Jarenlang is de Canadese pianiste Debra Power een veelgevraagd studiomuzikante tot zij in 2016 haar eigen debuut-cd ‘Even Redheads Get The Blues’ uitbrengt, die haar de nodige bekendheid buiten de studio’s brengt. Zij toert door Canada en krijgt diverse nominaties en wint de prijs voor Blues Recording Of The Year 2016. En nu is het de hoogste tijd voor de opvolger ‘That’s How I Roll’. Op het album, waarvan zij alle nummers zelf heeft geschreven, wordt zij bijgestaan door bassist Chris Byrne, die het album samen met haar heeft geproduceerd, gitarist Russell Broom en Lyle Molzan en Kelly Kruse, die elk het drumwerk delen. Daarnaast zijn op enkele nummers een blazerssectie te horen, alsmede een handvol gastmuzikanten.
Het is een gevarieerd album geworden met afwisselend uptempo nummers en wat rustige ballads. De boventoon voeren de vlotte nummers; mevrouw Power wordt niet voor niets een ‘powerhouse’ genoemd. De cd gaat vlot van start met ‘All Night Playing Blues’ en krijgt een soullading mee met ‘Takin’ The High Road’ als de blazers mee gaan doen. Om even op adem te komen wordt dit gevolgd door het jazzy ‘Blue Tears’ om daarna weer vol gas te gaan met het titelnummer ‘That’s How I Roll’. Andere nummers die wat mij betreft nog een speciale vermelding verdienen zijn ‘Last Time I’m Loving You’, een duet met Jack Semple die ook voor het gitaarwerk zorgt, en ‘If We Haven’t Got Love’ met de slidegitaar van Joey Landreth.
Een prima album van deze 52-jarige pianiste. Goed geschreven, prima uitgevoerd. Grote klasse. (8/10) (Eigen productie)
