld aan een terugverwijzing naar ‘The Raven’ op het eerste album van zijn project. Akelig. Zo zitten er meer aparte twists in dit nummer. Vooral ‘Uroborus’ is een prachtige track. Zeer verrassend zijn de top vocalen van Tommy Shaw, tegenwoordig zanger van Styx, maar vroeger toch een echte gillende keukenmeid toen hij nog de lead vocals verzorgde bij Damn Yankees met gecertificeerde nutcase en Trump Volger Ted Nugent op gitaar. Shaw heeft een de beste rock stemmen in de business, en dat is hier erg goed te horen.
‘I Won’t be led Astray’ met Pack op vocals kent een prachtige opbouw naar een refrein dat werkelijk prachtig gezongen wordt. Wat een mooi arrangement. En dan die zacht huilende gitaar van Joe Bonamassa die doorgroeit naar een prachtige solo zorgt voor kippenvel. Een laatste hoogtepunt is het afsluitende ‘Be my Baby’. Juist, een cover van de Ronettes, gezongen door Tabitha Fair. Velen zullen op dit moment de plaat afzetten. Een cover op een Parsons album? En dan ook nog zo een? Ik persoonlijk vind het heerlijk. Parsons doet wat hij leuk vindt. Een nummer dat zij zelf altijd graag in de auto luistert. Mooi toch. In het begin zet hij de luisteraar nog even, heel even op het verkeerde been door het intro te laten lijken op dat van zijn eigen hit ‘Don’t Answer Me’. Respect.
‘From the New World’ is een van Alan Parsons beste albums. Een meesterwerk. (9/10) (Frontiers Records)
