De echt legendarische live-albums kwamen eigenlijk vrijwel allemaal in de jaren ’70 en ’80 uit. Ik noem een ‘Live and Dangerous’, ‘Made in Japan’, ‘Unleashed in the East’, ‘Tokyo Tapes’ of een ‘Strangers in the Night’. Vanwege de verbeterde opnametechniek klonken die albums allemaal een stuk beter dan de platen waarvan de nummers kwamen. Een live album had toen echt toegevoegde waarde, had iets magisch en was vaak de doorbraak naar het grote publiek. Toch brengen met name rockbands nog altijd live opnames uit, sommige met de regelmaat van de klok (lees: na iedere tour). De toegevoegde waarde is nu een stuk minder, maar het is makkelijk cashen en de fans zijn weer even zoet tot de volgende release.
Ook progrock supergroep Flying Colors, bestaande uit zeer getalenteerde topmuzikanten, komt nu met zijn derde concert-release na evenzoveel studioplaten en tours. Overdaad schaadt heren! Zeker omdat er vanzelfsprekend nogal wat overlap in de tracklists zit. Maar goed, niemand is verplicht dit te kopen, aan mij om aan te geven of het de moeite toch weer waard is. ‘Third Stage: Live in London’ werd opgenomen en gefilmd (ja, ook deze komt weer uit op CD/DVD/Blu-Ray) tijdens de uitverkochte slotshow van een slechts negen optredens tellende tour eind 2019, op 14 december in het iconische Shepherd’s Bush Empire theater in Londen. Een paar dagen daarvoor stond de band overigens in 013, Tilburg, maar daar werd de eerste live-release ‘Live in Europe’ al opgenomen.
Laatste album ‘Third Degree’ is vanzelfsprekend flink vertegenwoordigd met zes nummers, de rest wordt eerlijk verdeeld over de eerste twee albums. De productie is prima en de mix uitgebalanceerd, met een prominente plek voor het vloeiende basspel van Dave LaRue. Hoewel niet elk nummer een topper is, blijft het prachtige soleerwerk van gitaarwonder Steve Morse (bekend van onder meer Deep Purple en Kansas) de aandacht altijd vasthouden. Heerlijke solo’s en vingervlugge loopjes gooit hij er uit, altijd melodieus en inventief.
De opener van het eerste album, het swingende ‘Blue Ocean’ start het optreden overtuigend, gevolgd door ‘A Place In Your World’ van ‘Second Coming’ met een grote rol voor de toetsen én stem van Neal Morse. De mooie samenzang valt op, alsmede het drumwerk van Mike Portnoy, die voor zijn doen zeer ingetogen, echt in dienst van de song speelt en hier ook een stukje mag zingen zowaar. Daarna twee nieuwe songs: het afwisselende ‘The Loss Inside’ en het lekker stevige voortdenderende ‘More’, met een proggy middenstuk. Casey McPherson heeft een stem waar je van moet houden, maar hij zingt het hele optreden overtuigend en heeft een sympathieke presentatie.
‘Kayla’ blijkt een publiekslieveling en er wordt volop meegezongen door het, jawel, braaf zittende publiek (niet echt rock n’ roll). De solo in dit nummer knalt er heerlijk in, in typische Morse stijl. Het nieuwe en nogal funky, bijna Level 42-achtige ‘Geronimo’ draagt bij aan de diversiteit, maar is geen favoriet. Net als het blije, Beach Boys meets Beatles nummer, het te poppy ‘Love Letter’. Vast nummers die een volgende tour de setlist niet meer halen. Nee, dan maakt het emotionele en bloedmooi gezongen ‘You Are Not Alone’ veel meer indruk. Het nummer handelt over de overstromingen als gevolg van Hurricane Harvey en de effecten die dit had op Casey’s woonplaats in Texas. Prachtig.
Het negen minuten durende ‘Peaceful Harbor’ opent cd2 en is misschien nóg wel mooier en kippenvel-verwekkender, met een prachtige opbouw en in een heerlijke uitvoering. Vervolgens krijgen we nóg drie lange (twaalf minuten) prog-epossen voorgeschoteld, die voor de balans misschien wat beter over de set verdeeld hadden kunnen worden. Maar genieten is het wel. Al maakt ‘Crawl’ van de laatste cd duidelijk minder indruk dan het mooie ‘Infinite Fire’ van het debuut en prijsnummer ‘Cosmic Symphony’ van zijn opvolger. Die laatste is misschien wel de beste Flying Colors song en bevat alles wat die band goed maakt. Geëindigd wordt er met twee stevige meezingers: ‘The Storm’ en het Muse-achtige ‘Mask Machine’ waar het publiek lekker los gaat.
Tsja, op het spelplezier, de vaardigheid van de muzikanten en vooral het prima songmateriaal valt weinig af te dingen. Het gebodene is gewoon goed en zal de fans zeker plezieren. De live-uitvoeringen zijn zonder uitzonderingen top, maar wijken ook nauwelijks af van de al bijna perfecte studioversies. In dat opzicht voegt deze release weinig toe en kunnen we hem moeilijk essentieel noemen, maar als ‘best of’ fungeert hij prima. Wellicht dat het beeldmateriaal de aanschaf nog wat vergemakkelijkt, ik moet het helaas doen met alleen de cd-versie. (8/10) (Mascot Label Group)
