Navid Rashid is frontman (zanger en gitarist) van Iris Divine. Soms halen mensen zijn voornaam en achternaam door elkaar. Navid is zijn voornaam en Rashid is zijn achternaam. Navid groeide op in de jaren ’80, in die tijd was hardrock erg populair. Navid was veel te horen op radio en MTV. Hij houdt nog steeds van wat nu “hair metal” wordt genoemd. Door vrienden begon hij naar zwaardere klanken te luisteren, zoals Iron Maiden. “Deze band heeft me overgehaald naar de ‘donkere kant’ om een volwaardige metalhead te worden, en van daaruit naar meer zwaardere muziek. Alhoewel, als ik terugkijk, Headbanger’s Ball op MTV laat op de avond heeft me zeker blootgesteld aan wat zwaardere muziek, en ook aan wat meer underground radioprogramma’s (zoals Rebel Radio in Chicago). Velen van ons bleven laat op om die kansen te grijpen”, zegt Navid met een glimlach.
Sorrow & de Spire
Zware muziek brengt ons bij Eyes of the Nile, Navid is de frontman van deze Iron Maiden tribute band. Hij ziet er zo comfortabel uit op het podium zonder gitaar en zijn optreden zit vol energie. Het lijkt er dus op dat hij nooit heeft moeten wennen aan “alleen maar zingen”. Maar het was niet makkelijk voor hem om te wennen aan het optreden zonder gitaar. Navid vertelde: “Bruce Dickinson is een van de grootste rock- en metalfrontmannen aller tijden. Ik heb veel live video’s van Iron Maiden bekeken voor wat begeleiding en inspiratie. Die energie heb ik verwerkt in een podiumpresentatie die voor mij natuurlijk aanvoelde.”
Naast Iris Divine en Eyes of the Nile heeft Navid een soloproject genaamd Sorrow & the Spire. Dat klinkt als een bezige bij, met vele uren per week gevuld met muziek. Maar het is minder dan het waarschijnlijk lijkt. Het gaat in fases, afhankelijk van of hij actief bezig is met schrijven voor een bepaald project of album. Navid legt uit: “Tijdens die schrijffases kan ik behoorlijk in beslag genomen worden, gedurende meerdere uren per week, gedurende meerdere maanden, maar als ik eenmaal iets heb afgerond, heb ik meestal wat tijd nodig om de creatieve bron weer te vullen en kan ik maanden gaan zonder een gitaar op te pakken om iets te schrijven.”
Iris Divine ging door een line-up verandering, en er was een lockdown. Navid werd een beetje onrustig. Dus wilde hij aan iets totaal anders werken. Hij schreef commerciële hardrock nummers met wortels uit de jaren 80 en 90. Hij voegde een vleugje toe van modernere bands zoals Eclipse die een beetje een throwback gevoel hebben. Hij richtte zich op pakkende pop hooks, evenals gitaar riffs en solo’s die ook meer uit die tijd trokken. Hij schreef een EP Castles In The Air, hij bracht drie singles en video’s uit. Navid hoopt dat het in de nabije toekomst zal worden uitgebracht via Golden Robot Records.
Navid en bassist Brian Dobbs hebben de band nooit verlaten, hun chemie is vrij belangrijk. De basgitaar is een groot onderdeel van het geluid van de band. Navid is de belangrijkste songwriter. Dus ondanks de bezettingswisselingen zijn de stijl en het muzikale karakter van de band consistent gebleven. Navid liet me weten dat het gevoel van muzikale chemie veranderd is. “Zowel de nieuwe drummer Scott Manley, en ex-lid Kris Combs (toetsen en drums) zijn zeer getalenteerd, maar omdat ze een aantal verschillende muzikale invloeden en benaderingen hebben voor het schrijven van drumpartijen, is het leuk geweest voor mij en Brian om ons aan te passen aan verschillende drumgevoelens, grooves, accenten enz. terwijl we er zeker van zijn dat het nog steeds klinkt en voelt als ons.” zei Navid
Mercurial
Het nieuwe album ‘Mercurial’ is eind mei uitgebracht via Layered Reality Productions. Mercurial’ verwijst naar de altijd veranderende aard van menselijke emoties, en hun kracht om ons op te beuren of neer te halen. Het titelnummer haalt een aantal gesproken passages uit verschillende religieuze geschriften van verschillende geloofsovertuigingen, die allemaal wijsheid delen over de menselijke aard, en de spanningen tussen onze emoties, gedachten, percepties enz. in de strijd om onszelf te verheffen. De teksten zijn niet altijd gemakkelijk te begrijpen. Ik vroeg me af of er “verborgen betekenissen” in (sommige van) de liederen zitten. Navid antwoordde met: “Ik probeer de naald te spannen tussen te direct en te cryptisch zijn, dus hoewel ik ze geen verborgen betekenissen zou noemen, maak ik zeker liberaal gebruik van metaforen.”
