De Nederlandse rockscene, en dan met name de prog en metal scene is tegenwoordig meer alive dan ooit tevoren. Nederland blaast een hele stevige toon mee op het hoogste niveau en wereldwijd. Nederland lijkt wel een laboratorium waarin allerhande samenwerkingen, en samensmeltingen van verschillende genres en subgenres worden uitgeprobeerd. Daar komt meer dan regelmatig moois uit voort en soms zijn het zelfs adembenemende producties zoals bijvoorbeeld het JTR project van Magoria dat vrij recent nog de metal wereld totaal versteld deed staan.
Nederland is dan ook, met name door Ayreon en zijn projecten tot het wereldwijde episch centrum van deze muziek geworden. Uit deze laboratoriumsettings komen langzaamaan steeds weer dezelfde elementen, dezelfde namen naar boven die meer en meer aan de weg timmeren op weg naar een grootse toekomst. Een van de meest in het oog springende exponenten van deze stroming is zanger Jan Willem Ketelaers. De Brabander met de fenomenale zangstem duikt overal op waar topvocals nodig zijn. Zo speelde hij in Jesus Christ Superstar, zong hij op ‘Lose your love’ van Bridging the Divide, was hij live the horen en te zien bij Ayreon’s ‘the Electric Castle, hij doet mee op voornoemde Jack the Ripper (JTR) project, zingt hij bij Robby Valentine en is hij nog niet zo lang frontman van Knight Area, die ook het epische rock idioom tot in de kleinste bloedvaten beheersen.
Nu komt Ketelaers samen met Sander Heerings (Wane of Summer, The Dust Connection) onder de naam ‘Into the Open’ met het album ‘Destination Eternity’ waar ze al vanaf 2016 aan gewerkt hebben. ‘Destination Eternity’ is een conceptalbum over de reis van een ziel naar zijn ultieme bestemming. Een verhaal over leven en dood en het eeuwige leven. Voorwaar geen luchtige kost. Het album bevat 11 tracks en duurt bijna een uur. Productie en mix klinken uiterst verzorgd. Er is duidelijk een sound in metal land aan het ontstaan die schatplichtig is aan het werk van Joost van den Broek en Arjen Lucassen. Een machtig brede sound, kristalhelder gedefinieerd, met een strak laag en voldoende ruimte om alle instrumenten te onderscheiden. Into the open komt heel dicht bij deze sound.
Duidelijk zijn de invloeden uit de Duitse hardrock van de jaren 80 te horen die Ketelaers zo beïnvloed hebben. Zijn stem roept af en toe herinneringen op aan die van Klaus Meine, maar dat ligt in deze ook aan de nummers die allen de sfeer van die tijd ademen, zonder kitsch of cliché te worden. Het mooie etherische ‘Half Song’ doet zijn naam eigenlijk wel eer aan. De mooi gezongen ballade mist naar mijn gevoel een hook en verdiend een spannender einde. Naar mijn gevoel het minste nummer op het sterke album.
Het bijna 10 minuten durende epos ‘Judgement Day’ heeft dan weer alles wat je mag wensen. Het is een soort hoorspel waarin Ketelaers in sommige passages zijn stem laat pieken en er onwillekeurig zelfs vlagen Mercury op Queen 2 voorbij komen. Complimenten. Chapeau ook voor het orgelwerk. Zoals gezegd, het album ademt de seventies en de eighties op een eigentijdse manier. Op ‘When the Crowd is gone’, het laatste nummer van het album, komt alles samen. De heerlijke uptempo rocker met fantastisch gitaarwerk is een ware showcase voor de stem van Ketelaers. Hij is gewoonweg onnavolgbaar in het hoog, fenomenaal gewoon. Samenvattend is dit een album dat iedere liefhebber in de kast moet hebben staan. Prachtig dat rockend Nederland zich zo kan samenpakken en dit soort albums maakt. Dat er nog vele mogen volgen. (8/10) (Eigen productie)
