Toen de Black Crowes in 2011 een rustperiode inlasten, nam frontman Chris Robinson de gelegenheid om zijn eigen Chris Robinson Brotherhood op te richten. Hier kon hij zijn liefde voor de blues wat meer inweven en een echte onvervalste bluesrockband beginnen. Nu, 8 jaar na oprichting is de Brotherhood inmiddels al weer toe aan het zesde album, ‘Servants of the Sun’.
Op ‘Servants of the Sun’ brengt de Chris Robinson Brotherhood meer rock n roll dan voorheen, hoewel de bluesrock nog steeds overduidelijk in de muziek verweven blijft. Verwacht hierbij natuurlijk niet het rauwe van de Black Crowes, maar meer gelikte rock. Toch kan de liefhebber van de Black Crowes zijn hart ophalen, want wederom haalde Chris Robinson hulp bij oud Black Crowes toetsenist Adam MacDougall, die het bij CBR langer volhoudt dan bij de Black Crowes. Wellicht dat de bluesrock n roll hem beter past. Of zou het wellicht het gebrek aan interne strubbelingen zijn?
Het verschil met de vorige albums is dat ‘Servants of the Sun’, ondanks dat het een studio album is, eigenlijk een live album is. Klinkt raar, maar de tracks op ‘Servants of the Sun’ zijn stuk voor stuk nummers die overduidelijk bedoelt zijn om live ten gehore te brengen. Heerlijke meedeiners op de overvolle festivalweides, zoals Bospop, Peer Blues of het Rambin’Man Festival de komende weken.
Voor de hits hoef je het niet te doen bij de Chris Robinson Brotherhood en die ga je ook niet vinden op ‘Servants of the Sun’. Rock, Blues en Psychedelica door elkaar verweven met Sixties Folk en hier en daar wat Americana Funk. Voor wie daar van houdt is de Brotherhood het summum. Werd er vroeger nog wel eens geëxperimenteerd met losse teugels, nu lijkt de regie strak in handen te zijn bij Robinson.
Die strakke regie is wellicht het minpuntje op ‘Servants of the Sun’, want ondanks de geweldige muzikanten, strakke gitaarlijnen en bijpassende zang komt de muziek op dit album op de één of andere manier niet binnen. Het blijft niet hangen zeg maar. Toch hoor je duidelijk door de nummers heen dat het album een live-potentie heeft, en op bluesrock festivals wel hoge ogen zal gaan gooien. Maar wees nu eerlijk, gaat het daar niet voornamelijk om de sfeer? En de sfeer is op deze cd duidelijk aanwezig. Waarvan akte. (7/10) (Silver Arrow Records)
