Amper 2 jaar geleden kwamen Jente Pironet en Sarah Pepels in het daglicht. Samen met Gill Princen op toetsen en Arno De Bock op drums vormden zij Portland. Ondanks hun ontroerende dreampop ging er een tsunami van verwondering over het Belgische publiek. Wat resulteerde in het winnen van Studio Brussels ‘Nieuwe Lichting 2018’ en op het podia staan van o.a. Werchter en Pukkelpop. Elk optreden is het publiek onder de indruk en vergeet dat ze nog maar een ‘beginnende’ band zijn. Dat Jente en Sarah af en toe laten merken dat zij ook onder de indruk zijn van het succes. Nu kwamen ze naar de AB in Brussel, om hun debuut cd te presenteren en als voorprogramma hadden ze de Luikse band The Feather uitgenodigd.
De vier Luikse jongens brachten een mengeling van dream en dansbare pop, denk aan Lost Frequencies en Bazart. Zanger Thomas Medard heeft een warme stem en de set wordt mooi afgewisseld, van dromerige nummers met sfeervolle synths tot dansbare nummers met een groovy bass ritme. Zeker een aanrader om deze band te bekijken en het optreden werd door het publiek zeer positief onthaald.
De lichten ging uit, spot aan en de eerste tonen van ‘Lucky Clover’ klonken. Een welgemeende “woehoe” klonk in de zaal. Jente zong de eerste strofe redelijk hijgend van de zenuwen en bij het refrein viel de band in en de show was begonnen.
De AB zaal was onder de noemer ABBox, wat wil zeggen dat een tweederde van de zaal gebruikt wordt. Er hingen doeken met sterlichtjes en plastieken lusters om het sfeervol en aangenaam te maken. Maar iedereen was ervan overtuigd dat Portland de grote zaal met tribune ook volledig in greep kon houden.
De al zeer bekende opstelling met Portland in het groot op de achtergrond was bekend. Toch was er iets nieuws: een vleugelpiano en de groepsnaamletters stonden niet op een doek, maar op een rek zodat de lichten er tussendoor en achter konden vallen om meer diepgang te creëren in het geheel. Jente was traditioneel gekleed in een velours donker pak met wit shirt en zwarte blinkende lakschoenen. Sara in een donkere glitterjurk met strakke zwarte laarsjes speelde weer vol overgave en emotie achter haar rode piano.
Al snel wordt het duidelijk dat hun ervaring van het afgelopen jaar op de grote podia hen geleerd heeft om nummers voller te brengen. Er zat meer kracht achter en sommige nummers waren daarentegen weer intenser. De redelijk introverte Jente uitte vaak zijn emoties en kwam regelmatig aan de rand van het podium. Ook grappig was dat hij regelmatig aan het publiek vroeg: “Alles oke?”
Voor het nummer ‘Expectations’ werd een ‘vijfde bandlid’ erbij gehaald, met name violiste Patricia Venneste van Balthazar. 2 jaar terug voor ‘De Nieuwe Lichting’ moesten ze een cover maken en dat werd Alt-J’s ‘Mathilda’. Ondertussen had Portland het helemaal toegeëigend en dat werd een luid applaus onthaald. Het werd direct opgevolgd door de knaller ‘Sad Eyed Plain Butterfly’, wat toch een van hun betere nummers.
Tijd voor Sarah om achter haar vleugelpiano te gaan zitten. Ze verontschuldigde zich nog omdat ze met de rug naar het publiek moest zitten: “Zie jullie zo terug.” Ze speelde het wondermooie ‘Pearls’ solo en het publiek was compleet bevangen door het mooie zachte pianospel en haar intense stem. Spijtig genoeg gingen de lichten te vroeg uit waardoor bijna de laatste tonen wegvielen door het luide applaus. Maar het publiek had het snel in de gaten en was direct stil zodat de echte laatste toon nog stil te horen was.
Jente legde nog even uit dat het een persoonlijk nummer van Sarah was en het in principe niet voor Portland geschreven was. Maar de producer had gevraagd bij het maken van het album dat ze alles moesten doorsturen wat ze ooit gemaakt hadden. Jente had ook dat nummer doorgegeven, zonder dat Sarah het wist. De producer was zo onder de indruk dat Jente aan Sarah moest vertellen dat het nummer nu van Portland was en op het album ging komen.
Het laatste nummer van de set ‘Deadlines’ begon Jente solo met alleen een spot op hem gericht. Hij werd ondersteund door sfeervolle elektronica van Gil Princen. Het nummer bouwde zich heel mooi op, werd weer intens en dan dreunde het donker door met drums en elektronische drums van Sarah tot een muur van emotionele psychedelica. Bij de laatste beat stond Sarah in het midden van het podium en hoorde je haar drumstok op de vloer vallen.
Het eerste bis nummer gingen Jente en Sarah elk op een stoel zitten met gitaar en keyboard op haar knieën en spelen ze intiem het laatste nummer van het album: ‘Moonlit’. De afsluiter begint met mooie gitaargeluiden die leidden naar een welbekende rif en iedereen wist dat het ‘Pouring Rain’ was. Het refrein werd luidkeels meegezongen. Portland bewees maar weer eens dat het kleine grootheden zijn in de Belgische muziekscene. En men wist ook dat het niet bij één album zou blijven en dat men nog heel veel van hun kan genieten.
