Na een succesvol eerste jaar in 2019, vond het Country To Country Festival ook dit jaar weer plaats in Amsterdam, in de AFAS live. Waar vorig jaar het publiek getrakteerd werd op een dag met Brett Elredge, Drake White en Keith Urban op het hoofdpodium, mochten de fans zich dit jaar verheugen op een tweedaags evenement, met een weer mooie diverse country line-up.
Bij het opengaan van de deuren was de sfeer nog even zoeken. De afgelaste signeersessies en de hele annulering van Old Dominion voor de zondag maakten dat er toch wat gerommel was in de wachtrij. De eer van de aftrap kwam dit jaar toe aan Lindsay Ell, ondertussen een wat bekendere stem en gezicht in de Nederlandse country scene. Nog geen half uur nadat de deuren waren open gegaan stond zij op het Isla Stage voor een gezellige menigte te spelen. Met de Nederlandse vlag om de schouders en een gitaar in de hand wisselde ze mooi enkele schitterende nummers zoals ‘I don’t love you’ ́en haar hit met Brantley Gilbert ‘What happens in a Small Town’ ́af met haar eigen verhaal. Tijdens het spelen straalde het plezier van haar af. Het is duidelijk dat ze het tof vond om in Amsterdam te spelen, hopelijk niet voor de laatste keer.
Tussen de optredens van Charles Esten en Brett Young was het Isla Stage van Catherine McGrath geen onbekende voor Country To Country, aangezien ze vorig jaar al in Londen te zien was. Zij speelt een mooie akoestische set van eigen materiaal; ‘Lost in the Middle’ en ‘Don’t let me forget’, welke oorspronkelijk is uitgebracht met Hunter Hayes, blijven lekker hangen.
Op het Isla Stage speelde de Canadese Tim Hicks, een sterke zanger en gitarist met een serie toffe nummers, die Amsterdam aandeed als onderdeel van zijn ‘Wreck this Town’- tour. ‘Stronger Beer’, een nummer met flink wat humor over de verschillen tussen de USA en Canada, werd afgewisseld met ‘What a song should do’. Een puike ‘Palate cleanser’ om Brett Young en Luke Combs aan elkaar te spelen.
Vorig jaar mocht de Nederlandse Joe Buck onverwachts de dag aftrappen op het Isla Stage, het was dus heel tof dat hij nu zijn weg naar het grote podium heeft gevonden. Er waren nog een groot aantal lege stoelen op dit vroege moment op de dag, maar dat deerde de enige Nederlandse artiest op het hoofdpodium dit weekend niet. Hij speelde duidelijk met plezier en trots, en vertelde dat hij ook in Duitsland het podium van Country To Country mag betreden. Zijn kenmerkende stem werd goed ingezet, en ‘The way you take time’ werd goed ontvangen door de ietwat rustige menigte. Joe Buck speelde een prima set, maar kreeg de voetjes nog niet van de vloer.
Een half uurtje na Joe Buck kwam Charles Esten, bekend bij het grote publiek door ‘Nashville’, het podium op. Charles Esten liet gauw zien dat hij naast de TV-set ook een terechte plaats op het podium verdiende. Zijn energie werkte aanstekelijk en wanneer hij lachend en zichzelf begeleidend met een harmonica het relatief nieuwe ‘I still do’ inzette, kreeg hij het publiek vlot op zijn hand. Vervolgens speelde hij ‘He ain’t me’, een van de nummers die hij heeft opgenomen in de periode 2016-2017, waarin hij een Guinness World Record zette, door 54 weken lang iedere vrijdag een nummer uit te brengen. Meer dan genoeg materiaal en redenen voor een volgende Europese tour en een mooie voortzetting van het feest.
Door technische mankementen werd de set van Brett Young wat vertraagd. Na een dikke 10 minuten kwam hij het podium op, om te vertellen dat hij ervoor heeft gekozen toch maar te beginnen, zodat hij zoveel mogelijk nummers kon spelen en hij dook er recht in. Brett Young heeft een kenmerkende stem en wist het publiek mee te trekken met zijn hits zoals ‘In case you didn’t know’ en ‘Mercy’. Het was tijdens dit optreden duidelijk dat de sfeer echt richting een feestje ging. Ook Brett kreeg als aandenken een Nederlandse vlag met zijn naam en een gestyleerd logo toegeworpen uit het publiek, dat hij uitgebreid showde tijdens zijn laatste nummers.
De afsluiter en de overduidelijke headliner van de avond was Luke Combs. Een van de grootste successen in countrymuziek van de afgelopen jaren, die zaterdagavond weer liet zien waarom. Vanaf het begin regen hij en zijn band nummers aan elkaar. Zoals gebruikelijk bij Combs is de ‘red solo cup’ eigenlijk alleen uit zijn handen wanneer hij zelf een gitaar oppakt. In tegenstelling tot vorig jaar was het dit keer toegestaan om tijdens de optredens te staan, iets waar menig fan graag gebruik van maakte naarmate de avond vorderde. ‘When it rains it pours’, ‘1, 2, Many’, ‘Beautiful Crazy’ (deze inclusief huwelijksaanzoek op de voorste rij!) en het ‘Beer never broke my Heart’ passeerden allemaal de revue en werden vol moed meegebruld door het publiek. Luke Combs stond geen moment stil en sloot de avond (ook hij met de Nederlandse vlag om zijn schouders) op het hoofdpodium af met ‘Brand New Man’ en ‘Hurricane’, zorgende voor een feest dat naar meer deed smaken!
Al met al was het een middag en avond waar menig countryfan met veel plezier op zal terugkijken en die naar meer smaakte!
Foto’s (c) Armelle van Helden
