Ooit genoemd als de meest depressief klinkende zangeres ooit, brak Lana Del Rey in 2011 door met ‘Video Games’. Velen beschoren haar een korte carrière, maar inmiddels mogen we wel zeggen dat de Amerikaanse zich sterk heeft gevestigd in de scene. Nee, een tweede hit heeft de roodharige nog niet gescoord, maar alle inmiddels reeds uitgebrachte studio albums behaalden structureel de album top 5 in vrijwel ieder land ter wereld. Stabiliteit gegarandeerd, maar zal dat ook met haar nieuwste album, ‘Norman Fucking Rockwell!’, zo gaan?
Melancholisch met haar zachte, soms toonloze stem blijft Del Rey ook op ‘Norman Fucking Rockwell!’ terugkeren naar de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw. De titel refereert aan de vermaarde illustrator, die door kenners wel eens wordt vergeleken met Salvador Dalí. Met een beschouwende blik op de Amerikaanse heersende cultuur verhaalt Lana op de voor haar zo bekende wijze via haar nummers.
Het moeilijke van de muziek van Del Rey is en blijft dat het pure luisterliedjes zijn. Je moet er dan ook echt voor gaan zitten en meezingen is niet gemakkelijk. Haar luisterliedjes zitten vol poëzie en dat is dan ook de kracht van de Amerikaanse. Niet de gemakkelijke weg, maar donker, zacht, en zuiver brengt Del Rey haar psychedelische folk popnummers als het briljante ‘Venice Bitch’ (dat zo op ‘Born to die’ had kunnen staan), de sublieme cover ‘Doing time’ (die Gershwin’s ‘Summertime’ min of meer coverden) met daarin zelfs nog een stukje Beastie Boys’ ‘Slow and Low’, of het ijzersterke ‘California’, dat mogelijk dé hit van het album kan worden.
Del Rey hoeft het niet te hebben van de hits, dat weten we inmiddels wel. IJzersterke albums, tekstueel doorspekt van ironische, soms dramatisch klinkende poëzie, maken van de zangeres een gevestigd artieste. ‘Norman Fucking Rockwell!’ kan wel eens het beste album van Del Rey zijn, en hoewel er wederom geen hits van zullen komen, zal het album Del Rey wellicht wel eens in het illustere rijtje van Bob Dylan en Neil Young kunnen laten scharen. Sombere muzikale poëten, die zonder al te veel hits op een extreme hoogte staan als het gaat om hun teksten. (9/10) (Polydor / Interscope Records)
