Robin Borneman begon in 2012 aan zijn Folklore trilogie. Hij bracht in 2012 onder zijn eigen naam zijn debuutalbum ‘Home’ uit. In 2013 deed hij een cover van Tom Waits, zijn grootste idool. Hij plaatste dit op het bekende muziekplatform YouTube.
Hij werd al snel opgemerkt door het Amerikaanse symfonische rock-orkest Trans Siberian Orchestra, ook wel TSO genoemd.
Robin Borneman werd al heel snel gebombardeerd tot frontzanger van TSO.
Trans Siberian Orchestra is een van de meest succesvolle Amerikaanse muziekproducties die er bestaat met meer dan 10 miljoen verkochte albums en misschien nog wel meer verkochte stadiontickets. Elk jaar toert Robin met TSO langs alle grote stadions van de Amerikaanse Oostkust. Zo’n 60 optredens op rij voor gemiddeld 15.000 bezoekers per concert. Stel je voor één miljoen toeschouwers op jaarbasis, een ervaring die door geen enkele act wordt geëvenaard, dit is alleen voor super artiesten weggelegd. Daar is Robin Borneman er één van. Dan te bedenken dat deze Brabander uit Oss wereldberoemd in Amerika is.
Borneman had gisteren een optreden in een kerkje in Heerlen dat werd georganiseerd door De Nieuwe Nor in Heerlen. Dit was zijn laatste optreden in Nederland voor hij weer een tour gaat maken door Amerika. Het was nog de vraag of de band op tijd kon beginnen, omdat ze in de file hadden gestaan, maar het optreden begon op het aangekondigde tijdstip. Hij stelde de band voor met een grote glimlach. Robin vertelde dat hij het kerkje een hele mooie aparte setting vond, en dat het bijzonder was om er op te mogen treden. Hij vertelde ook dat ze de setlist hadden aangepast. Ze gingen deze avond voor intiem.
Borneman ging van start met een solo ‘Mirror Fontain’, een lekker klinkend bluesliedje met geweldig gitaarspel. Het werd al snel duidelijk waarom deze artiest volle zalen trekt en succesvol is. Het publiek werd meteen bij het eerste nummer gegrepen door zijn aparte stemgeluid. Daarna volgde nog een blues nummer met de naam ‘Woebegone’ blues, een lekker relaxed nummer dat klonk als een klok, zeker in deze ambiance. Met 45 bezoekers was het publiek erg select en de beoogde sfeer erg intiem. Robin vertelde meerdere malen hoe blij en trots hij met de band was. Hij vertelde over zijn solocarrière, en dat hij een gewone Ossenaar was. Hij had constant een glimlach op zijn gezicht. Het was duidelijk te zien met welke passie hij muziek maakte en hoe relaxed hij overkwam. Dit voelde goed bij alle bezoekers, dat kon je zien en horen, hij had ze aan zijn lippen hangen. Hij maakte ook steeds grapjes over zijn gitaar stemmen. Hij vertelde dat dit langer duurde dan bij anderen, maar omdat hij zo’n toffe kerel is vergeeft iedereen hem dat.
Borneman had ook een favoriet nummer wat hij wilde spelen, namelijk ‘Spirit Bird’ van Xavier Rudd. Hij vertelde dat Xavier een hele aparte en mooie spirituele artiest is. Hij had gewild dat hij het nummer zelf had geschreven. Het publiek zat muisstil te luisteren naar elk nummer van Borneman met de band. De kloostersessie was heel erg mooi maar veel te snel voorbij.
Activiteiten als de Kloostersessies door de NIEUWE NOR zijn een mooi voorbeeld van samenwerking tussen het gebruiken van oude monumenten in de regio en het profileren van de muziekscene in de Parkstad. Zo kan het dus ook. Het is een mooi voorbeeld voor alle grote steden in Limburg.
Als meer muziekliefhebbers zich gingen verdiepen in de gebeurtenissen van artiesten dan kwam men tot de ontdekking dat veel wereldartiesten gewoon in de buurt hun performance laten zien. Met als voorbeeld dit intieme optreden in een klein klooster in Heerlen.
Robin Borneman is een geweldige rasartiest. Het kenmerkende geluid komt tot zijn recht op zijn nieuwe derde soloalbum met inspiratie van Johnny Cash, Tom Waits, Nick Drake en Leonard Cohen. Het album Folklore I, The Waving Days kwam uit in 2015, Folklore II, The Phantom Wil in 2017 en de laatste in deze trilogie Folklore III, The Cradle Tree’ in 2019.
Zijn stem is schemerig en soms zelfs duister, en doet niet onder voor zijn idolen Tom Waits en Johnny Cash. Dat bewijst hij met deze indrukwekkende folk-rootstrilogie. De trilogie is het verhaal van een reiziger op zoek naar zijn eigen identiteit. Men komt in het leven veel obstakels tegen; afscheid nemen, liefhebben en het afrekenen met zijn of haar innerlijke onrust.
De teksten op het laatste album zijn persoonlijker en gaan over bezinning, realisatie, liefde en wijsheid.
Borneman heeft bewezen hoe talent ontdekt kan worden, en groot kan zijn in het buitenland. Robin heeft een prachtig optreden gegeven in een geweldige ambiance. Jammer dat deze goedlachse artiest niet meer zo vaak in Nederland kan optreden. Amerika wacht op Borneman, en dat snap ik helemaal.
Robin Borneman is een klasse apart.
Foto’s (C) Patrick Strouken