Hij verduidelijkte ‘Bitter Bride’: “Het is een sarcastische kijk op een bepaald soort generatie- en maatschappelijke onwetendheid die in Amerika te vinden is en die helaas al decennia lang standhoudt. De woorden ‘back slapping’ verwijzen naar een zelfgenoegzame echokamer, wat aansluit bij de bovenstaande lyrische ideeën. In zekere zin gaat ‘apple pie and freedom’ over vrijheid, patriottisme en welvaart. Maar eigenlijk roept het het gebruik van dergelijke beeldspraak op als holle en manipulatieve catch phrases om blind nationalisme te telegraferen.”
We hadden het ook over ‘Breaking the paradigm’: ‘paradigma’ verwijst naar een patroon of kader. Het lied gaat over zelfempowerment, oftewel keuzes maken om onze oude persoonlijke en interne patronen en kaders te doorbreken om iets te vinden dat sterker, krachtiger en veerkrachtiger is. Zoals het refrein zegt: “Nederlaag of bevrijding, ik trek de lijn – wij zijn het opkomende tij”.
Elk ritme nummer werd verdubbeld
Natuurlijk, we spraken over zijn gitaar partijen. Op ‘Mercurial’ hoor je meer dan één gitaar. Navid legt uit: “Elke ritmetrack werd verdubbeld, met enkele overdubs voor textuur, gitaarsolo’s, of extra impact. Er zijn niet zoveel lagen als het misschien lijkt. Ik probeer gitaarpartijen te schrijven die in een live-setting met slechts één gitarist (ik!) effectief kunnen worden uitgevoerd. Mijn favoriete partijen zijn waarschijnlijk de eenvoudigste, die meestal gewoon zware, dubbelsporige gitaarriffs zijn. Goede voorbeelden zijn de allerlaatste riff van ‘Bitter Bride’, de intro riff van ‘Breaking the Paradigm’, of de op één na laatste riff sectie in ‘Sapphire’, net als het laatste couplet eindigt. Ik gebruik eigenlijk helemaal niet veel effecten. Een ander hulpmiddel dat cool kan zijn is het dubbelsporen van een gitaarsolo (geïnspireerd door Randy Rhoads of Dimebag Darrell), wat ik op een paar plaatsen doe, zoals de korte maar effectieve ‘Negative Seed’ solo.”
Scott Manley
Omdat Kris de band verlaten heeft, wordt er geen toetsenist genoemd in de line up, maar je hoort wel toetsen/programmering. Navid schreef alle toetsen/programmering secties. Hij gebruikte ook geluiden uit ProTools. Navid vervolgde: “Onze producer Tony Corelli verbeterde en verving de tonen door dingen die veel cooler en verfijnder klonken, omdat hij een schijnbaar eindeloze bibliotheek van opties heeft om uit te kiezen. Het maakte een groot verschil in termen van het creëren van sfeer en het effectiever integreren in de mix.”
Scott heeft een zeer interessante muzikale achtergrond, hij studeerde percussie aan de universiteit, heeft getoerd in punk en alternatieve bands, en heeft een waardering voor alles van hedendaagse/moderne klassiek tot tech-death en black metal. Naast de iconische prog metal invloeden (Rush, Dream Theater etc.). Hij en Navid hebben een gedeelde affiniteit voor jaren 90 hardrock en post-hardcore muziek (Quicksand, Helmet, Soundgarden etc.) en een meer punk vibe.
Hierdoor paste Scott goed bij het materiaal dat Navid had. Scott is een groove-georiënteerde en economische speler, die nog steeds behoorlijk intense dingen kan doen wanneer dat wordt aangegeven. Hij weeft ook naadloos de oneven meters in, die ook een belangrijk aspect zijn van het Iris Divine geluid. Dit geluid hoor je nog steeds op ‘Mercurial’.
