Toen in 1968 de eerste reggae werd uitgebracht in Jamaica, waren het voornamelijk Jamaicanen die de aan de Rastafari verbonden muziekstijl een gezicht gaven. Namen als Sly & Robby, Bob Marley, Desmond Dekker, Black Uhuru en Peter Tosh mogen worden gezien als de grote bekende voortrekkers van de reggae-scene. In Europa moesten we het in 1978 hebben van 10cc en hun ‘Dreadlock Holiday’, alsmede ‘Walking on the Moon’, dat The Police een jaar later uitbrachten. Toch was het in 1980 een band uit Birmingham die de hele reggae-scene op z’n kop zette en de basis vormde voor de commerciële Europese reggae, met hun debuutalbum ‘Signing Off‘.
‘Signing Off’ is het debuutalbum van de Britse reggaeband UB40, uitgebracht door het onafhankelijke label Graduate Records uit Dudley. Een groep werkloze vrienden uit Birmingham die het registratieformulier van de WW-uitkeringsinstantie gebruikten als naam voor hun bandje. De band, gevormd rond zanger Ali Campbell, kon nog amper spelen toen ze hun eerste optredens al regelden en al snel speelden de mannen in het voorprogramma van bands als The Beat, The Selecter en The Pretenders. ‘Signing Off’ werd opgenomen en de rest is geschiedenis.
‘Signing Off’ werd een groot succes en wordt door velen nog steeds gezien als het beste album van de band. Thema’s en teksten over de hoge werkloosheid onder Thatcher, die door de band bitter bezongen als ‘Madam Madussa’, maar ook over racisme en ongelijkheid (‘King’, ‘Strange Fruit’, ‘Little by Little’, ‘Tyler’) raakten de jonge Britten en UB40 werd een van de boegbeelden van het protest tegen de ongelijkheid in Groot Brittannië.
Voor het album trokken ze de drummer van de Steve Gibbons Band aan als producer, Bob Lamb. Om kosten te besparen werd ‘Signing Off’ opgenomen in het appartement van Lamb, dat ook wel het “Home of the Hits” werd genoemd. De drums werden opgenomen in de slaapkamer, saxofoon vanwege de galm in de keuken, percussie in de achtertuin. Dat laatste zorgde voor de vogelgeluiden op de tracks als je goed luistert naar de originele versie van het album. Van het geld dat Lamb met het produceren van het album verdiende, bouwde Lamb later de inmiddels befaamde Highbury Studio, waar ook Duran Duran en Ocean Colour Scene hun albums opnamen, want UB40 bleef zijn mensen doorgaans vrij trouw.
Het album werd opgenomen in drie verschillende sessies, van december 1979 tot en met juli 1980 en bevatte een mix van reggae en dub-materiaal dat muzikaal beladen maar toch melig was. Vier van de dertien nummers van het album waren instrumentale nummers – ‘Adella’, ‘25%’ (vernoemd naar de loonsverhoging die de vakbonden eind jaren zeventig eisten om een ’leefbaar loon’ te weerspiegelen), ‘Signing Off’ en ‘Reefer Madness’ – allemaal sterk beïnvloed door dub-reggaeritmes en effecten zoals galm en echo. Ook bevatte het album twee coverversies: een vroege compositie van Randy Newman, ‘I Think It’s Going to Rain Today’ en de klassieker ‘Strange Fruit’, meest bekend in de versie van Billie Holiday.
Met ‘Signing Off’ zette UB40 direct de toon voor de verdere Europese reggae, aangezien bands de populaire UB40-sound massaal begonnen te kopiëren. En dat terwijl de band pas één echte single uit had, ‘Food for thought’, in sommige landen uitgebracht als dubbelsingle met ‘King’. ‘Food for Thought’ was hun poging om de hongersnood in Noord-Afrika aan het licht te brengen, bijna vijf jaar voordat Band Aid het onderwerp onder aandacht bracht. In dusverre was de band zijn tijd al ver vooruit, zelfs qua onderwerp. Het was voor de band een ommeslag van niets naar alles, want alles wat ze aanraakten veranderde in goud. In de hoogtijdagen smeten ze dan ook met geld, woonden in de duurste hotels en vermaakten zich daar vast en zeker met verschillende gokspellen.
Ondanks dat er altijd een controverse zal blijven bij de echte reggaefans of UB40 wel echte reggae maakt, mag het album toch worden gezien als een legendarisch album, dat de reggae bij het grote publiek in een commerciëler jasje een zetje gaf en zo de reggae-scene een commercieel positieve boost gaf. Voor velen is het album tevens het beste Europese reggae-album ooit gemaakt, en verdient het daarom een plekje in de lijst van Legendary Albums.
